Freyja - 01.09.1901, Blaðsíða 15

FREYJA
ir.5
í nærveru hvors annars.
En svo fór þó um síðir að þeim
bar alvarlega á milli. Fyrstu bitur-
yrðin íellu eins og hárbeitt sverð (
lijörtu elskendanna. Deilan féll nið-
ur en afleiðingar hennar grófu um
sig og fjariægðu þau hvort öðru.
Henni fannst hann vanrrekja
heimilið, því allar hennar hugsan-
ir voru fyrir velferð hans og
barnanna þeirra.
Honum fannst hún hindra frelsi
sitt, hann hafði líka allar útféttingar
heimilisins á hendi og mátti því til
að vera úti, það var líka svo gaman
að heimsækja nágrannana og skrafa
við þá. En svo dvaldist honuni þá,
en hvað koru henni það við?
Hvað nmrgir menn hafa ekki
hugsað hið sama?
Hún beið hans heima, þreytt og
Ahyggjufuii og vann og vann fyrir
hann og börnin.
Hvað margar konur hafa ekki
gjört hið saraa?
En öllu þessti fylgdi vaxandí
kuldi og ósamlyndi svo að sam-
búðin varð lítt viðunanleg. Þau
voru ekki slæmar manneskjur og
fundu að þetta var bæði ósæmilegt
og skaðiegt, svo er þau náðu sér eft-
ir hvert ósamlyndiskastið hugsuðu
upp ýms rúð tii að vekja upp aftur
ánæg-jnna og hina inniiegu saml.úð,
sem áður blessaði samveru þeirra.
En það varð ávalt fieira og fleira sem
töfraði hanti frá heimilinu, eftir því
sem fleira batt hana heima. En er
þau héldu ástina f hjörtum þeirra
dána og vonina horfna kom fyrir at-
vik sem gjörði út um lífsstefnu
þeirra.
Einu sinni þegar konan sat ein-
samari og syrgði sviknar vottir og
sofnaða ást, kom ntaður til hennar,
setn sagði:
„Þú ert óánægð með lííið. Eg skal
taka þig tneð mér yfir svörtu ána,
sem suinir kalla Haf Dauðans, —
því ég er Dauðinn. Viltu koma?
Konan hugsaði sig um. Hún átti
börn og það var svo eríitt að deyja
frá þeitn. Eftir nokkra stund sagði
hún:
„Hefðir þú komið meðan ég var
munaðarlaus einstæðingur þá hefði
ég tekið boði þínu feginsamlega. En
nú elska ég börnin infn og manninn
iitinn, og þeirra vegna larigar tnig
til að lifa.“
Ðauðinn yfti öxlum og sagði:
„Varstu ekki rétt áðan að barrna
þér yfir sviknum vonum ogsofnaðri
ást?“
„Jú, en börnin tnfn? Eg elska
þau og þeirra vegna langar ntig til
að lifa og-----
Hér þagnaði hún og huldi andlit-
ið í höiidutn sér.
„Og manninn þinn líka, ætlaðir
þú að segja," greip Dauðinn fram í.
„Jáj".svaraði hún lágt.
„Svo þig langar til að lifa dálítið
lengur?"
„Já, fegin," svaraði hún.
„Vertu þá lengur, en næst þegar
ég vitja þín muntu verða ferðbúin.
Og vertu nú sæl,“ sagði Dauðinn og
fór.
Meðan á þessu stóð gckk maður-
inn um gólf í ákafri geðshræringu.
„Ég er svo þreyttur. Ó að ég gæt i
elskað eins og til forna og hallað
mér að brjóst hennar sem ég ann.“