Freyja - 01.12.1901, Síða 23

FRETJA
223
sin á milli.
En foreldrar mfnir stukku á fsetur
■og ávítuðu mig fyrir að koma með
^essum asa inn í kyrkjuna og hafa
.svona hátt um hámessuna.
„Hann er dáinn,“ sagði ég nieð
wndkðfum, eu nokkuð lægra en f
fyrra skiftið.
„Hver er dáinn, barn? spui>ði
anamma og re vndi að toga migii.n í
•sætið til sín.
„Bann, dreng'irion á leiðinu,"
sagði ég.
„Hvað ertu að segja, barn1. Hvaða
•drengnr.?“ spurði hún i áhyggjufull-
um róm.
„0, maimna min góð! Komdu íit
með mér fljótt, ó, fijótt,“ sagði <ög
•og togaði hana með mér út úr kyrkj-
unni og alia leið að leiðinu. Það var
iíka nóg. Þegar mamiua sá þessa
iireyfingarlausu h ryggðar-mynd
kraup liún niður við leiðið og lyfti
höfði svcinsins upp að brjósti sé r og
iagði hendina yfir hjarta hans.
„Hann er lifandi,“ sagði hún iágt
og blíðlega. „Berðu liann inn í
kyrkjuna fyrir mig, góði minn.“
Þetta sagði hún við föður minn,
sem einnig var kominn þangað á-
samt mörgum iiðrum, sem af for-
vitni höfðu komið út á cftir okkur.
En forvitni þeirra snerist brítt upp
í dýpstu meðaumkun.
Pabbi bar litla drenginn inn í
kyrkjuna og lagði hann á bekk út í
horni. Það mátti ekki fara með
hann nær hitanum, því hann var
kalinn á höndum og andliti. Mamma
þýddi kalið með snjó, sem aðrir
færðu henni að utan. Að þessuvoru
þau æði stund, en neðan á þv’í stóð,
opnaði drengurinn augun, starði
ráðaleysislega í kringum sig og
sagðir
„Ert það þú, mamma og þú,pabbi
minn?“
Svo þaguaði hann og lagði aftur
augun.
Forcldrar mlnir dreyptu á hann
brennivíni úr jxdaglasi, scm pabbi
luifði í vasanum. Hami var þó eng-
inn drykkjumaður. „Það getur þó
komið sér vel ef einhverjum skyldi
veiða illt cða kalt“ var hann vanur
að segja. Og í þctta sinn kom það
sér líka vel.
„Heidurðu að liann deyi, mamma
mín?“ spurði ég með ðndina í háls-
inum.
„Ó, nei, ég vona að hann lifi barn-
ið mitt,“ sagði mamma og strauk
hendinni mjúklega um vanga
mína.
„Hestarnir eru komnir,“ sögðu
vinnumennirnir.Patbi hafði sent þá
lieim eftir hestum, svo hann gæti
ekið litla drengnum heim. Svo var
hann vafinn ( hrúgum af sængurföt-
um, fluttur lieim til okkar og lagður
f heita og mjúka sæng og hjúkrað
eins og hann hcfði verið ég, eða ann-
að barn foreldra minna.
„Hvað varð um messuna og jóla-
tréð?“ spurði ég ömmu.
„Ó, messan fór öll út um þúfur,
en fólkið og börnin skeinmtu sér
víst við jólatréð þegar við vorum
farin. En ekki man ég hvaða jóla-
gjafir ég fékk í þetta sinn, þvd ég
var öilum stundum sem ég mátti og
gat lijá litla drenguum. Hann var
lengi rænulaus og ákafiega veikur.
Þegar lionum fór að batna, taiaði ég