Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar - 01.06.2006, Blaðsíða 9

7
Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar 2006
svo um Brúarland í Hrútafirði.
Það var oft hart barist um þessa
einu línu. Símalínan til Ólafsvík-
ur var ansi gjörn á að fara í sundur
ef hvassviðri var, ísing eða snjó-
koma og ég þurfti að sjá um við-
haldið á henni. Línan lá inn Breið
og yfir Ennisdal. Tryggvi vinur
minn fór yfirleitt með mér í þess-
ar slarkferðir og ég er ekki frá því,
eftir á að hyggja, að fæturnir á
mér hafi bilað fyrr en ella við að
kafa sífellt ófærðina.
I fyrstu var ég einn að störfum
en ég vil endilega taka fram að eft-
ir að umsvifin jukust og með
komu landshafnarinnar í Rifi og
Lóransstöðvarinnar á Gufuskál-
um, fékk ég til liðs við mig tal-
símakonur og hjálparhellur. Eg
held að á engan sé hallað þótt ég
nefni þær helstar Svandísi Elí-
mundardóttur, Kristínu Karls-
dóttur og tengdadóttur mína Irisi
Tryggvadóttur. A símstöðinni var
líka rekin öryggistalstöð fyrir sjó-
farendur. Það sýndi mikilvægi
hennar að þetta var eina talstöðin
á landinu sem síminn lánaði end-
urgjaldslaust. Ég var oft mjög
bundinn við hana þegar eitthvað
alvarlegt bjátaði á eins og t.d. þeg-
ar togarinn Elliði frá Siglufirði
fórst út af Jökli 10. febrúar 1962.
Þá var ég meira og minna í þrjátíu
tíma sambandi við Birgi Óskars-
son loftskeytaman skipsins, sem
síðar varð stöðvarstjóri Lórans-
stöðvarinnar á Gufuskálum. Alltaf
undrast ég hvílíkt æðruleysi og ró
hann sýndi við þessar óskaplega
erfiðu aðstæður allan tímann.
Þegar ég var svo rétt kominn heim
og sofnaður, þá kom tilkynning í
útvarpinu um að Skarðsvíkin,
skipið sem ég var meðeigandi í
væri að sökkva, og ég beint inn á
stöð aftur. Þetta voru erfiðir tímar
svo ekki sé meira sagt.
Svo varstþú einnigpóstmeistari.
Já og þar var oft nóg að gera.
Áður en vegurinn fyrir jökul var
lagður þurfti að sækja póstinn til
Ólafsvíkur, en eftir það komu rút-
urnar hans Helga Péturssonar alla
leið út á Sand, það var mikill
munur. Hafði ég afgreiðslu fyrir
þá feðga í áratugi. Höfðu þeir all-
an tímann herbergi heima hjá
okkur í Hraunprýði, fengu mat
og aðra þá aðstoð sem þurfti.
Fyrstu árin var það töluverður
viðburður þegar rúturnar komu,
krakkar og fullornir komu til að
sjá ferðafólkið og ekki síður að
reyna að lesa á pakka og aðrar
sendingar. Það komst yfirleitt
nokkuð fljótt til skila hverjir áttu
hvað. Já, það var stundum mikið
að gera t.d. fyrir jólin, afgreitt það
sem hægt var á Þorláksmessu og
síðan sat ég alla nóttina við að lesa
í sundur, skrapp heim í morgun-
kaffi og svo var afgreitt þangað til
þeir voru búnir að fá sitt sem náð-
ist til.
Guðmundur Tómasson og kona hans Unnur.
Já Sveinbjöm, það kom Jyrir bceði
mig og aðra, að menn lögðu í leið-
atigur út í Hraunprýði, á ýtnsum
tírnum ejtir lokun póstbiíssins tn.a.
þegar bátamir kotnu seint að og
ball var utn kvöldið. Það tók stund-
utn tima að koma sér að ejninu,
byrja á kafpsopa hjá Astu og alveg
var ótrtílegt hvað þú gast verið lip-
ur við okkur greyin. Núna getum
við hlegið að þessu.
Stundurn heyrði maður þig lesa al-
veg óskiljanlega romsu í síttiantt,
þrír krossar, svo tölustafir, ajiur
krossar og svotta hélt þetta áfram í
dágóða stund.
Já, ég tók að mér veðurathugan-
ir fyrir veðurstofuna í 23 ár. Það
var ansi bindandi starf, sex sinn-
um á sólarhring, klukkan tólf á
miðnætti, sex á morgnana og aft-
ur klukkan níu, tólf á hádegi, þrjú
um daginn og sex á kvöldin.
Mér þykir þú hafa verið ansi svefn-
léttur ttm cevina?
Já, ég hef alltaf þurft lítið að
sofa, en þó var ég hálffeginn þegar
veðurathuganirnar fóru út á
Gufuskála. Einnig réði ég mig um
tíma í að lesa af rafmagnsmælum í
húsum eftir að rafmagnið kom,
klifrandi upp í rjáfur og inn í
skúmaskot.
Nú langar mig að koma að útgerð-
amtálum þíttum, þatt voru mjög
stór þáttur í lífiþítiu.
Þau hófust með því að Eggert
Sigmundsson, mágur minn,
flutti 1949 með fjölskyldu sína á
Hellissand. Hann átti bát sem
hét Muggur en hann fórst undir
Vallnabjargi, mannbjörg varð.
Árið 1954 stofnuðum við svo út-
gerðarfélagið Ægir. Það var ég,
Benedikt faðir minn, Eggert og
Guðmundur Tómas Guðmunds-
son og hófum útgerð á 37 tonna
báti sem hét Ægir GK 350.
Landhelgisgæslan óskaði eftir að
nafninu yrði breytt þar sem varð-
skip hét sama nafni og var hann
þá skírður Ármann SH 165. Ár-
mann var fyrsti báturinn sem
landaði fiski í hinni nýju lands-
höfn í Rifi. Aðstöðu fyrir bátinn
fengum við með því að flytja
fiskverkunarhús pabba úr
Krossavík og var það flutt á lóð
þar sem húsið Kleifar stóð áður en
það var rifið niður og flutt til
Ólafsvíkur. Húsið var kallað Ár-
mannshús og stóð það næst fyrir
austan verslunina hans pabba,
Bjarg. Þar var byggð góð aðstaða
til beitningar og annarrar útgerð-
arvinnu. Einnig var þar fiskmót-
taka og var aflanum fyrst sturtað
inn í húsið. Þar var hann slægður
og kastað upp á bíl aftur og keyrð-
ur í Hraðfrystihús Hellissands.
Eggert var skipsstjóri á Ármanni í
fyrstunni en 1956 réðum við Sig-
urð Kristjónsson og var hann
skipsstjóri á honum næstu tvö
árin. Haustið 1959 hættum við