Freyja - 01.12.1908, Blaðsíða 4

XI. 5
100
F RKYJA
„Umsuma hluti geta menn ekki dæmt sanngjarnlega án
þess aö hafa reynzluna fyrir sér. Sú hugtnynd aö einhver
hluturrahljó ivt aöe svo eða svo af því almenningur segir þaö
getur ver. ið röng Og þetta. umtalsefni ykkar er eitt af þess-
um hugmyndum. En meðan maður ekki rekur sig á hið gagn-
stœða, er maður fús til að staðfesta gildi vanans með eiði.
Þið hafið séð og reynt þenna verndarengil mannkynsins. Eg
hefi rekið mig á undantekninguna. “
Féiagar hanstóku hvorugur undir, sá eldri af því hann,
vissi betur, sá yngri af því hann vissi ekki Eoks hélt nr.
1822 áfram:
,,Þó við þrír séum eins góðir vinir og menn í okkar spor-
um geta orðið, hefirenginn sagt hinum œfisögu sína. Æfisaga
mín er einkennileg aðeins af því að hún kemur í bága við hina
almennu hugmynd um móðurástina, sem þið voruð að tala um.
Eg er hér vegna þess að móðurástin brást mér, ekki svo að
skilja að ég verðskuldaði það ekki —enn þá er ég nógu mikill
maður til að viðurkenna það. Engu að síður sannar það, að
til er undantekning á því sem þið voruð að tala um áðan, eins
og öllu öðru. “
,,Saga mín er saga margra. Ég hafði ábyrgðarfulla
stöðu við banka, lenti í vondum selskap cg eyddi meiru fé en
ég hafði ráð á. Urrœðin voru söm og margra annara. Ég
tók traustataki á fé sem mér ekki tilheyrði með þeim ásetn-
ingi að endurborga það svo fljótt sem éggæti, og ég vissi að
fara betur að ráði mínu en ég hafði gjört, og það œtlaði ég að
gjöra. En áhættan var meirien ég gjörði mér grein fyrir, alU
komst upp, ég var útskúfaður þjófur í þann veginn að komast
undir manna hendur. Eini vegurinn var að flýja meðan enn
þá var tími til. En til þess þurfti peninga og þá hafði ég ekki
til. Nú var móðir mín eina, athvarfið. Samt fór ég til kon-
unnar minnar til að segja henni hvar komið var. Og þetta
órcektaða bióm á mannlífsakrinum, heilsulítið og barnalegt
vafði mig örmum sínum eins og ég hefði verið mesti og bezti
maður, en lagðist svo írúmið af sorg og harmaði óián mitt.
Þar skildi ég við hana. “ Nú leit nr, 1822 undan og starði
stundarkorn já grjótveggina í fangahúsinu. Þegar hann leit