Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar - 01.06.2008, Side 8

6
Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar 2008
Ólafsvíkur að Sandholti 11. Það
voru ekki miklir peningar til á
þessum árum eins og hjá mörgum
að sögn Guðmundar, en lögfræð-
ingurinn sem aðstoðaði fjölskyld-
una við kaupin á íbúðinni lánaði
móður hans fyrir útborguninni og
Guðmundur ber hlýjar tilfinning-
ar til hans. Seinna flytur móðir
Kristjón Jónsson
hans svo í Lindarholt 6, en Guð-
mundur bjó aldrei þar. Guð-
mundur er 15 ára er Kristjón faðir
hans lést en það er árið 1949.
Sundnámskeiðið bjargaði
Guðmundur er ekki í neinni
landvinnu sem tengist sjónum,
hvorki fiskvinnu eða beitningum,
heldur fer hann beint á sjóinn.
„Mín sjómennska byrjar þegar ég
er orðinn fjórtán ára á bátnum
Borginni með bræðrum mínum
þeim Sigga og Bubba. Rétt áður
en ég byrja þá fer ég á sundnám-
skeið upp í Reykholt ásamt fleir-
um og læri þar að synda en þetta
námskeið bjargar lífi mínu,“ segir
Guðmundur. ,,I fyrsta róðrinum,
í norðaustan kaldaskít, gerist það
á lögninni að ég dett aftur fyrir
mig í sjóinn. Eg sekk strax næ þó
að koma upp til að draga andann
og sekk svo aftur og festist í lín-
unni. Siggi kemst inn í stýrishúsið
og nær að snúa bátnum og stopp-
ar á þeim stað sem ég sökk. Náðu
þeir að reka niður haka og gátu
krækt honum í mig. Ég næst svo
um borð hálf meðvitundarlaus og
man aðeins eftir mér við lunning-
una. Mín sundkunnátta og svo
það að ég átti ekki að drepast
a.m.k. í þetta skiptið bjargaði mér
og margir bjuggust við að þarna
væri minni sjómennsku lokið, en
ég var kominn á sjó daginn eftir,“
segir Guðmundur þegar hann rifj-
ar upp þessa lífsreynslu sína.
Hann lenti svo seinna á lífsleið-
inni í sjónum en gat bjargað sér
með því að hugsa rökrétt og taka
Jóhanna Oktavía Kristjánsdóttir
mið af aðstæðum, en það var við
Gufuskála í nóvember 1983.
Hann var þá á bátnum Ragnari
Ben IS, en það var 30 brl. Eikar-
bátur, og voru þeir á landleið er
hann strandaði við Brimnesið.
Komst áhöfnin fjórir menn í land
en Kristjón sonur Guðmundar var
á bátnum og gat hann bjargað
föður sínum við illan leik í land.
Grindavík
Eins og margir aðrir hér fyrir
vestan fór Guðmundur á vetrar-
vertíð suður og hann fékk pláss á
vélbátnum Tedda frá Grindavík.
Ieddi GK 16 var 19 brl. bátur og
róið var á netum en þetta veiðar-
færi var þá búið að ryðja sér til
rúms á Suðurnesjum. Guðmund-
ur fer þá fimmtán ára, ásamt Elí-
asi Þórarinssyni, gangandi yfir
Fróðarheiði í suðvestan roki og
byl en heiðin var þá kolófær og
ganga þeir yfir að bænum Bláfeldi
með viðkomu í Böðvarsholti. Ætl-
unin var að ná í rútu frá Helga Pé
og komast þannig suður. Svo kalt
var á heiðinni hjá þeim félögum
að Guðmundur fékk kalblett á
kinnina. „Skipstjóri á þessum bát
hét Ragnar, skínandi kall. Megnið
af áhöfninni voru Strandamenn
og allt bestu kallar. Venjan var að
vera á verbúðum en við vildum
það ekki áhöfnin á Tedda svo að
við fengum bárujárnskofa, sem
var úti í hrauni og þar lágum við í
koju. I þessum húsum voru
blárottur en þær voru minni en
venjulegar, en þær gerðu okkur
ekkert. Ég man það að nóttina
fyrir fyrsta róður veiktist ég og
menn sögðu þá að þessi drengur
yrði ekki lengi á sjónum en ég
kláraði að sjálfsögðu vertíðina og
hún gekk ágætlega hjá okkur.“
Enginn þurft að deyja
Síðast í febrúar þetta ár, 1950,
skeður það að olíuskipið Clam
strandar við Reykjanesvita. Með
því farast 32 úr áhöfn skipsins en
18 bjargast. „Það er eldsnemma
þennan morgunn að Ragnar skip-
stjóri kemur til mín og vekur mig
og biður mig að koma með sér út
á Reykjanes til að aðstoða við
björgun áhafnarinnar af skipinu.
Eg hef ekki botnað í því ennþá
hvers vegna hann sótti mig af öll-
um öðrum en ég var alltaf í miklu
uppáhaldi hjá honum. Hann er á
litlum Ford pallbíl og við keyrum
á honurn út á nesið. Þegar við
komum þangað í fjöruna þá eru
nokkrir menn, sem liggja látnir í
fjöruborðinu og ég er látinn að-
stoða við að draga líkin ofar í fjör-
una. Flestir yfirmannanna voru
hvítir en meirihluti hásetanna
voru Kínverjar. Ég var svolítið
hissa á því hvað þetta fór lítið í
mig að draga látna menn svona
eins og strigapoka en þetta vandist
einhvern veginn strax. En það get
ég sagt þér, að mínu mati hefði
enginn þurft að deyja í þessu
strandi. Skipið var stopp í fjör-
unni og stóð rétt og brimið náði
rétt upp á skut. Það hefði ekki átt
að sjósetja björgunarbátana í
þessu veðri. Þessi atburður er mér
mjög minnisstæður,“ segir Guð-
mundur er hann rifjar þessa
björgunarsögu upp.
„Takk fyrir drengir,,
Eftir Grindavíkurdvölina fer
Guðmundur í vélskólann um
haustið og eftir að hann er búinn
að ljúka honum er honum boðið