Freyja - 01.09.1901, Blaðsíða 32

172
FBEYJA
ert af, enda var þess ekki langt að Inða að hermennirnir lægju allir
finnn, iðandi í blóði sinn á gólíinu.
„Víð skulum binda þá,“ sagði Karmel.
„Hér eru tveir sem ekki þarf að binda,“ sagði Mark.
„Og hér er einn,“ sagði Harry.
Það var líka svo, þrír voru dauðir eða litu ét fyrir að vera það.
En hinir tveir voru bundnir. í þessu kom col. Lyndarm og meðbonum
einn dáti og í sömu ándránni kom Báell bóndi ót í dyrnar á svefnher-
bergi sínu.
„Hvað gengur á?“ spurði Lyndarm í þrumandi róm og brá um leið
sverði sínu.
„Þú skalt bráðum sjá hvað gengur á, þrælmennið þitt. Eða máske
þú þekkir mig ekki?“ sagði Róbert.
„Hver ertu?“
„Ég er kaftcinn Róbert Pemberton.1'
,,0, einmitt það, bróðir töfradísinnar ininnar. Við skulum bráðum
sjá fyrir þör. Takið hann, drengir."
Lyndarm leit í kringum sig og brá heldur í brón erhann sá menn
sína liggja ýmist bundna eða dauða umhverfls sig. Samt sem áður rauk
hann með hrugðnu sverði að Róbert, en í sömu svifum sló Karmel hann
niður.
Meðan á þessu stóð forðaði bóndi sör inn í svefnherbergi sitt en í
hans stað kom húsfreyjan æðandi út,hón tvíhenti skörunginn, en Mark,
sem þekkti skaplyndi hennar, vissi að hún myndi tcfja fyrir ef hún færí
lengi laus, sagði:
„Ef þft ferð aftur inn í svefnhcrbergi þitt, vcrður þör ekkert gert,
madama Bftell, og cignir þínar utan og innan hftss ekki snertar. Þérer
betra að hlýða."
,,Ó, svo það ert þft! herra Mark Redcliff. Svo það ert þft, sem brýzt
.inn í hfts mitt um há nætur! Þér er betra að liafa þig ftt, og það strax!
Reyrirðu það?“
Mark brá sér undan högginu sem átti að fylgja þessuni orðum
kcrlingar og um leið læddist Harry aftan að lienni og tók hana fasta og
bundu þeir liana samstundis. Hún ýmist hrópaði eða öskraði eíns og
villudýr,bóndi hennar stóð það allt saman af sör og hvorkí heyrði bœn-
ir hennar né sýndi sig á annann hátt. Svo þeir félagar höfðu ekkiönnur
ráð en að stinga upp t hana vasaklftt, svo að hftn hætti að hljóða.
A meðan þeir bræður háðu orustuna við hftsfreyju, bundu þeir fé-
lagar Lyndarm, sem enn þá lá í rotinu.
„Hvar skyidh hinir undirherforingjarnir tveir veraf', sagði Róbert
og litaðist um.
„Hér eru dátarnir allir, má vera að hirir séu uppi. Við skuluin
(Framhald næst.)