Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar - 01.06.2006, Qupperneq 7

Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar 2006
5
sonar, sem hafði verið flutt frá
Ólafsvík. Vildu þeir líka eignast
húsnæði Tang og Riis og var tekist
á um stóran bita sem endaði með
því að kaupfélagsmenn höfðu bet-
Þorvarðarsyni í Sjólyst og fleirum.
Tókum við á mód flöttum fiski
og söltuðum hann. Stundum var
langt liðið á nótt þegar við fórum
heim og oft mættum við þá fyrst-
Hraunprýði á Hellissandi. Heimili Ástrósar og Sveinbjarnar.
ur. Þá keypti faðir minn Sæmund-
arhús, sem hann síðar nefndi
Bjarg. Verslunaraðstaðan á neðri
hæðinni lá ekki á lausu fyrr en
samningurinn við kaupfélagið
rann út þannig að faðir minn
byrjaði að versla fyrsta árið í stof-
unni á efri hæðinni. Verslunin hét
Verslun Benedikts S. Benedikts-
sonar.
Þú varst 9 ára þegar þú komst fyrst
á Sand?
Já og kunni strax einstaklega vel
við mig. Það var líf og fjör á
Sandi, við vorum t.d. tuttugu og
eitt sem fermdumst saman. Eg
eignaðist fljótt vini, þar á meðal
Kristófer á Hellu, Boga í Sjólyst
og þó sérstaklega Tryggva Eð-
varðs. Við Tryggvi ólumst nánast
upp saman enda stutt á milli
húsa.
En hvemig var meö skólagöngu og
störfá unglingsárunum?
Það var að sjálfsögðu barnaskóli
á Hellissandi, en Ingveldur Sig-
mundsdóttir var skólastjóri þá.
Hún var sérstaklega góður kennari
og skólagangan hjá henni varð
mér gott veganesti en ég fór ekki í
fleiri skóla.
Pabbi byggði fiskverkunarhús í
Krossavík þegar hann hætti með
Tang og Riis. Fiskverkunarhúsið
var beint upp af bryggjunni í
Krossavík og þar fór ég að vinna
14 ára gamall með Guðmundi
um Sigmundi á Gilbakka, sem var
að gera klárt til róðra.
Sveinbjöm, þú stundaÖir ekki sjó-
mennsku sjálfiir, var það?
Nei ég var ekkert á sjó sem heit-
ið getur. Nokkrum sinnum að
vigta fisk úti í skipum og svo í
kringum uppskipunarbátana þeg-
ar verið var að landa varningi.
Manstu hvaÖ uppskipunarbátamir
hétu?
Já, þeir voru þrír. Sæmundur
var þeirra elstur. Jón hreppstjóri í
Munaðarhóli kom siglandi á hon-
um innan úr eyjum með alla fjöl-
skylduna. Svo var Gæfan og þeirra
minnstur var Suðri. Já, lífið sner-
ist mikið um Krossavíkina á þess-
um tíma. Mikið var að gera en
einnig stöðugar áhyggjur vegna
nánast vonlausra hafnarskilyrða
fyrir vélbáta. Nefni ég þá til dæm-
is hræðilegt slys þegar Þorvarður
Þorvarðarson í Skuld og Gísli
Þorsteinsson í Hlíð fórust þann
9.desember 1936, er þeir ætluðu
út í bát sinn Melsted, sem lá á leg-
unni. Mikið sog var á sjónum.
Þeir tóku lítinn pramma allslaus-
an og ætluðu að renna sér út að
bátnum eins og svo margir höfðu
gert áður, en það var svo merki-
legt við þetta slys að það var eins
og þeir væru dregnir af ósýnileg-
um krafti fram hjá báti sínum.
Rétt fyrir utan voru Ólafur Jó-
hannesson og Friðbjörn Asbjörns-
son á Skrauta og hentu þeir til
þeirra bandi sem þeir náðu ekki í.
Soguðust þeir út úr höfninni og í
brimskaflana sem voru fyrir utan.
Ekki getum við ímyndað okkur
hvað fór um huga þeirra að
lífslokum en mér líður þetta slys
aldrei úr minni. Enginn gat gert
neitt, aðeins horft á og beðið fyrir
mönnunum sem voru ofurseldir
örlögum sínum. Strax var hafin
leit og leitað um kvöldið og nótt-
ina með olíuljósalömpum því að á
þeim tíma var ekkert rafmagn.
Þeir fundust undir Keflavíkur-
bjargi daginn eftir.
En svo kom aö því aÖ þú hleyptir
heimdraganum?
Já, ég fór tvisvar á síldarplan á
Siglufjörð árin 1938 og 1939.
Fyrra sumarið var allt á hvolfi.
Maður fór aldrei úr drullugallan-
um og þegar ekki var verið að
salta þá vorum við látnir pækla,
en við máttum ekki vera einir
uppi á tunnunum. Við vorum oft
svo syfjaðir að annar þurfti að
passa að hinn dytti ekki niður.
Seinna sumarið var miklu rólegra,
síldin öll komin austur og meiri
tími gafst til að skoða mannlífið.
Ég var svo heppinn að Ástrós
Friðbjörnsdóttir frá Blómsturvöll-
um á Sandi var líka á síld á sama
tíma. Við höfðum svolítið verið
að líta á hvort annað heima en
það fór aðallega fram á þann hátt
að ég fékk að sitja við hliðina á
henni í tveggja manna sófa í stof-
unni á Blómsturvöllum. En á síld-
inni var hægara um vik og svo fór
að við tókum þá ákvörðun eitt
kvöldið, uppi í hinni margfrægu
Hvanneyrarskál, að gifta okkur.
Þegar við komum heim í septem-
ber opinberuðum við og keyptum
af Guðmundi Ásbjörnssyni
grunninn að Hraunprýði og byrj-
uðum að byggja nýtt hús. Eldra
húsið hafði brunnið nokkru áður
en pakkhús, sem var við hliðina,
hafði sloppið. Það notuðum við
fyrir kindur, púddur og bílinn.
Allan tímann sem við Ástrós
bjuggum í Hraunprýði, eða í um
sextíu ár, höfðum við kindur og
hænsni. Heimilisvinurinn okkar
hann Leopold sá um hænurnar og