Bergmál - 01.11.1956, Síða 25

1956
B E RG M Á L
kalt í veðri. Hann var í bezta
skapi er ihann 'þrammaði af stað
'heim á leið, ög sá í anda gleði-
svipinn á litlu anganórunum og
undrunar- og gleðisvipinn á
Elizu. Hann var stoltur og glað-
ur og leit öðru hverju á hendur
sínar, þær höfðu ekki gleymt
gömlum listum.
Þegar hann kom að litla nús-
inu, sem var heimili hans, sló
kirkjuklukkan eitt. Áður en
hljómur Mukkunnar var þagn-
aður barði hann að dyrum,
lagði munninn að skráargatinu
og sagði: „Flýttu þér, telpa
mín.“
Hann var eftirvæntingarfull-
ur og þreif um hurðarsnerilinn.
Andartaki síðar var lyklinum
snúið í skránni og dyrnar opn-
uðust. Eliza stóð frammi fyrir
ihonum einna líkust vofu í hvíta
náttkjólnum sínum.
„Seth!“ — „Liza!“
Þau gerðu vandræðalega t,il-
raun til faðmlaga þarna í dyra-
gættinni, en óþjáli frakkinn
hans var fyrir. Hún hló, þreif í
handlegg hans og dró hann með
sér inn í hlýjuna í eldhúsinu.
Þar tók hún grönnum hand-
leggjunum um háls hans og þau
kysstust.
„Hvað kom eiginlega fyrir?“
spurði hún, er hún hafði bætt
nokkrum sprekum á glæðurnar.
Hann sagði henni, ofurlítið
glettnislegur, að hann hefði
farið úr lestinni í Little Fenton
í ógáti. Og svo hlammaði hann
sér niður í litla hrosshársstól-
inn sinn og lét hana setjast á
hné sér. „Þú ert svo sólbrennd-
ur og magur,“ muldraði hún og
horfði stórum augum í andlit
hans.
„O-já, telpa mín. En mikið' er
gott að vera kominn heim
aftur.“ sagði hann andvarpandi
og litaðist um rólegur og ham-
ingjusamur.
í þessari andrá heyrðist hinn
mesti gauragangur uppi á loft-
inu og andartaki síðar komu
börnin þjótandi niður stigann.
Þegar hann fór að heiman
höfðu þau aðeins verið smá-
grislingar. Nú var strákurinn
þegar orðinn dálítill herra og
telpan þó nokkur dama. Hann
kyssti þau bæði tvo-þrjá kossa
hvort og kitlaði þau með skegg-
inu, og svo stóðu þau bæði og
horfðu á hann, stórum, eftir-
væntingarfullum augum, bros-
hýr og glöð.
Hann brosti líka. Stundin var
komin og hann hafði ekki brugð-
izt. „Gjafir, — ha?“ hneggjaði
23