Kjarnar - 01.10.1953, Blaðsíða 31

orð, eða eins og tvær meðal
skáldsögur að lengd.
Hinn 10. apríl 1951 hófust
málaferli, sem öll enska þjóðin
fylgdist. með í, og var mjög
spennt vegna þess, að það bar
pólitískan blæ. Sjö hafnarverka-
mönnum frá Liverpool og Lond-
on voru sakaðir um, að hafa
komið af stað ólöglegu verk-
falli, eða í andstöðu við fagfé-
lagið, og í því augnamiði að
stöðva vinnu í öllum enskum
höfnum, þar til launakröfurnar
yrðu samþykktar.
Stjórnin, verkamannaflokk-
urinn og landsambandið, sem í
eru milljónir verkamanna,
héldu niðri í sér andanum vik-
una, sem málið var tekið til
meðferðar.
Ernest Bevin, upphafsmaður-
inn að Flutningaverkamanna-
sambandsins, dokkuverkamanna
K. C., var farið út um þúfur,
eða hætt að starfa. Og nú vildi
stjórnin — verkamannastjórnin
— ráðast að þeim, sem verið
höfðu tryggir og trúir stjórn
þessari. Þetta var raunverulega
mikið sprengiefni. Þarna valt á
valdi stjórnarinnar og fagfélag-
anna, hvort þau gætu haldið
áliti sínu og yfirráðum.
Þá flutti Rose Heilbron ágæt-
an fyrirlestur og hélt því fram,
að þessir verkamenn hefðu ekki
á neinn hátt brotið ensk lög.
KJARNAR — Nr. 30
Þeir hefðu einungis notað sér
þann verkfallsrétt, sem lögin
tryggðu þeim. Það væri
heimskuleg fullyrðing, að segja,
að málið væri komið á daginn
vegna ósamkomulags verka-
manna og vinnuveitenda. Hefði
fagsambandið gert skyldu sína,
mundi verkfallið ekki hafa stað-
ið lengur en tíu mínútur. Rétt-
urinn varð sýo tvíræða vegna
ræðu kvenlogfræðingsins, að
hann, eftir tvo og hálfan tíma,
sló fæturna undan hinum opin-
bera ákæranda, sem var hinn
frægi sir Hartley Shawcross.
En hann óttuðust margir. Hann
lyfti höndum í örvæntingu, er
hinir eiðsvörnu dæmdu verk-
fallsmenn sýkna af tveimur at-
riðum af þremur, er þeir voru
ákærðir fyrir. Saksóknarinn
komst ekki hjá því að láta mál-
ið niður falla. Hinum ákærðu
var þegar gefið frelsi. Rose
Heilbron hafði ekki einungis
frelsað samborgara sína frá
fangelsisvist, heldur einnig
stjórnina og Verkamannaflokk-
inn frá því, að fremja glópsku,
er gat haft mikil og óheillavæn-
leg eftirköst.
í anddyrinu utan við réttar-
salinn kom einn af hinum sýkn-
uðu hafnarverkamönnum og
tautaði feimnislega: „Ég er svo
glaður, að mig langar til þess
að kyssa yður. En ég er giftur
29