Kjarnar - 01.10.1953, Blaðsíða 59

sál væri þar. Allan tímann, er
rannsókn okkar fór fram, fylgd-
ust varúlfarnir með. Að þeir
ekki skutu á okkur var vegna
þess, að hershöfðinginn hafði
bannað það stranglega. Hann
vildi fyrir hvern mun, að stöðin
yrði ekki fundin. Ólíklegt er,
að nokkur okkar hefði komist
lifandi úr þeim hildarleik, ef
þessir neðanjarðaríbúar hefðu
hafið skothríð á okkur. Þeir
voru í svo góðum fylgsnum.
Hefði okkur tekist að finna
hreiður þeirra, mundu þeir ekki
hafa látið á sér standa að skjóta
á okkur.
Við tókum skjalasafn varúlf-
anna og afar miklar birgðir af
matvælum, vopnum, skotfær-
um og ýmsum öðrum hlutum.
Það, sem vakti mesta athygli
okkar, var saga varúlfanna, er
náði allt til ársins 1943.
Starfsfyrirskipun æðsta ráðs
þýzka hersins til varúlfa þess-
ara hljóðaði á þessa leið:
„Þeir skulu vera kyrrir og
hafast ekki að, er það hentar
betur. Þeir eiga að forðast að
verða höndum teknir, eyðileggja
birgðir U.S.A. hermanna og
drepa þá, sem aftast fara af
Bandaríkjamönnum11.
Hér með fylgdi skrá yfir um
það bil 1200 varúlfa, sem hafast
við í þrem bækistöðvum, starfs-
aðferðir, sem þeir eiga. að við-
hafa og landakort yfir starf-
svæði þeirra.
Þar, sem við fundum þetta
hreiður varúlfanna, voru hin
tvö jöfnuð við jörðu, er voru í
sambandi við það. Um 300 var-
úlfar, vel æfðir og fullkomlega
tryggir félagi sínu, höfðu svar-
ið því hollustueið og lofað að
berjast þótt líf þeirra væru í
mikilli hættu, voru gerðir ó-
virkir.
Það er ómögulegt að segja,
hve miklu tjóni þessir menn
hefðu valdið hermönnum U.S.A.
bæði á mönnum og birgðum
þeirra, ef ekki hefði tekist að
finna þessa neðanjarðarbúa, og
sigra þá. En litlu munaði, að
þetta tækist, eins og greint er
frá í greinargerð þessari.
Dyrabjöllunni var hringt, og frúin
fór til dyra og opnaði. Úti fyrir stóð
maður, sem kvaðst vera að safna sam-
skotum handa fátækri ekkju, er byggi
nokkru neðar í götunni. Hann mælti,
og var mjög hjartnæmur: „Vesalings
konuna vantar ekki einungis föt og
fæði, heldur á hún á hættu að vera
rekin úr íbúðinni, vegna þess að hún
skuldar fjögurra mánaða húsaleigu."
„Þetta er afskaplgt ástand," sagði
frúin. „Þér eruð góður maður, að
leggja á yður alla þessa fyrirhöfn
vegna fátæku konunnar. Eruð þér
ættingi hennar?“
„Nei,“ svaraði hinn góðviljaði mað-
ur. „Ég er húseigandinn. Konan leigir
hjá mér.“
KJARNAR — Nr. 30
57