Kjarnar - 01.10.1953, Qupperneq 42

ég ráfa um eins og hrædd hæna.
Börnin mín eru svo erfið við-
fangs. Þú ert svo róleg og vitur.
Þú ferð aldrei úr jafnvægi. Ég
hefi 'orðið utanveltu við allt hin
síðari ár“.
„Sjáðu um að komast á réttan
kjöl aftur“, sagði Helen hlæj-
andi.
„Þú átt við —sagði hann.
Helen mælti: „Þú ert orðinn
afi. Dóttir þín hugsar um þig
sem þvílíkan, þar sem hún ligg-
ur. Hún býst við því, að þegar
þú komir og sjáir drengina, þá
__U
Hann sagði: „O, nei, svo fljótt
gengur það ekki. Við Gitta höf-
um ekki verið samrýmd“. Hann
varð hugsi. Þá mælti hann:
„Binken, dóttir þín, gaf mér
áminningu í dag. — Ég er næst-
um fimmtugur. Ef ég leik mér
með æskufólki, verð ég stirður
Aðalmarkmið þeirra, sem mælskir
verða, er það, að koma í veg fyrir að
aðrir tali, svo nokkru nemi.
★
Ég var í mannfagnaði ,og talaði við
dömu, er komið hafði allseint. Ég
mælti: „Ég veit ekki hvers vegna hái
maðurinn þarna, er svo óglaður. Hann
var svo glaður er hann talaði við mig
fyrir augnabliki. En nú virðist hann
ekki geta mig augum litið.“
Konan svaraði: „Ef til vill, hefir
hann séð, er ég kom inn. Þetta er
maðurinn minn.“
40
eins og gamall húðarjálkur. Ég
er orðinn gamall“. Hann settist.
Helen sagði: „Get ég nokkuð
hjálpað þér? Til dæmis búið um
farangur þinn, eða því um líkt“.
„Þakka þér fyrir“, sagði hann
og horfði óslitið á hana. „Ég
hefi verið afskaplega mikill fá-
bjáni“.
Svo varð þögn.
„Afskaplega mikill fábjáni“,
endurtók hann.
Helen kom og settist við hlið
hans. Hún sagði vingjarnlega:
„Hvað prt þú að hugsa um, vin-
ur minn?“
„Sjálfan mig“, svaraði hann,
þungur á brún. Svo sagði hann
með biðjandi rödd: „Litlu
drengina vantar ömmu. Viltu
taka það hlutverk að þér?“
Hún svaraði: „Já, hin forna
ást okkar er ekki dáin“.
Kjellás vafði hana örmum.
Húseigandi í Connecticut fékk tvö
skjöl með sama pósti og voru bæði
frá því opinbera. Annað skjalið var
tilkynning um það, að eignarskattur
á húsi mannsins hefði hækkað um
tuttugu af hundraði. — í hinu skjal-
inu var húseigandanum tilkynnt, að
húsið hefði verið strikað út úr tölu
nothæfra húsa, og bannað að hafa
það fyrir mannabústað!
•k
Hinir „góðu, gömlu dagar“ eru fyrst
og fremst að þakka minnisleysi manna.
KJAKNAR — Nr. 30