Freyja - 01.03.1908, Síða 4

FREYJA
Tákn tímanna.
X. 8.
188
Menn kalla Canada ,,allsnæg,talandið“ og’ sjálfsagt réttilega.
Sumir menn hafa yndi af að tala um ,,hveiti-lúkurnar‘ sínar og
hvað það sé ánægjulegt er maður ferðast um ,,þessar sléttur að
sjá að maður þurfi e.kki að svelta“. Þessum mönnum hertr líklega
aldrei hugkvæmst það, að frjóar sléttur og fullar hveitihlöður eru
nú á dögum ekki næg trygging fyrir því að enginn þurfl að
svelta í Canada og ekki einusinni í Manitóba þrátt fyrir alla þeirra
hveitihnefa og brauðbita.
Til sönnunar eru eftirfylgjandi dæmi tekin af handahófi upp
úr dagbl. í Winnipeg:
í „TheTelegram1* 4 feb. 190# stendur eftirfylgjandi: „YFHt
lÓOUNGBÖIiN HUNGURMORÐA. Toðaleg skýrsla yflr ung-
barnadauða í Toronto! Toronto 1. feb. 1908 — Yíir eitt hundrað
ungbörn hafa soltið í hel síðan á nýjársdag.“
,,Innan s. 2J/. kl. hafa bjúkrunarkonurnar við Toronto Miss-
ion Union 80 líevfer st. verið kallaðar til að vera yfirátta hung-
urmorða ungbörnum. og í öllum tilfellunum voi-u feðurnir vinnu-
lausir” segir ungfrú Cook hjúkrunarkona við framannefnda stofn-
un. Og þetta í einni elstu og ríkustu borginni í allsnægtaland-
inu Canada.
Greinin lieldur áfram að sýna orsök þessa ungbarnadauða,
samkvæmt læknisúrskurði og er hún vanalega þessi: —Bændunr
ir eru vinnulausir og mæðurnar horfallnar!
Meníi kunna nú að segja að í Winnipeg sé betur ástatt. Vera
má að svo sé, og því fer betur að vér Winnipeg-búar höfum
enn sem komið er ekki þekkt mikið af verulegri örbirgð, eins og
henni er lýst i eldri og fjölmennari borgum. Samt, höfum vér
nokkur dæmi úr Wpg. dagblöðunum er benda á að oss þoki óðum
í þá áttina. Flestir vita, að eitt af skyldum lögregluliðsins er að
sjá um að flækingar séu ekki aðstaðaldri í borginni. Finnistþeir
eru þeir dregnir fyrir lög. Það er sem sé glæpur að vera allslaus
og svelta. Mönnum þessum er vanalega gefinn kþstur á að hafa
sig úr borginni innan viss tíma, eða vera set.tir inn sem glæpa-
menn. Flestir takaþann kosiinn að fara, þó þeir viti ekki hvert
þeir eigi að snúa sér. f vetur skömmu fyrir jól var manni einum
gjörður slíkur kostur og kaus hann að fara. Litlu síðar fannst
hann af einhverjum utan við borgina, frosinn upp fyrir hnðogvar
fluttur á sjúkrahús bæarins, ósjálfbjargá það sem eftir er æfinnar.