Freyja - 01.03.1902, Side 5

FREYJ a
49
Klæðist himinn roða rún,
röðull skær því veldur
að á hverri bjargabrún
brennur fórnareldur.
Eins þá yfir land og lind
leggur hvíta feldinn
ertu glíkust goða mynd
gulli skreytt á kveldin.
Ut um bláan himinhring
hríslast geislarósin,
dýrðarsali drottins kring
dansa norðurljósin.
Þig er slíkuni búning býrð
berðu af öllum snótum,
Máni karl í konungsdýrð
krýpur þér að fótum.
Þá er hann með bros á brá
brennur fjör í taugum,
leika þfnum lokkurn á
leiftrin frá hans aagum.
Enga fegri sýn ég sá
á sviði gamla heimsins
eu um kveld er kveikt var á
kyndlum himingeimsins.
N , er vetur burt úr bæ
bt nt i norður fió ’ann
niður hniginn nár í sæ
nö um tíma dó ’ann.
Nú skín dýrðardagur nýr,
dís úr suðurlöndum
guliilokkuð heldur hýr
heim að þínum ströndum.
Fugl af bláum bárugeim
baðar vængjum þöndum
þessi vinur 'vitjar heim
vors, á þínum strðndum.
Aftur harpan hljóma fer
hlýnar veldið skýja,
aftur sólin saumar þér
sumarskrúðan nýja.
Við hinn blíða vorsins hljóm
veit ég sár þitt græðist,
sólin kyssir sérhvert b)óm
svo það endurfæðist.
Elfur fara fljótt á skrið
fram í dölum þröngum,
þýtur allt af þrastaklið,
þýðum lóusöngum.
Gleðiljóð á gitar sinn
gamli kveður fossinn,
fæðast blóm á bleikri kinn
björt, við sólarkossinn.
Blessað vor, með blómin þín
blóm er ei ég gleymi,
gegnum þína skuggsjá skin
skin frá æðra heimi.
Okkar, vafin sorg og synd
sjálfra, finnast sporin,
þegar allt í æðri mynd
endurskín á vorin.
Far nú vel, mitt fagra land!
frægðarvor þér skíni
meðan gnauðar sær við sand
sæmd og heiður krýni.
Þyrniií.