Freyja - 01.12.1908, Blaðsíða 3

XI. 5
FREYJA
Verndarengill mannkynsins.
eftir Vingie E. Roe.
99
Á afskekktum staö stóö steinbygging mikil og varpaöi
drungalegum skuggum margar lengdir sínar að baki sér á ó-
frjótt eyðiland. Bygging þessi var ríkis-fangelsið. I skugga
þess sátu nú þrír menn í alkunnum fangafötum, ljósgráum,
með hvítum röndum. Griðastund þessi var keypt með margra
ára þœgð,—undirgefni við fangalögin og verðina, sem nú litu
nndan og létust ekki sjá þá taka þessa óleyfilegu hvíld. Þeir
voru enn þá menn.
Þessir þrír fangar höfðu orðið vinir, af því að með þeim
var meira sameiginlegt en öllum hinum, enda voru þeir oft
látnir gæta hinna. Þeir voru allir meira en ímeðallagi skyn-
samir, og framkoma þeirra öll sýndi, þrátt fyrir fangavistina,
að þeir hefðu fengið gott uppeldi. Nú sátu þeir og rœddu
alvarlega.
,,Móðurástin, “ sagði elsti maðurinn, sem var hár og
grannur, dökk-móeygður og bar sig vel eftir níu ára fangavist,
,,er undirstaða alls þess sem mannkynið á bezt og göfugast í
eigu sinni. Hún er verndarengill þess, óumbreytanleg, ósigr-
andi og blessar allt sem lifir og hrærist. “
Einn af þessum mönnum var ungiings-piltur, dœmdur til
að eyða tíu beztu áruin œfi sinnar í hegningarhúsinu, tók nú
upp moldarköggul, því þeir höfðu verið að grafa skurð, braut
hann snögglega í sundur, þeytti frá sér brotunum og sagði
í klökkum róm:
,,Ég ætti að vita það. “
Þriðj maðurinn, sem var á bezta aldri með öll ytri ein-
kenni tíginborins manns, gaf sig nú fyrsr að samtalinu og
sagði fremur þurlega:
,,Ég er kvongaður, en það býst ég við að hvorugur ykkar
sé.“
,.Ég var kvongaður, “ sagði elsti maðurinn stillilega.
Þá sagði hinn, sem á máli fanganna og í bókum hegning-
arhússins hét 1822: