Helgarpósturinn - 08.10.1982, Qupperneq 13

Föstudagur 8. október 1982
urinn
HANN LÆTLJR ABRA VINNA
Stefánsson, Einar Magnússon og Steinþór
Sigurðsson, sem dó í Heklugosinu 1947.
Pálmi Hannesson var þá rektor. Ég lenti þá
einusinni á móti honum í gangaslag. Við vor-
um þá með einhvern skáp, sem átti að nota
sem vopn í slagnum. Eg stóð við skápinn,
þegar ég fann mikinn þunga leggjast á hann
hinumegin frá. Það var Pálmi. Hann átti það
til að taka þátt í gangaslag, stundum.
Hestamennskan
- Hvað gerirðu í fríst Jhdum þínum frá
fyrirtækinu?
- Ég stunda hestamennsku. Við eigum 7
hesta. Það nægir til þess að fjölskyldan getur
ferðast um óháð bílvegum. Annars hefur
þetta breyst, og maður hneigst til þess að taka
bíla með í ferðalögin. En hér áður fyrr fórum
við aðeins með hestana. Þá var farangurinn
settur í kliftöskur og tjaldið lagt ofan í milli
og lagt af stað.
Það skemmtilegasta við hestamennskuna
er að hún krefst daglegrar umgengni við'hest-
ana. Ef maður sér um hrossin sjálfur eins og
við höfum gert, er maður knúinn á þeirra
fund daglega, þó ekki sé endilega farið á bak.
Ég átti afrekshesta. Þyt, sem var þrefaldur
íslandsmeistari og Þjálfa. Þeir hafa báðir ver-
ið slegnir af nú. En það er ekki aðalatriðið við
hestamennsku að eiga kappreiðahesta. Aðal-
atriðið er að fara á bak og „finna fjörtök
stinn“.
Hestamennskan er sport fyrir alla, á öllum
aldri. Góðkunningi minn einn er um áttrætt,
og hann fer á bak næstum á hverjum degi. Og
Höskuldur á Hofstöðum er kominn fast að
níræðu, og fer enn á bak.
Hvað annað ég geri? Ég hef gaman af því
að ferðast.
LcslrarklObbur
- Svo erum við saman nokkrir kunningjar í
lestrarklúbb. Við hittumst einu sinni í viku og
lesum upphátt. Svo fáum við okkur kaffi og
ræðum það sem lesið var, nú eða þá bara
landsins gagn og nauðsynjar.
. - Hvað lesið þið?
- Það er ýmislegt. Við höfum lesið mikið í
íslendingasögum. Og síðasta vetur lásum við
úr Biblíunni, Gamla testamentinu.
- Islendingasögur, segirðu. Hvaða hetjur
eru þér hugleiknastar? Vildirðu hitta Egil
Skallagrímsson?
- Já, það væri gaman að hitta Egil. Égeraf
Mýramönnum kominn sjálfur. Reyndar eru
allir íslendingar skyldir ef farið er nógu langt
aftur.
- Hvað með pólitík? Hefurðu haft afskipti
af henni?
- Nei, ég hef engin afskipti haft af pólitík.
Það virðist véra erfitt að stjórna fólkinu í
landinu. Allir segj ast vera sammála um það að
ekki megi eyða umfram það, sem aflað er, en
enginn Viðurkennir það í verki.
Eg held það yrði eitthvað sagt við okkur
hér hjá fyrirtækinu, ef við hefðum fullkom-
inn vélakost til að anna allri eftirspurn, en
rykjum síðan til og keyptum tíu vélar í við-
bót, án þess að verkefnum fjölgaði. En þetta
ér nákvæmlega það sem er að gerast í sam-
bandi við þessi togarakaup.
Ríkisafskipti eru altof mikil hér á landi.
' Það er talað um að vanti orku. En mikilsverð-
| asta orkan í landinu er orka fólksins sjálfs. Ef
hún er ekki nýtt, fer illa. Það skiptir mestu að
virkja hvatann í einstaklingnum til að vinna.
Ég er fylgjandi einkaframtaki.
- Þú hefur ekki hugleitt að fara út í pólitík
sjálfur?
Ekki r poinrk
- Nei, ég hef ekki áhuga á því. Það eru of
mörg Ijón á veginunt og ég efast um að ég geti
slegið þau öll niður.
Það rná kannski segja, að hafi ntaður
áhuga á einhverju ákveðnu málefni, sé það
augljós leið að koma sér inn í kerfið nteð því
að fara út í pólitík. Það er alltaf talað um að
iðnaður standi illa, vegna rangrar gengis-
skráningar og þess háttar. Það kann að vera
vegna þess, að iðnaðurinn á sér ekki nógu
margra fulltrúa innan kerfisins.
- Hvað gerir forstjóri stórs iðnfyrirtækis?
- Ég læt aðra vinna. Það er nú þannig, að
töluverður tími fer hjá mér í að slá peninga,
eða að rukka peninga. Þannig gefst oft lítill
tími til beinnar stjórnunar. En aðalatriðið er
að hafa góða samstarfsmenn. Þegar vel tekst
til áþvísviði, rúllar reksturinn mikið af sjálfu
sér, kemst upp í rútínu.
- Eruð þið þá fríir við þá erfiðleika sem
^ hrjá önnur iðnfyrirtæki?
jEngar kvarlanir
- Nei, en okkar erfiðleikar eru aðrir, að
sumu leyti. Viðeigum í harðri samkeppni við
innflutta vöru, á sviðum þar sem erlend fyrir-
tæki standa betur að vígi, því þau framleiða
svo miklu meira en við. En við komumst
þannig út úr því, að við förum meira út í
allskyns sérverk. Það er auðvitað alltaf dýr-
ara, hinsvegar.
Við kvörtum ekki. Það hafa allir nóg að
gera hjá okkur.
En ef ekki væri við þessa samkeppni að
etja, gætum við ráðið því meira, hvaða verk
við tökum að okkur. Þessi aukna samkeppni
neyðir okkur út í erfiðari og dýrari verkefni.
- Nú fréttist víða að af uppsögnum í einni
grein iðnaðar, fataiðnaði. Þið hafið ekki lent
í svipuðum erfiðleikum?
- Nei. Meginverkefni okkar er eftir sem
áður timbursala, og meðan smiðir hafa nóg
að gera, þurfaþeir timbur. Aðal söluvarning-
ur okkar er í timbri og byggingarvöru.
En við erum auðvitað viðkvæmir fyrir sam-
drætti í byggingaiðnaði. Ef dregið er saman í
ríkisgeiranum t.d. við byggingu Verkamann-
abústaða, eða aðrar byggingarframkvæmdir
eða ef kjör á lánum til íbúðabygginga eru
þyngd, þá kemur það niður á okkur.
Og fjármagnskostnaðurinn er auðvitað gíf-
urlegur. Sá kostnaður þýðir það, að við get-
um ekki boðið þá þjónustu sem ætti að gera.
Við getum ekki haldið þann Iager, s,em ætti
að gera, og við getum ekki boðið nógu hag-
stæð greiðslukjör heldur.
En það er ekki ástæða til að kvarta. Fyrir-
tækið gengur vel, á þann máta sem tíðkast
hér. Ef fyrirtæki nær að skríða yfir núllpunkt-
inn, er það kallað gott.
MYNÐIR: JIM SMART VIÐTAL: ÓLAFIR GIÐNASON