Kjarnar - 01.10.1953, Qupperneq 39

blíðar og hrifnar. Hér var um
að ræða tvítuga stelpu, sem
ekki hafði annað betra að segja
um kossa hans en það, að þeir
væru ekki sem verstir!
Hann langaði til þess að taka
hana í faðminn og kyssa hana
svo um munaði. En hann stillti
sig um það. Það mundi síðar
gefast tækifæri til þess.
Þau gengu niður að hótelinu.
Leiðin var ógreiðfær, og þau
voru alllanga stund á leiðinni.
Helen hitti þau úti fyrir gisti-
húsinuí í hárauðri dragt og með
bók undir handleggnum. Hún
var ekki vingjarnleg í fyrstu.
Hún líktist venjulegu ferðafólki
sem oft er myndað og myndirn-
ar birtar í tímaritum.
„Jæja“, sagði Helen og brosti.
„Þarná kemur unga íþrótta-
fólkið. Það virðist, sem þið haf-
ið komið ofan að með höfuðin
á undan“.
„Og þú ert nákvæmlega eins
og forsíða á síðasta hefti „Harp-
ers Bazar“, sagði Binken.
Forstjórinn var þreyttur eftir
alla áreynsluna, fyrri hluta
dagsins. Hann hlakkaði til þess
að geta hvílt sig rækilega um
stund. En er hann hafði setið
stutta stund að hádegisverðin-
um, leit Binken út um glugg-
ann, gáði til veðurs og mælti:
„Álíturðu að það verði veður
til að fiska?“
Hann skildi tæpast hvað hún
átti við, fyrr en hann heyrði
næstu ummæli hennar:
„Það væri gaman að fara út
og reyna með flugu. Ekki satt?
Kanntu að fiska, Thorleif?“
„Nei“, sagði hann stuttlega.
„Já, en þú kannt að róa“,
sagði Binken og leit aftur út um
gluggann.
Helen sagði við dóttur sína:
„Þú mátt ekki þreyta hann of
mikið, vesalings manninn. Þú
verður að minnast þess, að hann
er ekki tvítugur“.
Binken sagði: „Hann er sterk-
ur eins og björn. Ertu það ekki,
Thorleif?“ '
Auðvitað var hann það.
Hvaða maður mundi ekki gang-
ast upp við þvílíkt skjall?
Þau réru um vatnið í tvær
klukkustundir, án þess að fá
eina bröndu.
„Við höfum þó að minnsta
kosti verið undir berum himni“,
sagði Binken ánægð.
Hann horfði á hana fneð
þjáningarsvip. Hann sveið í
augun, hann var ringlaður í
höfðinu og hafði verki í öllum
liðamótum og vöðvum. Þau
komu til gistihússins nægilega
snemma til þess að geta skift
um föt fyrir miðdegisverð.
Á gistihúsinu höfðu menn,
smám saman, komist að því,
hve Kjellás og Binken voru
KJARNAR — Nr. 30
37