Nýja öldin - 01.12.1899, Qupperneq 104

248
Nýja Öldin.
Og það varð hver maður a,ð játa, að það var ekki
Benedikt Gröndal, sem lagði sízta skerfinn í „Svöfu".
Hér finn ég þá flestalla góðkunningjana aftur, sem
ég unni og kunni í æsku og ann enn í dag. í „Svöfu",
í „Nýjum Félagsritum", í „Norðurfara", í „Þjóðólfi" og
víðar kyntist ég þeim fyist og festi trygð við fjölda
mörg þeirra. Hér hitti ég þau á ný: „Sæt ertu, tunga,
í svanna munni“, „Fyr en oss skilur skapastund“, „Blíð-
lega svjfur um bylgjandi straum", „Yfir öldu bláa“,
„í hafið sólin hnígur', „Undarlegt samband af sælu og
kvölum“, „Uppi’ á himins bláum boga“, „Gullfagurt blóm-
ið grætur", „Þú undraljós, sem áfram stikai'" (eitt af
fegurstu kvæðum á íslenzku — fyrst prentað í íslend-
ingi gamla, ef ég man iétf), „Köld ertu móðurmold",
„Stóð hann stálklæddur", „Fölnuð er liljan og fölnuð er
rós“, „Man ég þig, ey“, „Upp af heitum Arabíu söndum",
„Geislabrof', „Promeþevs", „Sunnanför", „Balthazar",
„Salve, mibonefons!" — og fleiri og fleiri. Nú þó að
þessi og fleiri af inum beztu kvæðum skáldsins séu mér
gamlir kunningjar, sem ég hefi aldrei gleymt, þá get ég
þó vel hugsað, að sum þeirra sé ókunnug ýmsum öðr-
urn, einkutn yngri mönnum, sem ekki hafa verið að rýna
niður í górnul blöð og tímarit., og því hefi ég nefnt
rrokkur þeirra, t.il að vekja athygli þeirra og vekja lyst
þeirra til að kynnast þeirri. Því fremur hefi ég gert
þetta, sem hugsanlegt er, að einhver þekki ekki nægi-
lega skáldskap Gröndals, grípi upp bókina, detti ofan á
t. d. „Gaman og alvöru" eða „ þingvallaferð", lesi nokk-
urn kafla, fletti einu eða tveim blöðurn og fleygi svo frá
sér bókinni bölvandi, og þá væri illa farið, og sá lesandi
færi mikils fagurs á mis.
Þvi að — þarna skreppur það upá úr mér! -- Það
eru í bókinni nokkur kvæði, sem, eftir því sem ég hefi
vit á, hefðu helzt ekki átt að vera þar, Auð útað er