Kjarnar - 01.10.1953, Blaðsíða 8

ári liðnu, þegar Joy fengi
lengra orlof ....
Þegar hún lá í rúminu sínu,
eftir að hafa tekið inn meðulin,
er læknirinn blandaði fyrir
hana, fannst hennni sem heljar
þungi hvíldi á sér. Hún svitn-
aði, hana sveið ákaft í hálsinn,
sem herptist saman og gerði
henni örðugt um andardrátt.
Þegar hún lá þannig fannst
henni sem hún hlyti að deyja
á hverri stundu, og þá varð
henni oft hugsað til Joy unn-
usta síns ....
Gat það verið að hatur og ótti
hefði skinið út úr andliti lækn-
isins, fjárhaldsmanns hennar,
er hún sagði honum frá Joy?
Þegar hún aðgætti það nánar,
sá hún aðeins milt og föðurlegt
andlit hans. -— En svipurinn,
er henni hafði andartak sýnst
bregða fyrir á andliti hans
hvarf aldrei úr huga hennar.
Og þegar hann horfði á hana
og hélt að hún veitti því ekki
athygli, fannst henni sem kalt
vatn seitlaði milli skinns og
hörunds á sér og hún varð grip-
in skelfilegum ótta. En strax
og hún ætlaði að gá nánar að
þessu, sá hún aðeins framan í
góðlegt, brosmilt andlit hans,
er lýsti föðurlegri umhyggju-
semi .... En það hafði einmitt
verið mánuði eftir að hún sagði
honum frá Joy, að hún veiktist.
Gat það staðið í nokkru sam-
bandi við þetta?
Eiturbyrlarinn.
Hún horfði á hann blanda
meðulunum saman við mjólk-
ina. Það sauð og vall í henni,
og mjólkin skipti litum. Nokkra
stund varð yfirborðið froðu-
kennt, svo hjaðnaði hún og rétt-
ur litur kom í ljós að nýju. —
Læknirinn, fjárhaldsmaður
hennar, hafði brugðið sér frá,
en hún var ákaflega þyrst og
settist því upp í rúminu með
erfiðismunum, til þess að teygja
sig eftir mjólkinni. Andartak
sóttti að henni ákafur svimi og
allt, sem í herberginu var, tók
að hringsnúast fyrir augum
hennar. En er hún tók að jafna
sig ofurlítið, rétti hún út hönd-
ina og tók mjólkurglasið. Hún
bar það að vörum sér og ætlaði
að fara að svala þorsta sínum á
mjólkinni, þegar nokkuð óvænt
gerðist ....
Litli kettlingurinn hennar
hafði legið upp í rúminu henn-
ar og sleiklt sólskinið. Allt í
einu sá kisi litli lítinn, feitan
skógarþröst setjast í glugga-
sylluna. Veiðihárin lyftust á
kettinum, er skaut upp krypp-
unni og stökk með eldingar-
hraða upp úr rúminu . . ., en
auminginn litli hafði verið of
6
KJARNAR — Nr. 30