Helgarpósturinn - 20.07.1979, Blaðsíða 6

6
Föstudagur 20. júlí 1979 —JÍQldjdVpOStÚtÍnn
„Ég hef nú einhvers staöar séö þig áöur” sagöi óöinn
fyrrum vegavinnumaöur. „Ætli viö höfum bara ekki hist
á árshátíö vegavinnumanna” stingur Siggi upp á. óöinn
skoöar Sigga i krók og kima og Siggi hefur látiö hiuta
Agústa og Siggi rifja upp hina gömlu góöu daga á
Raufarhöfn. Þar sagöist Siggi hafa veriö sendill f Kaup-
félaginu — þá 8 ára gamall. Þaö er greinilegt aö vel fer
meö þeim.
„MflNSTU EKKI EFTIR MÉR?”
„Heyröu, vannstu ekki einu
sinni meö mér i lögreglunni?”
„Ha, ég?”
„Já, varstu ekki á D-vaktinni?”
„Nei, ég hef aldrei veriö i lög-
reglunni. Þú hlýtur aö hafa fariö
mannavillt.”
„Ég fariö mannavillt. Nei, nei,
ég man vel eftir þér. Þú hlýtur
lika aö muna eftir mér, honum
Sigga númer 78.”
„Ég kannast nú eitthvaö viö
andlitiö á þér, en kem þér ekki al-
veg fyrir mig. En ég hef aldrei
veriö i löggunni. Þaö er klárt.”
„Jæja, ókei. Þá sjáumst viö
bara. Bless, bless.”
Þau voru nokkur samtölin I lik-
indum viö þetta sem fóru fram
utan viö Útvegsbankann I sólskin-
inu siöastliöinn föstudag. Hcígar-
pósturinn brá á leik og geröi smá-
tilraun á Reykvikingum. Hvernig
brygöust borgarbúar viö, ef blá-
ókunnur maður viki sér aö þeim,
ávarpaöi kunnuglega og taiaöi viö
þá eins og gamla vini? Eru is-
lendingar hræddir viö ókunnuga?
Það var Siguröur Steinarsson
(Siggi Múli) dreifingarstjóri
Helgarpóstsins sem brá sér i hlut-
verk þess kumpánlega. Hann
setti á sig þennan forláta sbcpens-
ara og sólgleraugu, tók sér stöðu
framan við bekkinn hans Péturs
Hoffmanns i Austurstrætinu og
vatt sér siðan að vegfarendum.
Ljósmyndarinn tók sér stöðu I
nærliggjandi búðarglugga en
blaðamaðurinn var á sveimi i
kringum Sigga og fylgdist með
atburðarrásinni.
Og Siggi fór i gang.
„Vorum saman
á vertíð”
Fýrsta fórnarlambið varung og
fögur stúlka um tvitugt.
„Nei, sæl og blessuð,” sagði
Siggi. „Langt siðan við höfum
sést.”
Stúlkunni brá greinilega og
brosti tvirætt, en sagði ekkert.
„Hvaðmanstu ekki eftir mér?”
hélt Siggi áfram, virtist hálf sár.
„Manstu ekki eftir honum Sigga á
Vopnafirði? Við vorum þar sam-
an á vertiö.”
„Ég hef aldrei verið á Vopna-
firði,” svaraði stúlkan hikandi og
dáli'tið feimnislega. Það var ekki
laust við að roði breiddist um
andlit hennar. En „Siggi frá
Vopnafirði” sýndi enga misk-
unn*
„Aég aðtrúaþvi, aðþúsértbú-
in að gleyma mér? Horfðu vel á
mig, þú hlýtur að muna eftir
mér.”
Stúlkan yppti öxlum, brosti og
sagðist ekkert muna eftir honum.
Hún hefði aldrei séð hann. Og
„Vopnfirðingurinn” hressi gaf
eftir. „Jæja þá. Þar fór það.”
Og þau kvöddust með virktum.
Að krækja i
ódýran sjens
Og siðan rak hvert fórnarlamb-
ið annaö. Siguröur dreifing-
arstjóri sýndi enga miskunn og
hellti sér yfir blásaklaust fólkið
„Manstu ekki eftir mér” segir Siggi Múli og heldur stúlkunni fastri
meö þvi að halda um töskuólina. En þaö dugöi ekki til. Stúlkan vildi
ekki kannast viö kauöa.
Ongu stúlkurnar voru erfiöastar. Þeim fannst einhver Casanova-svip-
ur á Sigga og treystu honum greinilega ekki. Þessi kimdi aöeins og
hljóp síöan á brott — frelsinu fegin.
ara i bænum, siðan varð hann
skyndilega sendill á Raufarhöfn,
og þar næst lögga nr. 78 i Reykja-
vik.
Einkum var það eldra fólkið
sem gaf sér tima til að tala við
þennan málglaða náunga. Það
heilsaði honum með handabandi,
en kvaðst nú ekki geta komið hon-
um fyrir sig, jafnvel þótt Siggi
tæki niður sólgleraugun og sbc-
pensarann. „Nei, ég man nú ekki
eftir þér. Það getur samt vel ver-
ið að við höfum hist, en ég man
bara ekki eftir þvi,” var sigilt
viðkvæði.
Það voru alls um fimmtán
manneskjur sem lentu i klóm
Sigga. Það hafa ekki verið fleiri
en fimm eðasexsem gáfu sér ein-
hvern ti'ma til að tala við þennan
dularfúlla „karakter”. Flestir af-
greiddu hann með einni setningu
eða með þvi að yppta öxlum og
brosa út i annað. Ætli þetta þýði
það, að Reykvikingar séu al-
mennt innhverfir og feimnir?
Þessi tilraun Helgarpóstsins
rennir óneitanlega stoðum undir
þá ágiskun.
„Komdu sæl Ágústa”
En ekki voruallir leiðinlegir við
hann Sigga. Hún Agústa, sem
einu sinni var á Raufarhöfn gaf
sér góðan tima til að rabba málin.
Siggi ávarpaöi þessa Agústu, sem
er kona komin á efri aldur, með
þessum orðum. „Komdu sæl
Agústa.” Og viti menn, hann haföi
hitt naglann á höfuðið. Hún hét
einmitt Agústa. Og þau ræddu
lengi um lifið á Raufarhöfn, en i
það skiptið var, Siggi einmitt
þaðan. „Ég man eftir þér Agústa,
þegar ég var þar sendill 7—8 ára
gamall.” Ekki þekkti þessi geð-
þekka kona Sigga, enda ekki
nema von. Liklega hefur hann
breyst eitthvað siðan hann var 7
ára, auk þess sem hann hefur
aldrei á Raufarhöfn komið.
Þá var hann hress hann óðinn,
sem vann einu sinni I vegavinnu.
Já, þá hafði Siggi að sjálfsögðu
unniði vegavinnu líka. Þeir hefðu
að öllum h'kindum hist þar. „Var
það ekki fyrir norðan”, spurði
Siggi, „Nei, svaraði Óðinn, „Ég
vann hér i bænum.”
„Já, þá höfum við liklegast hist
á árshátið vegavinnumanna,”
sagði þá Siggi að bragði.
Óðinn gaf litið út á það, en taldi
ekki ólíklegt að leiðir þeirra Sigga
hefðu einhvern tima legið saman.
En myndirnar tala sinu máli og
segja meira en skrifuð frásögn.
Helgarpósturinn biður „fórnar-
lömbin” auðmjúklega afsökunar
á þessu plati og vonar að enginn
hafi hlotið sár af þessari stuttu
viðkynningu við Sigurð Steinars-
son dreifingarstjóra blaðsins. En
búast má við að þetta sama fólk
heilsi Sigga hlýlega þegar það
hittir hann næst i Austurstrætinu.
Þá verða rifjaðar upp gamlar
sögur frá Raufarhtfn, eða úr
löggunni, eða frá Vopnafirði, eða
úr vegavinnunni, eða ......
„Þú hlýtur aö hafa veriö i löggunni meö niér.” Ekki vildi hinn ungi
maöur viöurkenna þaö. „Ég hef aldrei veriö lögga” sagöi hann.
og kvaðst þekkja vel. Mjög tók
fólk þessu ávarpi misjafnlega.
Sumum borgurunum brá i brún,
kipptust við og tóku sprett fram-
hjá þessum ókunna „dóna” sem
dirfðist að ávarpa þá úti á miðri
götu. Enginn brást þó illa viö og
flestir þeirrasem ekki vildu eiga
orðræður við þann „hressa”
brostu vorkunnsamlega. Hafa ef-
laust hugsað með sér. „Hann er
nýkominn i bæinn þessi og þekkir
engan. Aumingja maðurinn.”
Þaö var áberandi að konur af
yngra taginu voru hvað þurrastar
á manninn. Hvers vegna er ekki
gott aðsegja um. Kannski haldið
að þessi ætlaði að krækja sér i
ódýran sjens. Ja, en nú er Siggi
einu sinni tiltölulega myndarleg-
ur ungur maður, eða hvað?
Siggibrá séri ýmisgervi. Hann
breyttist þarna i Austurstrætinu
úr sjómanni frá Vopnafirði i mál-
„Já taktu niöur gleraugun, þá gæti veriö aö ég kannaöist viö þig,” segir
ungi maöurinn á myndinni. Og þaö dugöi. Þegar allt kom til alls, þá
þekkti hann Sigga — eöa haföi i öliu falii séö hann og kannski heyrt um
hann getiö.