Freyja - 01.09.1901, Blaðsíða 35

FREYJA
175
fáfróða hversdags hrafna. En við
vitum að spýta í karlmannstreyju er
ekki maður og' getur ekki skotið af
í>yssu.“
Eg strtð grafkyr á meðan hann
lét dæluna ganga og reyndi að gjöra
niig svo spekingsfega sein ég frani-
ast gat. En hann tyllti í tærnar á
vfxl og sýndist alls dhræddur. S'O
fór hanti til félaga sinna og taliiði
við þá hijóðlega og leit svo til mfn
við og við. Svo kom hann aftnr og
sagði:
„Það gieður oss að vita að þú ert
á sömu skoðun og við. Hvað skyldi
líka trömaður eiga að gjöra með
l>vssu?“ sagði hann f spyrjandi róm
og horfði fast á mig.
„Hvað haldið þiðt“ spurði ég
drýgindalega.
„Ha! ha! ha!“ sagði hann og lild
liátt og kaldranalega eins og hann
gæti dmögulega að scr gjört.
„Ha! ha! ha!,“ endurtók allur
hópurinn og skók svörtu kollana
liáðslega.og með það flugu hrafnarn-
ir af stað einn á fætur öðrutn þar til
allir voru farnir, og æði stund seinna
heyrði ég í þeim hláturinn og voru
þeir þá langt í burtu-
Eg var berfætt og fann að ég sté
ofan á eitthvað kalt og mjúkt, sem
þó var lifandi. Eg sá að það var stór
og ljótur froskur.
. „Meiddi ég þig, vesaUngur?"
sagði ég.
„Eg skyldi nú segja það, en svo
gjörir það ekkert til. Ó, ó! ó!“ sagði
hann og Iá hreifingarlaus.
„Gengur nokkuð að þér/ Þvkir
þér vont að vera froskur? spurði ég.
„Froskur —endurtók hann og
þagði svo nokkra stund, en bætti
svo við.
,,0, það gjörir ekkert til.“
„Talaðu við mig litli kunningi,
mig langar svo mikið til að vita af
hverju þú ert svona hryggur."
„Er það svo. Alér er dálítil liugg-
un f hluttekuing þinni. Eg held ég
megi þá segja þér það, og þó — vil
ég heldur vera laus við það,“ sagði
froskurinu og stundi.
„Æ jú, segðu mér það. Hvor veit
neiua ég geti hjálpað þér eitthvað."
„En hvað þú ert áköf. Jæja þá, í
gær lá ég sofandi, saman vaflnn og
áhyggjulaus í holum steini. Þar sá
ég ekkert heyrði ekkert, hugsaði
ekkert og þarfnaðist enkis. Það er
lfka svo erfltt að hugsa, og ég hef
ekkert þurft að hugsa í mörg mörg
ár.“
„Hvað mörg ár?“
„Ó, hundrað — þúsund — ár. —
Ó, ög veit ekki hvað mörg ár, — en
það gjörir ekkert til. Ó! ó! ó!“
- „Ó, haltu nú áfram."
„Jæja, ög svaf þarna f steininum
hugsunarlaus, og leið ósköp vel.
Allt í hinu heyrði ög dunur og
dynki og víss ekki fyr en steinninn
klofnaði í tvennt og sólin skein
beirit I augun á mörog blindaði mig
og einhver skepna lík þör í laginu
stóð yflr mér. Mör fannst einhver
hrollur fara um iuig um leið og ög
hei.tist hingað á mér ósjálfráðann
liátt og hör hef ög iegið hreyfingar-
laus sfðan. Ó, ög vildi — ó, ó!“ vein-
aði hann.
„Vildir hvað?“
„Eg veit ekki. Eg held mig vanti
eitthvað — ég sé svangur. Ó að ög