Skógræktarritið - 15.05.2003, Side 62

Vatnsfjörður
Var á sfnum tíma lýstur
friðland samkvæmt lögum um
náttúruvernd og settur undir
stjórn Náttúruverndarráðs.
Bæði af sögulegum ástæðum
(Hrafna-Flóki) og fyrir frftt
landslag og kjarrskóg af birki,
sem þakti hlíðar Vatnsdals, og
víðiflesjur á sléttunni innan við
vatnið.
Því miður varð friðlýsingin
aðeins eins konar háðsmerki,
því að fé af næstu bæjum gekk
óhindrað í „friðlandinu" og var
um 1980 komið langt með að
ganga frá birkinu f suðurhlíð
dalsins. í september 1980 kom
ég þangað í fyrsta sinn ásamt
Hauki Ragnarssyni skógarverði.
Þá var Ijótast um að litast á víði-
flesjunum, sem áður voru nefnd-
ar. Þær voru allar bitnar, svo að
tæpast sást þargrænn sproti, en
ullarlagðar hér og þar. Sagði
Haukur mér, að þetta hefði gerst
eftir að hann kom þar sfðast fyrir
einu eða tveimur árum.
Við Haukur komum þarna aftur
3 árum seinna ásamt Sveinbirni
Dagfinnssyni. Var ástandið þá
óbreytt.
En innar í dalnum voru núna
einar 50 kindur á beit í kjarrinu,
svo að nafnið „friðland" var enn-
þá háðsmerki.
Mórudalur á Barðaströnd
Hér lét Kvenfélagið á Barða-
strönd girða 1 ha 1958 neðst í
kjarri vaxinni austurhlíð dalsins.
Þarna voru á árunum 1958-1963
gróðursett 3000 sitkagreni og
rauðgreni og síðar bergfura og
stafafura.
Það mun hafa verið skömmu
eftir að ég kom suður (fyrir
1980), að Snorri Sigurðsson og
Haukur Ragnarsson voru á yfir-
reið til skógræktarfélaganna á
Vestfjörðum. Komu þeir þá f
þennan kvenfélagsreit og undr-
uðust vöxt sitkagrenisins, sem
þeir töldu í sérflokki (að Barma-
hlíð undanskilinni auðvitað).
Það var því með mikilli eftir-
væntingu, að ég kom þangað
með Hauki einn rigningardag í
september 1980. f minnispunkt-
um úr ferðinni skrifaði ég m.a.
um þennan reit, eftir að hafa til-
greint trjátegundirnar:
„Árangur mjög góður, eigin-
lega framúrskarandi: Trén hafa
eiginlega öll sérlega hraustlegt
útlit og eru dökkgræn, eins og
borið hafi verið á þau. Mörg
rauðgrenitrén eru óaðfinnanleg.
Mörg sitkagrenitrén eru fullkom-
in að lögun og nálar frískar og
glansandi. Hæstu sitkagreni-
trén um 5 m. Birkikjarrið var
þarna um 5 m að hæð."
Nú kom ég þarna aftur eftir 22
ár og var fullur eftirvæntingar.
Vorum reyndar óheppnir með
veðrið. Það hellirigndi, svo að
óhægt var um myndatöku, en
slapp fyrir horn. Og ekki varð ég
fyrir vonbrigðum. En gat farið
minna um teiginn en ég hefði
gert f þurru veðri. Gatt.d. ekki
leitað uppi skógarfuruna, sem
var ffn þarna 1980.
í „Landsúttekt" er yfirhæðin á
sitkagreninu 9 m eftir 41 ár og
meðalársvöxtur 5,3 m3/ha, sem
er mjög gott.
14. mynd tók ég 28. júlí 1983 af hávöxnum víðirunna, sem kindur höfðu ekki
náð að bíta alveg til topps. Nokkrar þeirra voru svo vinsamlegar að stilla sér
upp í runnanum fyrir ljósmyndarann.
15. mynd tók ég svo 20. ágúst 2002 í leiðangri okkar Sæmundar Þorvaldssonar.
Gulvíðirunninn stóð þarna enn. Var nú kalinn að mestu hið efra, en nýir sprotar
voru vaxnir upp frá rótinni. Kalni lágvíðirinn við hliðina var nú aftur orðinn
grænn.
60
SKÓGRÆKTARRITiÐ 2003