Skógræktarritið - 15.05.2005, Side 104

MINNING
Guðrún K. J. Bjarnason
F. 15. október 1919 • D. 1. október 2004.
Guðrún fæddist á Akureyri, dóttir hjónanna Lauf-
eyjar Jónsdóttur og Jóns Kristjánssonar, sem bæði
voru ættuð úr Þingeyjarsýslu. Hún var elst f hópi átta
systkina en ólst upp ásamt tveimur systrum sfnum
hjá Jóninnu Sigurðardóttur (1897-1962) sem rak
Hótel Goðafoss á Akureyri af mikilli reisn. Þangað
flykktist ferðafólk hvaðanæva að, sem komið var til
höfuðborgar Norðurlands til að reka erindi sfn.
Nærri má geta að Guðrún hefur frá ungum aldri
kynnst því mikla framfara- og menningarskeiði sem
dafnaði á Akureyri um þessar mundir og þau áhrif
fylgdu henni alla tíð síðan.
Guðrún lauk námi við Gagnfræðaskólann á Akur-
eyri og hélt síðan til Danmerkur og nam hússtjórnar-
fræði. Að þeirri menntun bjó hún alla ævi og var
reyndar æ sfðan tengd danskri menningu og lífs-
háttum. Þau birtust m. a. f vandvirkni við hvert það
verkefni sem hún tók sér fyrir hendur og einarðri ósk
um að láta gott af sér leiða. Þannig kom hún okkur
öllum, sem kynntumst henni f félagsskap
skógræktarmanna á íslandi, fyrir sjónir. f þeim hópi
var ríkur vettvangur starfs hennar alla ævi.
Guðrún giftist Hákoni Bjarnasyni skógræktar-
stjóra árið 1943. Þau eignuðust fjögur börn, sem öll
eru mikið fyrirmyndarfólk. Heimili þeirra hjóna við
Snorrabraut f Reykjavík bar þeim báðum fagurt vitni
um umhyggju gagnvart börnum sfnum, ættingjum
og vinum. Gestrisni þeirra var orðlögð enda fjölgaði
stöðugt í hópnum sem átti erindi til þeirra að sækja -
og þar voru skógræktarmál oft ofarlega á baugi.
Hákon var að sjálfsögðu forystumaður og
brautryðjandi í öllu þvf sem eflingu skógræktar og
uppgræðslu á íslandi varðaði. í byrjun starfsferils
hans áttu hugmyndir um slíkt ekki upp á pallborðið f
íslensku þjóðfélagi almennt, en allan þann tíma
stóð Guðrún eins og klettur við hlið eiginmanns
síns, upplifði og styrkti trú sína á hugsjónir Hákonar.
Þar má raunar gera sér í hugarlund að uppeldis-
áhrifin frá Akureyri, þar sem var raunverulega vagga
íslenskrar skógræktar, hafi haft sín áhrif. Hvað sem
um það má segja var hún alla tíð einlægur
forsvarsmaður um endurheimt fslenskra skóga og
gróðureflingar.
En Guðrún lét ekki sitja við orðin tóm. Um það
ber mikill og fagur skógarreitur við Hvalvatn sunnan
Hafnarfjarðar vitni. Þar ræktuðu þau hjón hinn
fegursta græðireit á stóru svæði, þar sem ekkert var
nema urð og grjót þegar hann komst í þeirra eigu.
Þetta framtak þeirra hefur verið mörgum sumar-
bústaðaeiganda og áhugafólki um skógrækt til
fyrirmyndar og er verðugur minnisvarði um atorku
þeirra beggja við málstaðinn.
Eftir að Hákon féll frá tók Guðrún þátt í félags-
starfi Skógræktarfélags íslands og sótti hina árlegu
félgsfundi eins og fyrr. Guðrún setti sinn svip
á samkomurnar með sinni léttu lund, fagmennsku
um öll skógræktarmál og hið jákvæða hugarfar sem
einkenndi alltaf persónu hennar og lífsviðhorf.
Ég tek undir þau orð formanns Skógræktarfélags
fslands, Magnúsar Jóhannessonar, í minningargrein
um Guðrúnu K. J. Bjarnason sem birtist í Morgun-
blaðinu, að skógrækt á íslandi á henni mikið að
þakka og mun lengi minnast þeirra hjóna, Guðrúnar
og Hákonar, fyrir ómetanlegan stuðning við félagið.
Guðrún var kjörin heiðursfélagi Skógræktarfélags
íslands á aðalfundi þess árið 1977.
H ulda Valtýsdðttir
102
SKÓGRÆKTARRITIÐ 2005