Freyja - 01.05.1905, Blaðsíða 22

r
II
V.

0 k 1
Í<I~P:> J
RHODA OG HERSHÖFÐINGINN. -i
----:o:---'
Kringum húsiö okkar var garöur. Honurn var skift í sundur í
smá blóma beöi, sem litu út eins og evjar, því kringum þau var
flötur rennisléttur og algrœnn eins og sjórinn. Meö fram gangstígn-
um til beggja hliða var gisin röö af Hollyhocks—stórgerðri blóma-
tegund, sem stóð þar eins og hermenn á veröi. Þar voru og stór-
gerfir fíflar, og lágir berjabúskai til beggja hliða viö framdyrnar á
húsinu. Þetta voru leiksystkini mín. Hér lék ég mér, og oftast
hafði ég ljósrauðan kappa á höfðinu, og lága svarta skó á fótunum.
Satt að segja fannst mér ég fremur falleg í þá daga þó ekki vœru
margir til að dást að fegurð minni, þar var þó búðardrengurinn,
sem bar bögglana fyrir fólkið sem keypti þá, og búðarmanninn
sem seldi þá, gömul kona hinumegin við götuna, sem œfinlega
hafði tvennskonar hár,annað á morgnana og hitt síðari hluta dags-
ins, einstaklingar sem fóru fram hjá og seinast en ekki síst gamli
hershöfðinginn. A hverjum degi um sama leyti gekk hann þar hjá
og æfinlega stanzaði hann við hliðið og studdist fram á göngustaf-
inn sinn. Þegar gott var veður gekk hann hratt og bar höfuðið
hátt, en þeir dagar komu, og það voru drungalegir dagar, að hann
gekk hœgt og hrasaði við, og gó^mannlega brosið hans var ekki
eins bjart og endrarnær.
,,Hello, litla stúlka!“ hrópaði hann, þegar hann sá mig í
fyrsta skiftið, en þá sat ég uppi á stólpa í girðingunni öðrumegin
við hliðið. ,,Hello, hello, hello!“ hrópaði hann í sífellu, hátt
og hjartanlega svo bergmálaði allt í kring. Já, það var eitthvað
svo vinsamlegt við röddina þó hún væri nokkuð gróf.og glettnin úr
augunum var eitthvað svo aðlaðandi, og þar til og með hékk und-
ur falleg stjarna á vasaúrkeðjunni hans, sem mig langaði til að ^
leika mér að. Svo ég rétti honum hendina, og sagði honum í