Freyja - 01.09.1901, Blaðsíða 33

FIIEYJÁ
Börnin mln góð; í síðustr Freyju
var ég i\ð segja \',ður ofur lítrð æfin-
týri sem reyndist of langt fyiir það
íiúmer, eu nú kemur niðnrlagið.-
Nú var tektð að birta «f degl og
faér og þar lieyiðust lág hljóð, sem
gáfu til kynna að dýr og fugSar
skógarins vær« farin að ruiuskast.
Allt í einu skrjáfaði í lauftnu rétt
fajá mér og upp úr því gægðist stór
■og fallegur höggormur, seiu horfði
svo alvarlegá á uiig að ég stanxaði
og spurði hvort hann gusti talað við
anig og hvort hann biti mig ekki.
„Eg gvt talað um sóiarup{)komu-
Seytið við suma, og ég Uvorki bít ré
anérekkcit illí gjört né lieldurer bit
mitt eitrað þó ég bíti." svaraði
faann.
„Þykir þér vseiil um að vera lu'gg-
ormur£“
„Já, engra æfi er ánægjulegri en
tnín.Ég á faeima í skógunumskugga-
sælu og renni mér á kviðnum gegn-
um dúnmjúkar iaufbrúgur ug baða
snigí álfurtæram lækjum og lindum.
Eg er engu háður og hcf ekkert að
gjöra nema leika mér og lilusta á
söng fuglantia og binn þægiiega klið
sem skógurinn er svo ríkur af, þv{
ég er hneigður fyrir söng. Þó kann
ég ekki við röd.d íkornanna því hún
er svo gróf og andstyggileg. En það
er indælt að hlustu á nið lækjarins,
þegar hann kveður við steinana og
173
þytinn í grasinu er golan þýtur f
því. Og vatnið í skóginum er áv-alt
svaltafþvíað giasið skvggir á
það,“ svaraði höggormurinn,
,,Of blautt, of blautt," tautaði Í-
korninn upp í trénu.
„já. ég eíska sðng og raddir
manuanna, sérstaklega þegnr sung-
ið er eins og þú gjörðir um daginn,
þá fylgdi ég þér eftir þó þú vissir
það ekki. Þú ert góð skepna þó þú
sért ekki fallcg. Engin skepna get-
ur verið falleg sem hefur klofin lík-
aina. Það er nokkuð bctra að vera.
skapaður í einu iagi, eins og ég ei',
en að þurfa að hakla jafnvœgi á
tveimur mjóum stöngum — fætur,
kallið þið það. En það Væri rangt
að hæðast að Kk&mslftuiu, sem cru
hlutaðciganda ósjálfráð. En þú lief-
ur Ijómandi falieg »ugu.“
„Nú er dagur runninn, svo ef þft
ætiar að spyrja mig eichvers veiður
þú að gjöra það str*x/‘ Iwetli hann
við.
„Þú lítur út Tyrir að vera göður
höggormur. Þykir þér vænt uni
börn?“
„Ileldur það. Mér þykir vænt um
þig af því að þú crt ekki hrædd við
mig. Það særir tilfinningar mínar ó-
venjuiega mikið að sjá fóik flýja mig
eins ogég væri andstyggilcgt kvik-
indi. Auðvitað beldur fóik okkur
alveg tilfinningarlausa. En það er
algjðrlega rangt. Ég meiði enga lif-
andi skepnu nema þær sem ég þarf
til að lifa á, en þessu trúir enginn
maður. Fóík hcfur viðbjóð á ölluia
böggormjm af þvi að til eru ein-
stöku banvænar tegundir. Eins og
ekki séu til l»n\'ænir menu og koa-