Helgarpósturinn - 05.11.1982, Blaðsíða 8

. , I i
sÝniii!|»nsalir
Listmunahúsið
Franska sendiráðið er með sýningu um sögu
rokksins. Húsið er opið þriðjudag til föstu-
dags kl. 10 -19og laugardaga og sunnudaga
kl. 14-19.
Norræna húsið:
Sýningin Snjógöngur; 20 oliumálverk og 23
kolteikningar eftir Sviana Erland Gullberg og
Peter Tillberg, opin til 7. nóv. frá k. 14 -19.1
anddyrinu sýnir norski listamaðurinn Björn
Björnaboe 28 tússteikningar gerðar við helg-
ikvæðið Geisla eftir sr. Einar Skúlason (frá
12. öld) og 20 nýjar kolteikningar. Sýningin
stendur til 17. nóv.
Skruggubúð
Lokað um helgina og næstu viku en 13. nóv.
opnar sýning á myndum og hlutum eftir Sjón.
Hrafnista
Arleg sölusýning á handavinnu vistfólks
verður á laugardaginn frá kl. 13.30. Margs
konar handunnir hlutir verða til sölu.
Kjarvalsstaðir
A laugardaginn opnar Karólina Lárusdóttir
sýningu á olíumálvericum, teikningum, grafík
og vatnslitamyndum i Vestursal. I Vestursal
forsal opnar samdægurs Aðalbjörg Jóns-
dóttir sýningu á handprjónuðum kjólum úr
íslensku eingimi. Sýningar listakvennanna
verða opnar daglega frá 14 - 22.
Ásmundarsalur
Sýning á listmunum frá Kazakstan á vegum
MlR. Sýningin verður opin frá kl. 16 - 21
hvunndags og frá kl. 14 - 22 um helgar.
Listasafn ASÍ
Sýning á smámyndum eftir Nínu Tryggva-
dóttur stendur yfir frá 6. nóvember til 28. nóv.
Opið þriðjudaga-föstudaga 2 - 7, og laugar-
daga og sunnudaga 2-10. Lokað á mánu-
dögum.
Iciklnís
Leikbrúðuland
Pabba og mömmur! Væri ekki gaman að
skreppa í brúðuleikhús með bórnin og sjá 3
þjóðsögur. Þær eru sagan af Gípu, Átján
bama fóður í Álfheimum og Púkablistran.
Miðasala hefst kl. 1. Miðar teknar frá i sima
15937. Sýningar alla sunnudaga kl. 3 að
Frikirkjuvegi 11.
Skagaleikflokkurinn
sýnir söngvafarsann „Okkar maður", eftir
Jónas Árnason í Bíóhöllinni á Akranesi föstu-
dag kl. 20.30. 8. sýning verður á laugardag
kl. 20.30 og 9. sýning á sunnudag kl. 14.00.
Leikfélag Selfoss
Dagbók Önnu Frank, 3. sýning I Selfossbiói i
kvöld.
Þjóðleikhúsið:
Garðveisla föstudag kl. 20. Hjálparkokkarnir
4. sýning laugardag kl. 20,5. sýning sunnu-
dag kl. 20. Sjá umsögn i Listapósti. Gosi
sunnudag kl. 14, næst síðasta sinn.
Leikfélag Reykjvíkur
Irlandskortið föstudag kl. 20.30. Skilnaður
laugardag kl. 20.30. Jói sunnudag kl. 20.30.
Hassið hennar mömmu miðnætursýning í
kvöld kl. 23.30 í Austurbæjarbíói.
Nemendaleikhúsið
Prestsfólkið 11. sýning sunnudag kl. 15,12.
sýning sunnudag kl. 20.30.
Alþýðuleikhúsið
Pæld’í'ði hópurinn sýnir leikritið Bananar á
laugardaginn kl. 3 og Súrmjólk með sultu á
sunnudaginn kl. 3. Hresst lið og hressilegt
efni fyrir ungt fólk á öllum aldri. Og ekki
skemmir múslkin...
Leikfélag Akureyrar
Atómstöðin eftir Halldór Laxness i leikgerö
Brietar Héðinsdóttur, sýningar föstudag og
sunnudag kl. 20.30 í Samkomuhúsinu á Ak-
ureyri. Miðasalan er opin alla daga frá kl. 17,
sími 24073. Ath.l Fáar sýningar eftir.
íslenska óperan
Litli sótarinn verður sýndur á laugardag og
sunnudag kl. 16., 4. sýning Töfraflautu Moz-
arts verður á föstudag kl. 20 og 5. sýningin
verður á laugardag kl. 20. Sjá umsögn i List-
apósti.
Litla leikfélagiö,
Garöi
Litli og stóri Kláus eftir H.C. Ander-
sen í leikgerð Lísu Tectnes í Félags-
heimili Seltjarnarness sunnudaginn 7.
nóvember kl. 16.00. Leikstjóri er Her-
, dís Þorvaldsdóttir.
Nemendaleikhúsiö
Sýningar á Prestsfólkinu í Lindarbæ
sunnudag kl. 15 og 20.30 og miðviku-
dag kl. 20.30.
Föstudagur 5. nóvember 1982
jþústurinn.„
Viltu sjá einkalíf þitt í bók?
Þjóðleikhúsið:
Hjálparkokkarnir eftir George
Furth.
Þýðandi: Oskar Ingimarsson.
Leikstjóri: Helgi Skúlason.
Leikmynd: Baltasar.
Búningar: Helga Björnsson.
Lýsing: Kristinn Daníelsson.
Leikendur: Helga Bachmann,
Herdís Þorvaldsdóttir, Edda Þór-
arinsdóttir, Róbert Arnfínnsson,
Margrét Guðmundsdóttir.
Þegar rauða tjaldið svífur frá
sviði Þjóðleikhússins liggur við
að maður taki andköf vegna þess
að við manni blasir óvenjulega
falleg og heilsteypt sviðsmynd,
sviðsmynd sem í sjálfu sér er'
hreint myndlistarverk burtséð frá
því hvernig hún þjónar leikverk-
inu. En það gerir hún hins vegar
mjög vel, því við erum á svip-
stundu stödd í kalifornísku ríkis-
hefur skrifað bók um sjálfa sig og
fjóra vini sína og þeirra maka. Nú
er bókin um það bil að koma út
og konan stefnir þessum vinum
sínum saman heima hjá sér til
þess að vara þá við bókinni og
lofa þeim að lesa hana áður en
hún kemur á almennan markað.
Bæði konan og vinirnir eiga
það sameiginlegt að öll eru þau
gift frægu fólki og standa í skugga
maka sinna. Og bókin sem virðist
vera á góðri leið með að verða
metsölubók, áður en hún er kom-
in út, fjallar einmitt um hjálpar-
kokkana, þá sem standa að baki
þeim frægu og eru í raun undir-
staða frægðar þeirra, eða svo
segir að minnsta kosti konan sem
skrifaði bókina. Vinirnir eru nú
alls ekki á þessu og finnst hún hafi
svikið þá með því að fletta alveg
ofan af einkalífi þeirra, helst til
þess eins að græða á öllu saman.

mannaumhverfi, dæmigerðri
auðmannavillu við ströndina.
Það er bakhliðin sem blasir við
okkur og fyllir nærri sviðsramm-
ann, en frá henni liggur verönd
sem rennur saman við bakgarð-
inn. Á þessu sviði gerist allur
leikurinn.
Hugmyndin að þessu leikriti er
nokkuð smellin og í rauninni er
hægt að nota hana í hvaða sam-
hengi sem er og gott ef það hefur
ekki verið gert. En hér er það
gamanleikur sem spunninn er út
frá þeim aðstæðum að kona ein
Úr þessu öllu verður heljar mikið
mál og skal sagan ekki rakin öllu
lengur.
Eins og áður segir er hér á ferð-
inni gamanleikur. Ekki er um að
ræða neinn dúndrandi farsa þar
sem maður liggur í keng alla sýn-
inguna, heldur væri nær að segja
þetta ósköp notalega sýningu
sem kitlar hláturtaugarnar svona
hæfilega mikið. Húmorinn í
leiknum er einhvers staðar á milli
þess að vera ærslaleikur og svart-
ur húmor. Það er vissulega fyrir
hendi töluverður kvikindisskap-
Mikíir viðburðir
Gítartónleikar Arnalds Arnar-
sonar í Norræna húsinu á miðvik-
udag, Töfrafíautan á fímmtudag,
Tónlistardagar Dómkirkjunnar á
fímmtudag, föstudag og sunnu-
dag, barokktónleikar í Háteigs-
kirkju og píanótónleikar á
Klömbrum á föstudag, Tónlistar-
fclagið á laugardaginn og ís-
lenska hljómsveitin þá um kvöld-
ið. Eitthvað hlýtur undan að láta.
Töfraflautan
Það er varla til svo harðsvír-
aður andskoti sígildrár tónlistar,
að hann falli ekki fyrir Mozart,
sérstaklega ef hann veit nú ekki
kosti. Músíkin, sem er aðalatr-
iðið, fær að vera nokkurnveginn
ótrufluð í friði fyrir flóknum og
yfirþyrmandi sviðsbúnaði og
látum. Sumir ganga svo langt að
vilja bara láta flytja svona fallega
óperumúsík í konsertformi, svo
að ómerkilegur efnisþráður sé
ekkert að flækjast fyrir. En mér
finnst nú betra að fylgjast með
atburðarásinni, þótt léttvæg sé.
Og það er einmitt aðal Þórhildar
Þorleifsdóttur sem leikstjóra að
geta sett ruglingslegan söguþráð
skýrt og skipulega fram, svo að
féll eins og flís við rass að hinni
rökvísu músík, sem Gilbert Le-
vine stýrði af röggsemi. (Manni
eftir hvern músíkin er. Fáir munu
t.d. vita, að barnalagið „Hann
Tumi fer á fætur" og jólasálmur-
inn „í dag er glatt í döprum hjört-
um“ eru bæði örsmá atriði úr
Töfraflautunni. Ekkert þykir
poppurum eins gaman að
poppa og Mozart. Það virðist
sama, hvernig reynt er að mis-
þyrma tónlist hans. Hún verður
samt alltaf falleg. Á líkan hátt
virðist ógernmgur að fara svo vel
með hana, að ekki megi gera bet-
ur. Um Töfraflautuna má meðal
margs annars segja að hún sé eins
og samin af spekingi með barns-
hjarta.
Vissulega sýndist uppsetning
íslensku óperunnar í Gamla Bíói
heldur fátækleg miðað við það
sem sést í stóru húsunum úti í
heimi. En það hefur líka sína
er reyndar sagt, að óvanir söngv
arar hafi grenjað undan
harðneskju þeirra beggja. En
menn hafa gott af slíku).
f Mið-Evrópu, þar sem menn
þekkja þetta verk álíka vel og við
Skugga-Svein, þar eru menn nú á
dögum mikið að leika sér með
Töfraflautuna. T.d. verður Sara-
stró og hans lið að fulltrúum karl-
veldisins, en Næturdrottningin
ímynd hinnar kúguðu einstæðu
móður. En sú fylling tímans er
naumast komin hjá okkur.
Um söngleikara má i heild
segja, að allir gerðu vel, enginn
frábærlega og enginn illa.
Heildaráferð sem sagt góð. Þess
skal þó getið, að sú unga austur-
ríska Lydia Rueclinger er hörku-
efnileg Næturdrottning og Ólöf
Kolbrún Harðardóttir skar sig
Helga, Róbert og Herdís I Hjálpar-
kokkunum - ósköp notaleg sýning
sem kltlar hláturtaugarnar svona
hœfilega mikiö, segir Gunnlaugur
m.a. í umsögn sinni.
ur í orðræðu leiksins en hann
verður aldrei yfirgnæfandi.
Það verður að segjast eins og er
að efni leiksins er að töluverðu
leyti bundið amerískum aðstæð-
um sem að sumu leyti eru þó
alþjóðlegar, en eiga ekki nema
að óverulegu Ieyti við á íslandi.
Kemur þar tvennt til. í fyrsta lagi
er persónudýrkun á frægu fólki
ekki eins sjúkleg hér á landi og
víða annars staðar og í öðru lagi
hefur sú plága að skrifa endalaust
bækur um einkalíf frægs fólks
ekki ennþá komið hingað til lands
hvað sem seinna verður, en þetta
tvennt eru meginþættir í skír-
skotun verksins út fyrir sjálft sig.
Þar af leiðandi er hætt við að
verkið hitti ekki eins beint í mark
hér og virðist vera tilfellið í Ame-
ríku en þar hefur þessi leikur ver-
ið sýndur við miklar vinsældir frá
því hann var frumsýndur á
Broadway í fyrra.
Með þessu er ég alls ekki að
halda því fram að íslendingar geti
ekki haft gaman af leiknum, síður
Töfraflautan hjá íslensku óperunni
- músíkin fær að vera nokkurn
veginn í friði fyrir flóknum og yfir-
þyrmandi sviðsbúnaði og látum,
segir Árni m.a. í umsögn sinni.
líka nokkuð úr sem Pamina fyrir
ágætis sakir. Þá má nefna, að Mý-
vetningurinn ungi Steinþór Þrá-
insson sótti sig bæði í söng og þó
einkum leik, svo að hann skilaði
Papageno með ágætum gáska og
fyndni. Og annar Þingeyingur
Katrín Sigurðardóttir gerði
glettilega mikið úr Papagenu litlu
og varð augnayndi eins og litlu
Eldjárnin. Guðmundur Jónsson
virtist fremur þreytulegur Sara-
stró, en samt rafmagnar kallinn
ævinlega allt í kringum sig. Og
það reyndar svo mjög að þessu
sinni, að undir lokin, þegar æðsti
presturinn ætlaði að fara að
syngja um sigurinn yfir myrkrinu,
þá sprakk stofnöryggi, svo að
myrkrið sigraði í öllu húsinu hátt í
hálfa mínútu, uns Guðmundur
gat hafið upp raustina á ný.
Svona atvik munu geymast í óp-
erusögu heimsins.
En mest af öllu er um vert, að
þessi íðilfagra ópera skuli fást
flutt með sóma og sann á okkar
góða landi.
íslenska hljómsveitin
Þetta er nokkuð metnaðar-
en svo,og það er óneitanlega svo-
lítið gaman að því að.
Þjóðleikhúsið skuli taka til sýn-
ingar glænýjan erlendan gaman-
leik.
Yfirbragð sviðsetningar
Þjóðleikhússins er vandað og
sýning virðist að flestu leyti vera
vel unnin. Það er kannski ekki
um að ræða neina stórbrotna
persónusköpun, en öllum leikur-
unum auðnast að móta persónur
sínar skýrum dráttum og gefa
þeim einhverja mannlega vídd
sem skín í gegnum skopfígúrurn-
ar sem þær eru á yfirborðinu.
Hlutverkin eru álíka stór, þó
mest mæði trúlega á konunni sem
skrifaði bókina, sem Helga Bach-
mann leikur af hófstilltu öryggi,
og er þessu jafnræði hlutverk-
anna haldið vel út sýninguna. Það
er að vísu töluverður fyrirgangur
í Eddu Þórarinsdóttur sem leikur
drykkjufíkna þingmannsfrú og
tildurrófu, en það tilheyrir per-
sónunni sem Edda túlkar af
miklu fjöri og hressileik og til-
hneigingu þessarar persónu til að
vera of áberandi leysir höfundur
með því að láta hana sofa drjúgan
hluta úr miðbiki leiksins. Róbert
Amfinnsson leikur bældan eigin-
mann frægs leikritahöfundar og
er hann þar í essinu sínu og leynir
töluvert á sér. Þær Margrét Guð-
mundsdóttir og Herdís Þorvalds-
dóttir sýna einnig góð tilþrif í
hlutverkum eiginkonu frægs
kvikmyndaleikara og móður
þekkts tónlistarmanns.
Sem sagt, þetta er vel unnin og
ósköp notaleg sýning sem vel get-
ur lyft brúninni á leikhúsgestum í
skammdeginu, sem eftir blaða-
fregnum að dæma er yfirlýstur til-
gangur með þessari sýningu.
G.Ást.
mengað heiti og minnir á það,
þegar A-Þjóðverjar skýrðu
flugfélag sitt Deutsche Lufthansa
til að gefa í skyn, að hið v-þýska
Lufthansa væri í reynd bandarísk
eign.
En það er gott að hafa metnað,
þegar hann bitnar ekki á neinum
öðrum. Og stofnun þessarar
stóru hljómsveitar er merkilegt
framtak, sem virðist m.a.s. ætla
að bera sig fjárhagslega. Maður
spyr í fávísi sinni, hvort eldri og
minni hóparnir eins og Kammer-
músíkklúbburinn, Kammersveit
Reykjavíkur, Musica Nova og
Antiqua gætu ekki með einhverj-
um hætti rúmast undir sama
hatti. Þetta er jú að miklum hluta
sama fólkið og sömu aðilar sem
styrkja. Og það er reyndar undr-
unarvert, hverju þessi þúsund
manna tónunnendahópur í
Reykjavík getur risið undir.
Fyrstu hljómleikarnir hétu
Austurríki - höfuðból tónlistar-
innar og köfnuðu alls ekki undir
nafni, þótt Divertimento Páls P.
Pálssonar dytti út á síðustu
stundu. Við fengum Vínarborg
frá því um og fyrir 1800: for-
leikinn að Alceste eftir Gluck, pí-
anókonsertinn K 246 eftir Moz-
art, sem Gísli Magnússon lék
mjög háttvíst, og svo 2. sinfóníu
Beethovens.
Það er nú munur að hlusta í því
góða húsi Gamla Bíói eða í ginn-
ungagapinu suður á Melum og öll
var þessi stund hin notalegasta.
Mér hefur reyndar ekki enn enst
örindi til að hrífast af Guðmundi
Emilssyni sem listrænum stjórn-
anda. En hann ergreinilega fork-
ur duglegur sem skipuleggjari.
Og það er ekki lítils virði. Hann
hefur líka tímann fyrir sér. Ofan í
hugann dettur tilsvar Jónasar frá
Hriflu, þegar hann var spurður,
hvernig stjórnmálamaður Her-
mann Jónasson væri: Ekki veit ég
það. En hann er heilsugóður.