Freyja - 01.12.1908, Blaðsíða 5

101
XI. 5.
FREYJA
viö aftur og tók upp söguþráöinn, var hann náfölur af endur-
minningunni um þessa hörmungastund. , ,Eg skildi viö hana
f rúminu sinnulausa af sorg, af því hún unni mér þrátt fyrir
allt og seinast heyrði ég hana stynja því upp, að hún elskaði
mig og að ég hefði sœrt hana banasári.
,,Frá henni fór ég til móður minnar og hitti hana í
myndasalnum, þar sem myndir forfeðranna þöktu veggina.
Ég hafði œtíð borið fyrir henni óttablandna virðingu og nú
fannst mér hún eins fjarstœð og tignarleg, með andlitið al-
varlega í umgjörð af stálgráu hálf-hrokknu hári, eins og for-
feðramyndirnar, seiii gœgðust út uin rammana, en þöglar og
alvarlegar. Móðir mín hlustaði á sögu mína, sem var fljótt
og illa sögð. Ég vissi að hún leið meira en nokkru sinni áður
á allri æfi sinni, enda fannst mér hún þá eldast um mörg á.
Forfeður okkar höfðu verið harðlynt en heiðarlegt fólk. Ég
var eini svarti bletturinn á ættarskildi þeirra. Móðir mín
starði á mig þegjandi og hreyfingariaus. Þegar hún loks gat
hrevft sig, leit hún yfir myndirnar á veggjunum, eins og hún
vænti sér þaðan styrks og hollra ráða. Svo gekk hún þegj-
andi út og hringdi bjöllunni. Hún var eina hjálparvonin mín
og af því hún brást, var ég kominn í hendur lögreglunnar
innan klukkutíma frá því ég varð uppvís.
,.Málsóknin var stutt, ég hafði engar varnir. Einusinni
fékk ég að sjá konuna mína, svo var ég fluttur hingað, ensíð-
an hefi ég engum mátt skrifa og engin bréf fá. Það var einn
liður hegningarinnar. Þetta var fyrir þrem árum. Innan
viku verð ég frjáls maður og fer héðan til að reyna að tengja
saman hinn slitrótta þráð tilveru minnar. Furðar yður nú,
þegar ég minnist skilnaðarins við þessar tvær konur þó ég
taki ást konunnar fram yfir móðurástina? Þær eru báðar í
sömu borginni fáar mílur héðan. En hvor haldið þið að taki
betur á móti mér —manninum með Kains markið? Til hvorr-
ar finnst ykkur líklegra að ég leiti fyrst, eða að taki mér bet-
ur?
,,Ég skal láta ykkur sjálfráða um svörin. “
Nr. 1822 þagnaði, tókrekuna og fór] að moka. Ung-
mennið andvarpaði mæðilega, eins og það gæti ekki áttað sig,