Freyja - 01.09.1901, Blaðsíða 7

FREYJA
147
Oft seinastur varð settur fremst
og síðastur hinn fyrsti.
Því lofl æskan alla tíð
þá eiða hjörtun sverji,
að æfi sinni öllum lýð
til auðnu’ og gagns hún verji.
Og blessum þessi hljóðu heit,
sem heill vors lands eru’ unnin,
hvert líf, sem græddi’ einn lítin reit
og lagði’ einn stein í grunninn.
Og fjöldinn undir mold og meið
í minningunni vaki.
Vor öld þá frægi, himinheið,
sem hefst að fjallabaki.
Þeir léttu af oss oki’ og neyð,
þ<5 enn oss meinin saki;
þeir hrundu vorum hag á leið
ineð heillar aldar taki.
Vör munum aldamyrkrið fyrst
svo morgun framfaranna,
«r bókament og lærdómslist
brá Ijósi’ á hugi manna;
og „Fjölni,“ reisn vors feðramáls,
og fundinn þjóðarinnar;
og löggjöf vora og fjármál frjáls
einn fjórðung aldarinnar.
Það liðna, það sein var og vann
er vorum tíma yfir;
því aldur deyðir engan mann,
sem á það verk er lifir. —
Já, blessum öll hin hljóðu heit,
sem heill vors lands vóru’ unnin,
hvern kraft,sem studdi stað og sveit
og steina lagði’ í grunninn.