Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar - 01.06.2006, Page 32

30
Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar 2006
og það var jafnan nefnt sem hóp-
ur, hafði ekki verið ýkja áberandi í
atvinnulífi í Ólafsvík fyrr en þarna
um miðjan sjötta áratuginn, ólíkt
því sem var t.d. á Akranesi og suð-
ur með sjó, að ógleymdum Vest-
mannaeyjum. Umtalsverður hluti
starfsfólks á þessum vinnustað var
því úr öðrum byggðarlögum, auk
þess sem allnoltkur hópur Færey-
inga var þarna einnig. Margir
þeirra áttu eftir að koma til Ólafs-
víkur ár eftir ár og sumir þeirra
settust þar að, einhverjir fluttu
með fjölskyldur sínar frá Færeyj-
um en aðrir festu ráð sitt í Ólafs-
vík og hafa Færeyingar og fólk
ættað þaðan alla tíð síðan og
raunar fyrr, verið dýrmætur hluti
af samfélaginu í Ólafsvík. Frysti-
húsið var eins og fyrr er getið um
nýtt og vinnslulínur settar upp
samkvæmt því sem best þótti
henta á þessum tímum. Flökunar-
vélar voru ekki orðnar algengar á
þessum tíma, allt var því hand-
flakað og mikið lagt upp úr að
hafa góða flakara að störfum. Eina
vélin við vinnsluna sjálfa var roð-
flettivél frá Baader og skrásetjari
þessara punkta hlaut það embætti
að standa við þá maskínu og mata
hana á fiskflökum, sem komu á
færibandi frá handflökunarlín-
unni. Eg man hvað mér þótti
þetta afspyrnu leiðinlegur starfi,
enda var ekki um skiptivinnu að
ræða, maður fékk ekki einu sinni
að fara á klósettið nema í kaffi- og
matartímum. Framan af vertíð-
inni var vinnudagur hóflegur, frá
því 07:20 á morgnana og til
19:00 á kvöldin, stundum
jafnvel ekki nema til kl.
17:00. En þegar kom fram í
mars fór aflinn að aukast og
þá var oftast unnið eftir
kvöldmat og þegar páska-
hrotan var komin á fullan
gang lá stundum nærri að
saman næði og sólarhring-
urinn unninn út í eitt. A
þessum árum voru engin
lög um hvíldartíma og sjálf-
sagt þótti að allir ynnu eins
og þeir gætu til þess að
„bjarga verðmætunum“ eins
og það var orðað. Areiðan-
lega hefur hráefnið stund-
var lítið um að vera fram undir tali nú ekki á krepputímunum
jólaföstu, en haustvertíð var oftast fyrir heimstyrjöldina, og sætti sig
Bátafloti Ólsara við Norðurgarðinn í liiaí 1960,
léleg undir Jökli á þessum árum
og atvinna stopul. Var því áreið-
anlega víða þröngt í búi um og
fyrir hátíðarnar á þessum tímum
og minni tök á að gleðja börn um
jólin en síðar varð, en kröfurnar
voru heldur ekki miklar á þessum
tíma. Helsta tilhlökkunarefnið
voru ef til vili eplin, jólaeplin, en
það tíðkaðist vart að þessir fögru
og bragðgóðu ávextir væru á
boðstólum á öðrum tíma, enda
hefur vafalaust flutningatæknin
verið takmarkandi þáttur í að
koma vörunni óskemmdri hingað
norður í höf. Ekki tókst alltaf að
fá epli, stundum komu bara app-
elsínur og þær þóttu ekki skapa
sömu „jólastemmningu“ og eplin,
þótt þær væru að sönnu
góðir ávextir og ekki síðri
vítamíngjafi hér í sólarleys-
inu. Oft voru jólaeplin
og/eða appelsínurnar
skömmtuð, magnið sem
fékkst á þessum árum hafta
og innflutningshamla, var í
raun ekki nægilegt miðað
við eftirspurnina og því
þurftu verslanir að tak-
marka það magn, sem hver
fjölskylda gat fengið. Það
vildi til að fólk hafði vanist
skömmtun og skorti á
stríðsárunum og fyrstu ár-
unum þar á eftir, að maður Gatnamót Ólafsbrautar og Ennisbrautar.
við þetta og flestir fóru eftir þeim
reglum, sem settar voru og þeim
jöfnuði milli manna, sem
skömmtunin átti að skapa. Þó
voru undantekningar á, enda hafa
á öllum tímum verið til útsjónar-
samir menn, karlar og konur, sem
hafa séð ráð til að ná því sem
þeim hefur þótt til þurfa til sinna
þarfa.
Vertíðin 1956
I vertíðarbyrjun tóku svo fisk-
vinnslufyrirtækin til starfa og
einnig hið nýja fiskvinnsluhús
Dagsbrúnar. Þarna var að störfum
fjöldi fólks, margt af því ungt og
jafnframt nokkuð stór hópur að-
komufólks, en „vertíðarfólk“ eins