Freyja - 01.09.1901, Blaðsíða 16

156
FUEYJA
Þá varð honum litið við og sá
konu sitja á stól og horfa á sig ástar-
angum.
„Hver ert þú?“ sagði hann.
„Eg er „Meðlíðun,“ svaraði hún.
„Viltu þá hugga mig?“ spurði
hann og hallaði sör að hrjósti henrv-
ar.
Hún sagðí ekkert en strauk hend-
inni hlýlega um vanga hans og þá
fann hann hvííd.
Upp frá þessu heimsótti Meðlíðun
hann oft og hjarta hans sneri til
hennar því þar fann hann ávalt
hvíld.
Honum fanst Meðíiðun umburðar-
lyndari en konan hansheima. Hann
gleymdi þvi að Meðlíðun þurfti að-
eins að njóta og elska, en konan að
nmbera og líða.
Þá var það einhverju sinni er þau
hjónin voru saman, að Dauðinn kom
inn og eftir honum kom Meðlíðun.-
Dauðinn vék sér að konunni og
sagði:
„Nú verður þú að koma með mér
því sárin sem þú hefur fcngið í bar-
áttu lífsins eru óiæknandi."
Bóndinn ieit upp og sagði:
„Nei, þú míitt ekki taka hana.hún
er konan mtn ogög elska hana.“
Svo retti hann út hiind sína til að
draga hana að sör því nú fann hann
að hann elsltaði hana þrátt fyrir
allt. En nú var það þó orðið um
seinan.
„0, Ðauði! gef mér enn þá litla
stund því ég elska,“ sagði kouan og
rétti báðar hendurnar á móti manni
stnum.
Þá gökk Meðliðun til mannsins,
hallaði sör að brjósti hans og sagði:
„Kom þú til mín, bituryrði konu
þinnar særa þig ekki framar “
Hendur konunnar sigu máttvana
niður, hún leit á Meðlíðun og mann-
inn sinn, andvarpaði og sagði:
„Ég skil. “
„Ertu nú til að koma?“ sagðí
Dauðinn.
„En börnin mtn?“ stundi konan.
„Koma á eftir,“ svaraði Danðinn,
og nú varð svipur hans, sem áður
var kaldur og háðslegur, allt í einu
mildur og blíður.
Þá hneig konan í faðm Dauðans
og hann bar hana út á ferju sína og
fiutti hana yfir hafið svarta, yfir að
ókunna landinu.
Maðurinn horfði á eftir ferjunní
þar til hún hvarf. En upp frá þvl
átti hann einatt óuppfyllta þrá.
Hann fann það þá, að nautnirnar,
sem áður voru svo sætar, urðu að
beiskju, því þær höfðu orsakað bit-
uryrðin og sorgina og sárin sem bar-
átta lífsins veitti konunni hans. Nú
var hann þó frjáis. En hvað stoðaði
það. Meðlíðun tók í hönd hans og
ieiddi hann í burtu, en samt gat
hann ekki gleymt, svo Meðlíðun
þreyttist á að leiða hann. Svo þeg-
ar Dauðinn loksins kom til að flytja
hann yfir hafið, var hann einpig
saddur lífdaga.
Herold.