Skemmtisögur - 15.04.1953, Blaðsíða 31

við skrifborð hins látna. Frederick Royce
■leit á hann. „Afsakið," sagði hann, „en má
ég spyrja yður með hvaða rétti þér eruð
hér? Mér hefur skilizt, að þér ætluðuð að
lesa erfðaskrá frænda míns. Eruð þér lög-
maður?“
„Nei, það er ég ekki,“ sagði prófessorinn
rólegur. „Ég er hér eftir ósk frænda yðar,
Williiams, til að rannsaka h;inn leyndar-
dómsfulla dauða frænda yðar. Og þar sem
hann er elzti meðlimur íjölskyldunnar, álít
ég það næga heimild. „Finnst yður það
ekki?"
„Nei, það finnst mér hreinskilningslega
sagt ekki. Og það finnst bróður mínum
ekki helclur. Við mótmælum blátt áfram
nærveru yðar hér.“
„Gott og vel,“ sagði Harkness hvasst. „en
nú er ég kominn hingað, og ég ætla að gera
það, sem ég álít skylclu mína. Áður en við
byrjum á erfðaskránni, hef ég hugsað mér
að segja ykkur hvernig dauða frænda ykk-
ar bar að höndum." Hann þagnaði andar-
tak og virti fyrir sér eftirvæntingarfull and-
litin.
„Síðan á sunnudaginn, að ég var hér síð-
ast, höfurn við White umsjónarmaður átt
annrikt. Við höfum starfað í samráði við
Scotland Yard. í fyrri viku, á gamlárskvöld,
fékk Storr prófessor pakka með póstinum.
Það var pappaaskja með vélritaðri áritun.
1 henni var almanakið, sem stendur þarna
á arinhillunni — sakleysislegur lilutur og
auk þess mjög gagnleg gjöf á þessum tíma
ársins. Frændi ykkar hefur án efa undrazt
yfir, hver hafi sent honum þessa gjöf. En
að hugsunum hans getum við einungis
leitt getum. Aftur á.móti eru önnur atriði,
sem við vitum með vissu. Hann tók alman-
akið og setti það, þar sem það er núna, og
þar lét hann það standa óhreyft, þar til
fyrsta janúar. Nancy — stofustúlkan — tók
eftir því, þegar hún kont hér inn að morgni
þess fyrsta janúar. Hún sá, að það sýndi
daginn 28. desember, en hún leiðrétti það
ekki — annars hefði þessi atburður orðið
með öðrtmi hætti.
UM ellefuleytið kom frú Yewell inn til
prófessorsins með mjólk handa honum.
Það var í síðasta sinn, sem nokkur sá hann
á lííi, en síðan getum við rakið, hvað gerzt
hefur.
Hanii bað frú Yewell að taka burt tómu
pappaöskjuna, og það bendir á, að hann
hafi hugsað til almanaksins. Þegar hún var
farin, hefur liann gengið að arinhillunni og
snúið neðstu skrúfunni, unz ártalið 1950
kom fram, því næst-þá efstu, til að fá fram
mánuðinn, og síðan hefur hann tekið urn
þá í rniðið til að fá daginn 1. janúar.
í sömu andrá og talan kom frarn, virkaði
falin fjöður og löng nál skauzt út úr hlið-
inni á öskjunni og stakk hann í þumal-
fingurinn. Honum varð svo hverft við, að
hann hrökk aftur á bak og var nærri dott-
inn og þá aflagaðist tcppið. En stungan var
hættulegri en hann grunaði. Hún varð
banásár hans. Nálin var þykkt smurð með
einu hinu sterkasta og fljótvirkasta eitri,
sem til er — curare. Hann féll á knén og
skreiddist að bjölluknappinum til að
hringja á hjálp. Honum tókst aðeins að
þrýsta á knappinn', svo hné hann niður ...“
Flann þagnaði og horfði hvasst á andlit-
in fyrir framan sig.
„Hvað síðan gerðist, vitið þið öll. Þið
voruð kvödd hingað og spurð af White um-
sjónarmanni. Flr. William Storr hringdi
til mín og bað mig að taka málið að mér.
Ég get nú sagt ykkur, að þið hafið öll
verið undir stöðugu eftirliti síðan á rnánu-
daginn. Án þess þið vissuð, var einnig fylgzt
með þeim, sem þið áttuð tal við. Án þess
þið vissuð, náðum við í fingraför ykkar og
rannsökuðum efnahagsástæður ykkar.
Við vitum í hvaða vcrzlun almanakið var
keypt, afgreiðslumaðurinn þekkti kaup-
SKEMMTISOGUR
29