Freyja - 01.09.1901, Blaðsíða 19

FIiEYJÁ
milli sín. Róbert tók fötuna fyrst og hélt henni svo. að Ivarmel gat
drukkið.Og þegar liann fann svölun við þorstanumdrakkhann ísigþrck
og von og lífslöngun. Karmel drakk hægt og varlega, því vatnið var
ískalt. t>egar hann var búinn að drekka, tók hann fötuna og hélt henni
þannig, að Róbert gæti drukkið, en varaði hann uiu leið við að drekka
of ákaft. Þegar þeir voru búnir að drekka nægju sína, settu þeir fötuna
afsíðis, settust svo gegnt hvor öðrum og töluðu þó fátt, eftir alllanga
þögn, tók Róbert þannig til máls:
„Við getuni eltki vonast eftir að lifa mikið lengur.“
,,Nei,“ svaraði njósnarinh.
„Viltu þá ekki segja mér hver þú ert svo ég viti það áður en ég
dey?“
Njósnarinn hugsaði sig uni og sagði svo:
„Eg sé ekki ástæðu til að leyna þig því. Fyrir guði er enginn hlut-
ur ómöguleguiy hver veit nema þér verði sleppt lifandi."
„Heldurðu að ég yíirgæti þig þannig?“ spurði Róbert og lá djúp á*
sökun í rómnum.
„Já,“ svaraði Karmel rólega. „Ef fjandmenn okkar gjörou sig á-
nægða með að taka mig af líti aðeins, en létu þig lausann, væri heimsk-
ulegt af þér að slá við því hendi. Þú gjörir þig ekki sekann í neinu
siíku. Ég skil þó cg viðuikenni drergskap þ'rn cg vináttu.“
„Má vera að ég hafi tnlað fijótfærnislega, og þó ætla ég að standa
við það, og þyggja enga þá hjálp, seni þör eklci verður líka boðin og ég
beld að ög rnundi ekki gjöra það.“
„Jæja, viðskulum ekki þrátta um það. Egætlanúaðsegja þér sögu
mína. Eg býst við þú rennir grun í að ög sé engolskur að uppruna."
„Eg hef gizkað á það.“
„Já, ég er fæddur á Englandi, og foreldrar mtnirvoru auðugir og
gáfu mér gott uppeldi og settu mig til mennta. Næsti nágranni föður
mfns, sein ög gat umgengist sein jafningja minn, var sir John Lincoln.
Hann átti tvo sonu, sá eldri var í Indía en sá yngri heima. Þessi yngri
sonur höt Arthur — sir Arthur sem þú hefur verið að kynnast að und*
anförnu. Ilann var uokkruin árum e'.dri en ég, en samt var ög meir eu
jafningi hans bæði að líkamsburðum og menntun og þess vegna vorum
við féiagsbræður í öllu þrátt fyrir aldursmuninn. En samt náði hann
hvorki ást minni nö trausti, ég vissi sjálfur eicki af hverju það var, en
mér geðjaðist aldrei að honum; þó lékum við saman þegar við vorum ,
drengir og unnum og lærðum saman sem ungfullorðnir menn. En eftir
því sem við báðir urðum eldri, óx ávalt djúpið á milli okkar meira og
meira. •
Þannig liðu fram stundir þar til faðir hans dó, og sama dag kom
sú fregn frá Inclía, að bróðir hans væri dáinn. Kvöldið eftir jarðarförina