Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar - 01.06.2008, Blaðsíða 52

50
Sjómannadagsblað Snæfellsbæjar 2008
Jóhann Long Ingibergsson
Vélstjóri
Jóhann og Guðmunda með þremur barna sinn þeim Haraldi, Sóleyju og Einari. Myndin er tekin
er Sóley fermdist.
Þegar ég hringdi í Jóhann og
sagði hver ég væri sagðist hann
alveg muna eftir mér. Það eru
þó um 40 ár síðan við vorum
saman á Skarðsvíkinni eða því
herrans ári 1967 með hinum
mikla aflamanni og góða for-
manni Sigurði Kristjónsyni. Eg
þekkti Jóhann strax á röddinni
og hún var alveg eins og áður
og þegar ég bað hann um viðtal
þá var það allt í góðu lagi. „Þú
getur alveg komið og við getum
rætt saman,“ sagði Jói eins og
við köllum hann í viðtalinu og
hann hefur alltaf verið kallaður.
Sunnudagsmorgun einn í febr-
úar kl. 10 er stundin runnin
upp og „ég verð klár þegar þú
kemur,“ sagði Jói en hann
dvelur á Hrafnistu í Reykjavík
og hefúr verið þar síðustu sjö
árin. Þegar ég kem bíður Jói
eftir mér frammi á gangi og við
tökumst í hendur og mín fyrsta
hugsun er sú hve hann hefur
lítið breyst frá því að við vorum
sarnan á sjó en Jói verður 86
ára á þessu ári. Það er ekki á
honum að sjá að hann sé jafn
gamall eins og árin segja.
Hann er hress og man alla hluti
og svo segist hann ennþá aka
bíl sem hann á og fer allra sinna
ferða.
Hann býður mér í herbergið sitt
sem reyndar er ekki stórt en hann
er samt sáttur við það. I herbergi
við hlið hans býr sambýliskona
hans til nokkurra ára, Hermína
Sigurðardóttir, og hún kemur inn
rétt sem snöggvast áður en við
byrjum og býður okkur kaffi. Það
er gaman að sitja með Jóa og rifja
upp viðburðaríkan og langan ævi-
feril hans og hann hefur gaman af
að segja frá. Mínar minningar frá
Skarðsvíkurtímanum með Jóa
eru, að hann sagði vel frá og lagði
oft áherslu á orð sín með því að
lemja duglega í borðið og það
kom svo sem fyrir í þessu viðtali.
Er ekki nóg
að eiga sex börn?
Ég spyr Jóa fyrst um millinafnið
Long sem hann var skírður og
reyndar hefur hann gefið öllum
sínum börnum sama millinafn. „
Þetta kemur frá móður minni að
austan en hún hét Málfríður Jóns-
dóttir og var frá Berufirðiý
byrjar hann. „ Ég er fæddur 29.
maí 1922 í Reykjavík. Ég er sjö-
undi í röðinni af tólf systkinum
en við vorum sjö strákarnir. Ég
man að ég sagði við mömmu einu
sinni þegar ég var ungur hvort
ekki hafi verið nóg að eiga sex
börn en þá hefði ég sloppið,“ segir
Jói og kímir. „ Mamma sagði bara
að svona væri nú lífið og þetta vill
Guð og þar við sat. Við bjuggum
inni á Bjarnarborg við Hverfis-
götu og það var oft þröngt á
þingi en allt fór það nú vel. Þegar
ég var ellefu ára var sú ákvörðun
tekin að ég færi til Hornafjarðar í
sveit og þar var ég í þrjú sumur,
en það vantaði oft börn í sveit til
að létta undir“. Þá voru vegir
þannig að eina leiðin var að senda
Jóa með skipi. Hann fór þá einn
með strandferðaskipinu Súðinni
og sagði að það hefði ekkert verið
að því. A leiðinni austur fékk Jói
áhuga á því sem átti eftir að verða
stór hluti af hans ævistarfi. „Um
borð í Súðinni langaði mig mikið
til að fara niður í vélarúm og fá að
kíkja svo ég fer niður. Ég fæ að
líta aðeins í kringum mig áður en
ég er rekin upp en það var alveg
nóg því frá þeim tíma hafði ég
mikla löngun til að verða vélstjóri
á skipi. Svo þegar ég er kominn í
sveitina þá sá ég oft skip úti á
sjónum og mig langaði alltaf um
borð“
Ásókn í vinnu
„Pabbi var skósmiður og þegar
ég kem að austan 14-15 ára þá vill
hann að ég læri að vera skósmiður,
en pabbi rak þá skóvinnustofu í
Lækjargötu 10 en það var beint á
móti Menntaskólanum í Reykja-
vík. Hann vildi endilega að ein-
hver af krökkun um lærði þessa
iðn en það vildi enginn gera það.
Þetta var á kreppuárunum og
erfitt að fá vinnu og margir biðu á
bryggjunni til að fá einhverja
vinnu við uppskipun eða þess
háttar. Stundum biðu um 100
manns eftir vinnu á morgnana og
maðurinn sem stjórnaði vinnunni
hét Rögnvaldur og var frá Hell-
issandi. Það löbbuðu allir á eftir
honum í von um að fá einhverja