Nýja öldin - 01.12.1899, Qupperneq 85

Bókmentir vorar.
229
einkum ef safnið er stórt; en í litlu kveri gætir þess
meira, sem siæðist með af slíku. Mér finst stöku kvæði
og einkum nokkrar lausavisur liefðu mátt missa sig.
Hins vegar eru mörg fallég kvæði, og sum ágæt, í kver-
inu. Ég skal þar benda á t. d. l.kvæðið „Ástagöngur",
ljómandi fallegt, „Þrumuskúr" (19. bls.), „Sheiley' (22.
bls.), „Grafreitsvísur" (27. tils.), „Gullnámskaldan" (30.
bls.), „Minnin“ öll, (40. 47., 72., 80. og 82. bis.), „Vor-
ský“ (54. bls.), ,.Heimsigling“ (62. bls.), „Norðurárdalur“
(66. bls.), „Sólbráð" (67. bls.), „Biómið“ (70. bls.), „Djákn-
inn á Myrká“ (75. bls.), „Vestur yfir Klettafjöll" (83.bls.),
„Stúlkan" (92. bls., snildarkvæði); af eftirmælunum ein-
kanlega þau yfir Þorstein Skúlason; „Hrafnaþing" (106. bls).,
„Október" (115. bls.), o. fl. Slæm prentvilla er ein á
24. bls.: „hélu-borðum“ fyrir: „héluborðann", og hvílir
sú synd á baki prófarkalesarans; það stendur engum nær
en mér að skamma hann fyrir það. En bót er sú í
máli (þó ekki sé honum að þakka, heldur skáldinu), að
rímið segir þar til að lesa í málið.
Kr. St. lætur oft sérstaklega vel að yrkja um nátt-
úruna, láð og lög, loft og veður.
Stöku sinnum bregður fyrir undarlegum stirðleik hjá
skáldinu, t. d. á 16. bls.:
„Og farið þið,“ sagði’ eg. — Svo fer það loks alt,
er frostkuldinn nær blöðum rósa.
Hér kemur meinlega illa niður áherzla á orðinu „nær“,
en „blöðurn" hverfur í áherzluleysi. „Er frostið nær
blöðunum rósa“ hefði, að áherzlunni til að minsta kosti,
farið svo margfalt betur. En þetta er sjaldan.
Aftur leikur formið svo létt og lipurt sem fremst.
má verða í höndum skáldsins i öðrum eins ferhendum
og þessum:
Nótt mér sýndi nes og tind
í nwtur-sólu glansa;