Skemmtisögur - 15.04.1953, Blaðsíða 25

fallast á stól með hendurnar fyrir andlit-
inu.
Nokkrum mí'nútum síðar kom Colvin
læknir. „Hvar er prófessorinn?" spurði
hann, þegar hann var kominn inn í for-
stofuna.
„Hann liggur inni í skrifstofu sinni,"
svaraði frú Yewell. „Ég gat ekki flutt hann
til alein, þess vegna lét ég hann liggja kyrr-
an."
Colvin gekjk að dyrum skrifsíofunnar.
„Það er gott,“ sagði hann. „Ég skal kalla á
yður, ef ég þarf á yður að halda.“ Svo gekk
hann inn og lokaði á eftir sér.
Lík prófessorsins iá endilangt á gólfinu
rétt við þilið, þargsem bjölluknappurinn
var, í um það eins rnetra hæð frá gólfinu.
Það var ekki um að villast, hvers kyns var,
og læknirinn sá þegar, áður en hann laut
ofan að honum, að prófessorinn var látinn.
Næstum jafnsnemma varð honum ljóst,
að dauðinn stafaði ekki af eðlilegum orsök-
um, heldur af einhverju afar fljótvirku
eitri, sem ekki hafði farið inn um munn-
inn. Hvaða eitur það var gat hann ekki gert
sér grein fyrir, því að einkennin voru ólík
öllu, sem hann hafði kynnzt til þessa.
Hægri armur hins látna var teygður fram
og lófinn sneri upp. Fingurnir, sem voru
bláir og þrútnir, vöktu athygli læknisins,
og hann laut niður til að skoða þá betur.
Að innanverðu á þumalfingrinum var
ofurlítil stunga, sem hafði blætt úr. Það
var kynlegt sár. Það virtist vera eftir nálar-
odd og hafa lokazt næstuni strax. Annars
hefði blætt meira en raun var á.
þETTA var afar dularfullt. Colvin læknir
stóð upjr og litaðist vandlega um í stof-
unni til þess að reyna að uppgötva af
hverju sárið stafaði, en hann kom ekki auga
á neitt, sem hugsazt gæti að stæði í nokkru
sambandi við það.
Það var engin óreiða í stofunni, allt var
SKEMMTISÖGUR
i röð og reglu á skrifborðinu, og stólarnir
stóðu á sínum stöðuin. Hið eina, sem var
öðruvísi cn vera bar, var teppið framan við
arininn. Það lá í hrukkum og hafði undizt
dálítið til, en það gat verið tilviljun.
Colvin gekk fram í ganginn og læsti hurð-
inni á eftir sér og stakk lvklinum á sig. Frú
Yewell, sem beið hans þar, horfði undrandi
á hann.
,.Ég geym.i lykilinn fyrst um sinn,“ sagði
hann. „Það er einungis varúðarráðstöfun.
Ég er orðinn dálítið áhyggjufullur eftir
skoðunina. Ég er hræddur um, að þetta
verði lögreglumál.“
„Lögreglumál?" sagði ráðskonan. „Álít-
ið þér, að prófessorinn hafi ... hafi verið
myrtur?"
„Þeirri spurningu verður lögreglan að
svara. Ég álít einungis, að þetta líti grun-
samlega út.“
„Já, en læknir, það er óhugsandi. Hver
ætti að geta gert það? Hér hafa engir ó-
kunnir komið, að því er ég bezt veit.“
„Það gagnar ckkert að spyrja mig, frú
Yewell," svaraði læknirinn dálítið óþolin-
móður. „Ég fer nú og hringi til White
lögreglu-umsjónarmanns.“
Colvin læknir fór, og frú Yewell stóð og
starði eins og dáleidd á læstar dyrnar að
herbergi prófessorsins.
Það leið ekki á löngu þar til læknirinn
kom aftur og var nú í fylgd White umsjón-
armanns og lögregluþjóns. Á leiðinni hafði
læknirinn skýrt honum frá málavöxtum, og
þegar umsjónarmaðurinn hafði litið á sár-
ið á þumalfingri hins látna, |rannsakað!i
hann stofuna til að finna hlutinn, sem próf-
essorinn hafði stungið sig á, en árangurs-
laust.
„Þetta er undarlegt,“ sagði hann er hann
hafði rannsakað allt, sem prófessorinn hafði
í vösum sínum. „Ef svo er, sem þér álítið,
að eitrið hafi komið inn í þumalfingurinn
með stungunni, þá ætti nálin, eða hvað það
23