Freyja - 01.03.1902, Blaðsíða 7

FBEYJA
51
licra staði eða samkomur hefði ég
látið stórvaxna, lirausta þjóna bera
inif’’ í burðarstól. I stað þess að
klæða sifí áður en menn #anga t.il
matar, eíns og liér á sör stað, mætti
segja að menn afklæddu sifj í Kíua.
Hvernig’ menn gefa notið sín með
stífaða kraga og skvrtur og að'öðru
leyti alldæddir, cr mér ofvaxið að
skilja. I stað þess að þvo hendur
sínar fyrir máltíð, eins og Ainerík-
anir gjöra, þvo Kinar sér á eftir mál-
tíð. Vér Ifitum oss ekki nægja smá-
liylki (in til að þvo oss úr, það
verða að vera stór baðker. Þjónar
vorirstanda umhveríis oss með hand-
klæði og sápu, reiðubúnjr að full-
nægja. sérhverri. kvöð herra síns.
Aldrei sitja fieiri en átta v.ð hvert
matborð í senn og þessir átta eru
sefinlega karjmenn. I Kina sérmað-
ur aldrei fugl eða nokkra aðra
skepn.u, sein á að eta af, bornar á
borð í heilu liki og skornarupp fyr-
ir augum þeirra seni neyta. eiga,
eins og hér á sör svo oft stað. Kjðtið
er bitað uþp áður en það yr á Ijorð
borið (g er því jafn hættulegt verk-
færi og linífur þar ekki nauðsyn-
legt.
Eitt af sérkennileik Bandarikja-
þjóðarinnar er hin brevtilega 1 ík-
amsbygging og litarbáttur einstakl-
inganna er þjóðin sainanstendur af.
Til dæmis y.eta do.kkhærðir foreldr-
ar átt Ijóshærð börn, , bláeyg með
rjóðar kinnar, og r.auðhæiðir for-
eldrar Ijós- eða dökkhærð börn eins
ólík sjálfum sér og.væru þau af öðr-
um kynflokki. Sarna gildir uin vöxt
þeirra. Kínar þar á móti eru svo
líkii' eins og tveir dpgar úr sama
eggi. Oss Kínum þykja kringluleit-
ar, þöttvaxnar konur fallegri en föl-
leitar og grannar.
Af öllum lyndiseiukunnum Band-
Hinanna ber einna mest á sjálfstæði
þeirra, og eru þeir þó í engu dulir,
þykir oss bera lielzt mikið á því hjá
þjónustufólki og verkalýð. Hjá oss
verður þjónustufólkið að sýna hús-
bæitdum fullkoinna hlýðni eg undir-
gefni. Hérna kemur þjónninn fram
fyrir húsbónda sinn án þess að sýna
lionum nokkra auðmýkt, enda sýn-
ist húsbóndimi ekki ætlast til þess.
Þjónninn er vís til að ávarpa herra
sinn eins og væru þcir jafningjar,
setjast í bezt.a hægir dastóMnn, kross-
leggja fæturna makindalega og á-
varpa hann á þessa leið: „Heyrðu
héma kunningi,ég ætla að biðja þig
að gjöra þetta. cða liitt f'yrir mig.“
Og ókunna menn ávarpa þeir seui
gauila jafningja sfna. En þessi frunt-
askapur verður ekki svo vítaverður
þegar þess er gætt, að til lians má
að nokkru leyti rekja framtalcssemi
og dugnað þjóðarinnar.
Btindamenn erti skeuimtilegir lé-
lagsbræður, kátir og fjörugir, sann-
gjarnir og áreiðanleg’r í viðskiftum.
•Jáyrði eða loforð kínversks verzl-
unnrmanns er eius gott og gull. Því
er ekki þannig varið með Banda-
ríkjamenn, en vera má að liiuar
skrifiegu skuldbindingar sem hjá
þeim eru ávalt viðhafðar í öllum
viðskiftum eigi allmikinn þátt í að
rýra gildi munnlegra loforoa þeirra.
Það getur ekki hjá þvífariðað út-
lendingar verði skiótt varir hinmi
miklu álirifa sem ameríkanskar
konur hafa á félagslííið. Starfsemi