Freyja - 01.02.1902, Page 10

FRETJA
10
Baróninn hrökk við cn stilti sig þó og sat kyr.
„Hlustið þið nú til, drengir,“ sagði njósnarinn og sneri sér að félög-
tim sínum. „Fyrír nokkram árum ólust upp drengir tveir sinn !< hvoru
Jieintili skammt frá siniþorpi einu á Engrianríi. Arthur Lincoln var að-
alborinn en Walter Marshall var sonur ríks uppgjafa kaupmanns. Þeg -
ar drengir þessir komust á legg, tók Walter eftir ýmsu því í fari Lin-
eolns sem honum geðjaðist ekki að þi gjörði hann ekki ntikið úr því,
þar til það atvik kom fyrir, sem með öllu sundraði vináttu ogffelagsskap
þeirra.
„Lincoln lávarður tók sótt ogandaðist. Daginn sem hanr> var jarð-
aður, barst oss andlátsfregn eldra sonar þans, sem, var í þjónustu brezku
stjórnarinnar á Intílandi. Arthurerfði nú einn lönd og lausaffc íoður síns
ásamt tignarnafni ættarinnar, sem hefði gengið ti 1 eidri bróðursins og
afkomenda hans, hefði hann lífað. Þetta sama k vííld fór Waltcr að finna
vin sinn og skólabróður með þeim tilgangi,að bugga liann í sorgunt
fians. Þegar Walter fór beim til sín aftur, var hann sannfærður um, að
Arthur hefði myrt föður, sinn."'
„Lygarií“ Öskraði baróninn og stökk. á fætur. „Það er lýgi.' lýgi
eins og sú, sem höfundur lýginnar Þruggaði í öndverð.i,“ betti liann
við.
„Nokkrum vikum áður en þetta skeði, fóru þeir félagar, Arthurog
Walter til Lundúnaborgar," hélt njósnarinn áfram án þess aðskeyta at-
hugasemd barónsíns, „og í þeirri ferð bjó Artliur sig undir þetta vcrk
með því, að kynna sér samsetning banvænna eitortegunda, sem myrða,
án þess að útvortis merki sjáist. Svona mikið vissi Arthur, en hann
hefði ekkí verið vissum tilganginn, lvefði föðunnorðinginn ekki sjálfur
játað á sig glæpinn.“
„Lygaril Hann játaði ekkert,“ æpti baróninri.
„Hann talaði þó á þá ldð, svo glöggt að skilja mátti, því hann bauðst
til að kenna Walter ráð til að losna við föður sinn á sama hátt. Enda
var liann svo fjarri því að vera hryggur yfir föður og bróður missinum
að hann lék við hvern sinn fingur. Atvik þau, senv Walter Marshall
byggði úrskurð sinn á, var engin ímyndun, það var áreiðanlegt, og þe.-s
vegna gat hann ekki unrgengist vin sinn á sama hátt og að undanförnu.
Þetta vissi Arthur líka, eins og sýndi sig á því, að hann sendi vini sin-
itm bréf, sem hljóðaði á þessa leið;
„,Ég sé að þú grunar mig uni glæ]>.Ef þú ymprar á því við nokkra
fífandi sál, skalt þú sjálfur devja inn>vn sólarhrings frá þeirn sama tíma.
Þetta heit verður sannarlega efnt.‘“
„Walter las hrfefið og tætti það svo í siná agnir. Skömmu seinna fór
Arthur til Lundúnaborgar og sökkti sör þar n iður í alls konar óreglu
og imrnað.