Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar - 01.06.2008, Blaðsíða 65

Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar 2008
63
Jóhannes Ragnarsson
Ævintýri á Táiknfirðingi BA 325
í Norðursjó 1972
Það var vorið 1972, að við fé-
lagarnir, ég og Guðmundur
Matthíasson, sem nú er skipstjóri
á Hamri SH 224, ákváðum að rífa
okkur uppúr yfirvofandi kyrr-
stöðu og leiðindalognmollu
heimavígstöðvanna með það að
markmiði að útvíkka lífsreynslu
okkar og sjóndeildarhring til ein-
hverra muna.
Við vorum 17 og 18 ára þetta
örlagaríka vor og litum þannig á
að við værum aldeilis fullorðnir og
sjálfstæðir einstaldingar og þar
með færir í flestan, ef ekki allan,
sjó. Þrátt fyrir ungan aldur vorum
við báðir búnir að vera tvær vetr-
arvertíðir á sjó frá Ólafsvík. Þegar
við fórum að hugleiða málið,
komumst við nokkuð fljótt að
þeirri niðurstöðu, að trúlega væri
gáfulegast að komast á síld í
Norðursjóinn, en um þær mundir
stunduðu um það bil 50 íslensk
skip slíkar veiðar sumar og haust.
Það var þó enginn hægðarleikur
að fá pláss á norðursjávardalli, þar
komust færri að en vildu. Gvend-
ur Matt hafði átt heima í Tállcna-
firði áður en hann fluttist á Snæ-
fellsnesið og vissi að bátarnir það-
an, Tálknfirðingur og Tungufell,
fóru á hverju hausti til síldveiða í
Norðursjó. Það var því úr að við
hringdum í þann fræga mann Ar-
sæl Egilsson skipstjóra á Tálkn-
firðingi og báðum um pláss. Á
þessum árum var Ársæll einn af
þekktustu skipstjórum landsins,
mildll sjómaður og aflamaður;
snemma þjóðsagnapersóna og
öðrum mönnum knárri þá öl var
kneyfað. Sæli tók erindi okkar vel;
kvaðst koma á skipi sínu til
Reykjavíkur eftir fáeina daga og
skyldum við hitta hann þar.
Á tilsettum degi mættum við
galvaskir um borð í Tálknfirðing í
Reykjavíkurhöfn. Við Gvendur
vorum fram úr hófi vel hárprúðir
þegar þetta gerðist, enda hand-
gengnir rokkhetjum og hippa-
menningu. Ian Anderson, Jimmy
Page og John Lord, svo einhverjir
séu nefndir, voru okkar menn - og
eru það svo sem ennþá. Þegar Ár-
sæll skipstjóri leit myndarlegan
hárvöxt okkar varð hann í andlit-
inu eins og hann stæði frammi
fyrir tveimur átjánbarna feðrum
úr álfheimum og það var ekki
laust við að svartar augnabrúnir
hans þyngdust. Þegar Sæli hafi
skoðað oklcur dálitla stund, kvað
hann upp þann dóm, að við
fengjum ekki að stíga fæti um
borð í hans skip nema við létum
klippa vel og vandlega af okkur
þennan hroðalega hárlubba; hann
hefði bara aldrei séð annað eins
heita helvíti.
Það varð því úr að við félagarnir
dröttuðumst uppí bæ, nær yfir-
bugaðir af sorg, til að hafa uppá
einhverjum þeim hárskera sem
ætti nægilega öflug skæri til að
vinna á okkar virðulega höf-
uðstolti. Og svo var okkur brugð-
ið, að við urðum að setjast oft
niður á leiðinni á rakarastofuna
og fá okkur stóra slurka úr ákavít-
isflöskunni, sem við höfðum sem
betur fer haft rænu á að hafa með-
ferðis, til að geta afborið þá ógn-
vekjandi raun sem því óhjákvæmi-
lega fylgir, að missa nær fjögurra
ára óheftan hárvöxt.