Kjarnar - 01.10.1953, Qupperneq 16

hennar voru á heimleið, og hún
missti minnið. Það var ekki fyrr
en mörgum árum síðar, þá var
hún stödd í annarri borg, að
hún fékk minnnið aftur. Þegar
hún fór að spyrjast fyrir um
Joy, unnusta sinn, var hann
farinn úr fangelsinu, og þar eð
hún frétti ekkert af honum, á-
leit hún hann ekki lengur á
lífi!“
Hver er svo endirinn?
Ég var búin að setja vara-
hjólið undir bílinn og þegar ég
tók að svipast um eftir vini
mínum, rak ég augun í stórt
skilti, sem á stóð skírum stöf-
um: Dulsagnar-klúbburinn. —•
Mig grunaði strax að vinur
minn hefði farið þangað inn til
þess að sjá, í hinsta sinn, þann
stað, sem hann hafði svo lengi
dvalið á.
Það fór eins og mig grunaði.
Yinur minn stóð hjá dyrunum,
sem lágu inn í aðalsal klúbbs-
ins. Hann tók ekki eftir mér, en
ég sá að hann var náfölur og
svitadropar voru á enni hans.
Innan úr salnum heyrði ég for-
seta klúbbsins segja:
„Þetta er óneitanlega ein á-
hrifamesta sagan, sem hér hefir
verið sögð, og þar eð sönnunar-
gögnin fyrir henni virðast vera
fullnægjandi, veiti ég yður hér
með upptöku í . . . .“. Hann
þagnaði allt í einu, því að vin-
ur minn hafði hrundið upp dyr-
unum. Ég' sá hann reika eins
og í svefni yfir að borðinu, er
forsetinn sat við, og þrífa eitt-
hvað af ungum manni, er þar
stóð. Um leið og hann bar þetta
upp að birtunni, sá ég það
greinilega. Þetta var mynd af
manni og konu, er héldu á litl-
um dreng. í baksýn var eitt-
hvað, sem líktist mest járnriml-
um.
Meðlimir klúbbsins horfðu á
fyrrverandi forseta sinn, eins
og þeir hefðu séð afturgöngu.
Ungi maðurinn stóð einnig
vandræðalegur og virti hann
fyrir sér. Andartak ríkti ógn-
þrungin þögn í salnum, sem
skyndilega var rofin af vini
mínum.
„Konan mín!“ hrópaði hann
og röddin var hás af geðshrær-
ingu.
Konan kipptist til og horfði
um stund undrandi og ráðvillt
á vin minn. Það var eins og hún
vildi reyna að rifja upp eitt-
hvað löngu gleymt. Ég hélt
niðri í mér andanum af eftir-
væntingu, og sama gerðu aðrir,
sem þarna voru. Allt í einu var
eins og konan áttaði sig.
„Maðurinn minn!“ hrópaði
hún og tár komu fram í augu
hennar. „Við Bob höfum svo
14
KJARNAR — Nr. 30