Freyja - 01.09.1901, Blaðsíða 3

FREYJA
143
og köldum vængjum þrúðgur þungan blaka?
Hann rís upp, stoltur, kaldur, kyrr,
og kreppir hnúa’ að stólbrík fast, —
það tindrar augað ægi-hvast
sem undir brúnum logi hyrr,
og hel.jar-þungi hleypir brúnum niður,
Það er sem djúpt i granít greypt
inær gremi-rún í svipnum hans,
og fðst, sem væri’ úr stíili steypt,
er stolta myndin kanzlarans,
sem stendur þarna, ægir öllu’ og storkar.
Þér kannist, Frakkar, við hann vel,
sem vopnum yður svipti’ og fé
og lietjum yðar kom á knö
og kvaddi’ á fund við bál og hel;
und þessum brúnum voru ráð þau ráðin!
Og þaðan fleiri kendu kalt,
þér kennið þessa nöpru rö,
sem föst og örugg feldi alt,
sem fyrir stóð og hvesti kló,
og ósveigjandi eigin þótta hlýddi..
Þú þekkir svip hans, Þýzkaland,
— þú þekkir járngreip tröllsins vel,
sem studdi þig með valdi’ og vél
og víða dreifðan týndi sand
og breytti’ f jarðfast bjarg með heljar-krafti.
Við stálaglym og gnýskot há,
við geysi-þrunginn púðurreyk,
þér dyljast tár á barns þins brá,
hvert brjóst-þungt andvarp, stunan veik
frá dýpstu hjartarótum þjóðar þinnar.
Að höggva sundur hverja taug,