Bergmál - 01.11.1956, Qupperneq 48

Október — Nóvember
Bercmál --------------------
springa af kátínu. Sjá, hvernig
■hann getur teygt úr sér á hlaup-
unum.“
Han-n skildi þetta ekki full-
komlega. Það var eitthvað fram-
andi við þetta. Hér var barn —
stráklingur, sem helzt ætti að
draga á hárinu. Allur leikur
veldur skaða og tjóni. Börn eru
mestu hrekkjalómar sem til eru,
eins og allir vita.
Og þarna var móðirin — hún
hreyfði engum andmælum, gerði
ekkert veður út af þessu.
Skammaðist ekki neitt. Hún var
glaðleg og fögur. Það leyndi sér
ekki að þau voru vön alúð og
hlýju.
Aftur á móti hafði hann, gamli
maðurinn, lifað hundalífi þegar
hann var barn. Og jafnvel enn
í dag mátti heita að líf hans
væri litlaust og ófagurt, enda
þótt það væri ekki beinlínis
þyrnum stráð eins og áður fyrr.
Nú hafði hann þó nóg að borða.
Hann minntist æskudaganna
— með hungri, kulda og bar-
smíðum. Hann hafði aldrei leik-
ið sér að gjörð eða neinum öðr-
um leíkíöngum efnaða fólksins.
Þannig hafði allt hans líf liðið
—■ í fátækt, umkomuleysi og
eymd. Hann gat ekki kallað
fram í huga sér eina einustu
gleði- eða hamingjustund.
Hann brosti að drengnum, svo
að sá í dökka tannstubba, og
hann öfundaði barnið. Þó hugs-
aði hann:
„Ósköp er þetta heimskulegur
leikur.“
Samt kvaldi öfundin hann.
Hann hélt til vinnu sinnar —
til verksmiðjunnar, sem hann
hafði starfað við allt frá
bernsku, og þar sem hann hafði
orðið að gamalmenni. Og allan
daginn hugsaði hann um dreng-
inn.
Þetta varð rótgróin hugsun,
sem ásótti hann án afláts. Hann
gat ekki með nokkru móti af-
máð drenginn úr huga sér. Hann
sá litla hnokkann hlaupa, hlæja
og stappa niður fótunum á með-
an hann lék sér að gjörðinni.
En hve litlu fæturnir voru
bústnir, næ^tum sívalir — og
berir um hné-n ....
Allan liðlangan daginn birtist
drengurinn með gjörðina hon-
um á meðal niðsins í hjólum og
skrúfum verksmiðjunnar. Og
um nóttina sá hann drenginn í
draumum sínum.
III.
Morguninn eftir ásóttu þess-
46