Kjarnar - 01.10.1953, Síða 37

Það kom á daginn við nánari
athugun, að meðal gestanna á
hótelinu var enginn ungur mað-
ur, sem Binken geðjaðist að.
Hún hristi höfuðið og neitaði
að dansa við þá, sem buðu
henni upp um kvöldið.
„Þeir eru of ungir“, sagði hún
er hún fylgdi þeim eftir með
augunum, þegar þeir fóru von-
sviknir frá henni. „Þeir eru
ekki líkir þér“, sagði hún við
forstjórann.
Hann lyfti glasinu. „Skál,
Binken“, sagði hann brosandi.
„Skál, Helen. Dóttir þín hefir
sérgáfu til þess að komast í
mjúkinn hjá rosknum herrum".
Helen sagði: „Ég álít, að það
sért fremur þú, sem kannt list-
ina að gera ungar stúlkur ringl-
aðar í kollinum“. Hún brosti.
Hann roðnaði og flýtti sér að
tæma glasið. Honum hafði
gramist. Hún minnti hann á, að
hann væri farinn að eldast.
Hann hafði einmitt verið svo
ánægður með sjálfan sig, og á-
litið sig miklu yngri en hann
var. Hann hafði yngst við að
sjá þá aðdáun, sem Binken
sýndi honum. Þó var hún þrjá-
tíu árum yngri en hann.
„Spilarðu tennis?“ spurði
Binken.
Auðvitað lék hann tennis.
Vitanlega vildi hann leika við
hana. Hann hafði engar áhyggj-
ur af því, að vera hér um bil
fimmtugur. Hann ætlaði að
sýna mæðgunum, að hann væri
ungur enn.
Um níu leytið, morguninn
eftir, kom hann til morgun-
verðar í tennisbúningi, glæsi-
legum og nýstroknum.
Binken ein var í salnum, er
hann kom. Hún Ijómaði eins og
sól í heiði, er hann kom að borð-
inu til hennar. Hún sagði:
„Mamma hefir dálítinn höf-
uðverk. Varstu mjög ástfang'inn
í henni?“
„Já, mjög ástfanginn“, sagði
hann lágt og reyndi að horfast
í augu við hana.
En Binken starði dreymandi
út í loftið og andvarpaði. „Það
hefði getað orðið ágætt“, sagði
hún með mæðulegri rödd.
Að klukkustund liðinni var
forstjórinn orðinn kófsveittur
og rjóður í framan. Hann var
móður og all þreyttur.
En Binken gaf ekki grið.
Eina hvíldin, sem hann fékk,
var þegar hann þóttist vera að
leita að „týndum“ bolta.
Einu launin, sem hann fékk
fyrir allt stritið, voru þessi um-
mæli Binken:
„Þú ert ekki sem verstur. Við
getum leikið á hverjum degi,
ef þú vilt“.
Hún sýndi honum sundlaug-
ina — og sjálfa sig í „Bikini“
KJARNAR — Nr. 30
35