Kjarnar - 01.10.1953, Side 6

uðu fram í huga hans. „Dóm-
urinn var óskiljanlega vægur —
aðeins 15 ára fangelsi í stað
dauðadóms — er venjulega var
kveðinn upp yfir þeim, sem
brutu hinn járnharða heraga!
Ég hafði verið fjóra mánuði
í fangelsinu, er ég fékk að gift-
ast unnustu minni, sem ég hafði
lagt allt í sölurnar fyrir, til að
frelsa frá hryllilegum örlögum.
— Hún fékk að vera hjá mér
í fangelsinu yfir brúðkaupsnótt-
ina . . . Níu mánuðum síðar var
ég orðinn faðir!
— Heilla dísirnar, er héldu til
við rætur Nornatindar höfðu
snúið hamingjuhjólinu og reynt
að hafa áhrif á gang hinna
margbrotnu spunavéla norn-
anna!
Drengurinn kom eins og sól-
argeisli inn í dapurt líf okkar.
Hann óx og dafnaði og þau
heimsóttu mig daglega í fang-
elsið. — Við þurftum engu að
kvíða um framtíðina. Fimmtán
árin yrðu fljót að líða ef við
þrjú fengjum daglega að hitt-
ast. Við höfðum auk þess von
um að refsitíminn yrði eitthvað
styttur, ef hegðun mín yrði óað-
finnanleg. Við áttum lítið, snot-
urt hús með skemmtilegum
trjágaði í kring, og ekki þurft-
um við að kvíða fjárhags örðug-
leikum. — Allt virtist leika í
lyndi fyrir okkur, þegar hinar
4
illu örlaganornir stöðvuðu ham-
ingjuhjólið, og hófu að spinna
nýja og flóknari forlagaþræði,
sem gjörbreyttu lífi okkar á
svipstundu!
Þjóðverjar voru farnir að
beita hinni mannskæðu V-2
sprengju á London. Ein slík
sprengja lagði heimili mitt og
hamingju í rústir á augabragði!
Konan mín ástkæra og sonur
minn elskulegi hljóta að hafa
farist í sprengingunni því að
þau hættu að heimsækja mig í
fangelsið, og ég frétti aldrei
neitt frá þeim framar!
Eftir þetta var lífið í fangels-
inu næsta óbærilegt. Það fór
þó eins og við höfðum vonað,
að refsitíminn var styttur um
sex ár vegna góðrar hegðunar,
og alls þess góða, er ég hafði
unnið föðurlandi mínu í stríð-
inu. Mun ástæðan fyrir hinum
óvenjumilda dómi herréttarins
m. a. stafa vegna allra þeirra
mörgu heiðursmerkja, er ég
hafði hlotið fyrir fádæma
hreysti, og auk þess nafnbótina
færasti orustuflugmaður Breta!
En allt þetta var mér einskis
virði, eftir að stríðið hafði svift
mig ástvinum mínum. Það hefði
farið betur, að dómurinn hefði
hljóðað upp á dauðarefsingu!
iStríðinu var lokið og ég stofn-
aði Dulsagnarklúbbinn. Nú er
svo komið að ég helst ekki leng-
KJAKNAR — Nr. 30