Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar - 01.06.2006, Blaðsíða 54

52
Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar 2006
jóhanna jónasdóttir
Minni sjómanna
Flutt á sjómannahófi í Ólafsvík 2005
Kæru sjómenn, ágætu gestir,
gleðilega hátíð.
Mér er það mikill heiður að
flytja minni sjómanna hér í kvöld
í þessu notalega húsi og yfir þess-
um glæsilega hópi fólks.
Eins og kannski flestir hér inni
vita er ég afkomandi snæfellskra
sjómanna langt aftur í aldir. Þrátt
fyrir það hef ég nú sjálf aldrei svo
mikið sem pissað í saltan sjó eins
og það er kallað á „penu“ sjó-
mannamáli. Mér hefur einhverra
hluta vegna aldrei verið boðið að
fara í einn einasta róður. Sjálfsagt
er það mömmu að þakka eða
kenna, því hún lagði alltaf blátt
bann við því að við stelpurnar
kæmum nálægt bryggjunni.
Þegar ég var barn var mikið um
að fjölskyldur kíktu við hjá ætt-
ingjum og vinum. Það þurfti ekk-
ert að gera boð á undan sér eða
vera eitthvað formlegur, það var
rétt bankað og farið inn, síðan var
setið við eldhúsborðið og spjallað.
Um hvað, haldið þið? Jú, auðvit-
að um veðrið, pólitík, sjómennsku
og allt sem henni tengdist. Flestar
mínar æskuminningar eru því
tengdar sögum af fiskeríi, afla-
bresti, veðri, fiskimiðum, bátum,
skipstjórum og í seinni tíð kvóta
og kvótaleysi. Maður áttaði sig
líka á því sem barn að sjómennsk-
an er áhættusöm atvinna, því
pabbi lenti oftar en einu sinni í
því að slasast á sjónum.
Þegar ég var nemandi í Grunn-
skólanum í Ólafsvík var mikill
áhugi fyrir fiskeríi og við krakk-
arnir sem tengdumst ákveðnum
bátum og útgerðum, vorum oftar
en ekki að metast á um hver
fiskaði meira eða hver væri betri
skipstjóri, þessi eða hinn. Það
gerðist líka oft í miklum aflahrot-
um, að nemendur í elstu bekkjum
grunnskólans væru kallaðir í
vinnu í Bakka, Hróa, Stakkholt
eða frystihúsið og fengu þar af
leiðandi frí úr skóla tímabundið.
Sumarvinnan mín var lengi vel á
Bakka en það var saltfiskverkun í
eigu stórfjölskyldunnar. Þar fékk
sjómannsdóttirin loksins að hand-
fjatla fisk. Taka á móti honum í
stíunni þar sem honum var sturt-
að inn um lúgu, hausa, flaka,
salta, stafla o.s.frv. Þarna vann
maður með ættingjum sínum og
vinum og kynntist þeim mun bet-
ur en annars hefði verið og ég
minnist þeirra með hlýhug alla
ævi.
Móðurafi minn var Guðmund-
ur Jensson sem mig langar að
segja ykkur aðeins frá. I mínum
huga var hann einn af hetjum síns
tíma, hann átti nokkra báta og var
þátttakandi í rekstri fyrirtækja og
var lengi farsæll skipstjóri. Afi
þótti traustur í öllum viðskiptum
og nutu tengdasynirnir atbeina
hans þegar þeir hófu sinn útgerð-
arferil. En það besta við afa var,
að hann var yndislegur maður
sem tók sjálfan sig aldrei mjög al-
varlega og það eru til margar góð-
ar sögur af honum.
Hann lenti í því fyrr en hann
klárlega vildi að missa töluvert af
hárinu og ræddi það við ömmu
hvort hann ætti ekki að fjárfesta í
hárkollu. Amma var, og takið eftir
er enn, á nítugasta og fimmta ald-
ursári, mjög fastheldin á aurinn
og vildi ekki sjá að karlinn sóaði
f/Z/H/tsi/t/t ó's/icif* sjóniöfifiit/n ocjJjö/s/itj/c/ufn /tet/'/Ht
ti//utftifftajtt /netf c/cicji/tn !
PRINSINN
Ólafsbraut 19,Ólafsvík,
s.436 1362 & 436 1339