Helgarpósturinn - 26.07.1984, Blaðsíða 24

Helgarpósturinn býður
öldruðum hjónum
út ó næturlífið
urnar ættu eftir að komast í annað
eins hlutverk og þetta: Að hanga
sem skraut yfir misjafnlega
drukknu fólki. En þetta skapar sjálf-
sagt skemmtilega stemningu."
Anna hafði sett sig aðeins inn í
músíkina á meðan eiginmaðurinn
hcifði orðið: „Mér finnst tónlistin
hérna dálítið þreytandi eins og ég
hef nú annars gaman af almenni-
legri músík. Þetta er svo hátt stillt
að það hamrar á hlustunum í
manni." Og svo spurði hún mig
þeirrar eðlu spurningar: „Til hvers
að eyðileggja músíkina með þess-
um hávaða?" Ég átti hreinlega ekk-
ert svar að gefa henni. „Ég veit nú
ekki hvað hægt er að eyðileggja
þessa tónlist mikið," sagði Guðjón
og smokraði sér inn í umræðuna.
„Mér finnst hún bara eyðilögð fyrir.
Þetta er sami takturinn í hverju lag-
inu af öðru. Þetta er ákaflega frum-
stæð músík, forheimskandi að mínu
viti."
SMEYK VIÐ LÆTIN
Okkur Önnu fannst orðin ástæða
til að yfirgefa staðinn þegar fyrr-
greindir félagar, sem hlógu að
komu gömlu hjónanna, voru
farnir að rífast nokkuð heiftarlega
og allt benti til slagsmála þeirra í
millum. Anna hnippti í eiginmann
sinn, sem lent hafði á skrafi við einn
gestanna, og sagði að sér þætti
ekkert gaman að þessum stað leng-
ur. „Nú,“ spurði eiginmaðurinn, en
konan svaraði: „Eg fer bara að
verða smeyk við öll lætin hérna
inni."
Við ókum í gegnum nóttina í aust-
urátt. Þau vissu ekki hvert, bara að
næsti áfangastaður hét Hollywood.
„Ég get nú bara ekki sagt annað
en að mér var farið að lítast ansi vel
á þennan stað undir lokin," sagði
Guðjón. „Að vísu voru tækin alltof
hátt stillt og talsverður troðningur á
fólki í ofanálag, en mér leist nú samt
eftir Sigmund Erni Rúnorsson
myndir Jim Smart
Þau eru samanlagt 160 ára göm-
ul, hún 84 en hann 76 og þau hafa
verið gift í 44 ár. En þessar tölur
skipta hjónin minnstu máli. Þau
Anna Guðmundsdóttir og Guðjón B.
Baldvinsson eru frískleg og bera
aldur sinn sérlega vel. „Það er skap-
lyndið og heilsan sem er rosknu
fólki eins og okkur fyrir mestu,"
segja þau. Hvorttveggja er með
ágætum í þeirra tilviki. Og það
skiptir mestu máli.
Það er ekki á hverjum degi sem
einhver hringir til þeirra upp úr
þurru og býður þeim að líta á gleð-
skap næturinnar. Þau gáfu sér því
góðan umhugsunarfrest áður en
þau ákváðu að slá til. Og ástæða
þess að þau voru til í tuskið? „Jú,
ætli þetta geti ekki orðið gott krydd
í tilveruna. En heyrðu," hélt Guðjón
áfram að segja við mig í símann,
„hvernig er það með þessa nýtísku
skemmtistaði; mætir maður í spari-
gallanum eða er s|íkt kannski líka
komið úr móð?“ Ég sagði að þau
skyldu mæta í hverju því sem þeim
líkaði best. „Bessaður vertu, þetta
er allt orðið svo firna frjálslegt,"
sagði ég enn. Og svo lögðum við
báðir á.
HLÉDRÆGNI
Við urðum sammála um að leggja
í hann einhverja aftanstund um
næstu helgi. Til dæmis sunnudags-
kvöldið 22. júlí? „Tja, það gildir
einu fyrir okkur. Við höfum alltaf
tíma." Svo rann sá tími upp.
Þetta reyndist dumbungskveld
hvað veður snerti. Hann hékk þurr,
og þó varla. Þetta var á elleftu
stundu og birtan því talsvert farin
að gefa sig. En það hékk logandi
ljósker við innganginn að heimili
þeirra á Hagamel 27, svo við rötuð-
um. Það var ekki laust við að nokk-
ur spenna ríkti inni fyrir. Þau voru
komin í fínu fötin og Anna að iaga
hálsbindi eiginmannsins þegar okk-
ur bar að garði. „Já, því er ekki að
leyna, það er smá fiðringur í manni,
þetta verður líkast til svo forvitni-
legt," játaði Anna.
Okkur var boðið inn í vistlega
stofuna þeirra, sem ber útsaums-
áhuga Önnu glöggt vitni. Það var
varla að maður þyrði að hlamma
sér niður í stólana, svo listilegar set-
ur hafði maður aldrei séð fyrr; því
var sest undur varlega. Ég tók að
þylja upp nöfn nokkurra þeirra fjöl-
mörgu skemmtistaða sem borgin
býður upp á: Hollywood, Pöbb-inn,
jú, þau töldu sig hafa heyrt þessara
húsa getið, en hvar þá væri að finna
var annað mál og óþekkt.
Þegar ég spurði þau hversvegna
rosknum hjónum eins og þeim dytti
aldrei í hug að líta inn á staði sem
þessa, svöruðu þau með þeim orð-
um að líkast til væri þar einhvers-
konar hlédrægni um að kenna. Mér
lék hugur á að vita hverskonar hlé-
drægni þetta væri: „Jú, manni
finnst nú ekki beint verið að höfða
til okkar þegar verið er að auglýsa
skemmtanir í þessum húsum," svar-
aði Anna.
„Hann er ekki f jarskyldur þeim eina og sanna," segir Guðjón og verður litið ofan
í bjórlíkisbikar sinn á PöbD-inum. Anna tók ekki sjénsinn á þessari vínnýjung og
fékk sér gamla góða sérríið í staðinn.
ALDURS-
TAKMARK?
Guðjón hafði hringt á leigubíl og
hann flautaði þegar Anna lauk þess-
um orðum um hlédrægnina. Okkur
var því ekki lengur til setunnar boð-
ið. „Fer maður ekki bara svona á
jakkanum?" spurði Guðjón og ég
hélt það nú. Anna hafði hinsvegar
með sér kápu og slæðu yfir hárið ef
hann skyldi fara að skvetta úr sér á
meðan við stæðum í biðröðunum.
„Ætli við tékkum ekki á Pöbb-in-
um fyrst, en skverum okkur síðan
inn í Hollý," sagði ég við bílstjórann
þegar hann spurði hvert skyldi
halda. Andlit hans fékk á sig svip
undrunar skamma stund. Hann leit
sem snöggvast í spegilinn til að sjá
hjónin aftur í, en setti svo í fyrsta, og
bíllinn rann af stað.
„Hvað er aldurstakmarkið á
svona stað," var það fyrsta sem datt
upp úr Guðjóni eftir að við höfðum,
stigið út úr taxanum og komið okk-
ur fyrir aftast í röðinni fyrir framan
Pöbb-inn. Ég sagðist halda að gestir
þyrftu að vera orðnir tvítugir til að
fá inngöngu. Þá glotti gamli maður-
inn og lét þetta út úr sér í gríni:
„Maður er þá vel yfir mörkunum!"
Það var heldur ekki annað að sjá
á dyraverðinum þegar hann'hleypti
þeim inn í herlegheitin, en að þau
hefðu aldur til. Reyndar hélt Guðjón
áfram að grínast og sagði við vörð-
inn: „Það var eins gott að þú baðst
mig ekki um að sýna passann. Ég
gleymdi honum nefnilega heima!"
Og við héldum hlæjandi inn á bar.
Margt ungmenna leit heldur hissa
upp úr glösum sínum þegar við
þrengdum okkur í gegnum þvög-
una. Sumir brostu. Reyndar má
spyrja hversvegna fólk hafi brugðist
við nærveru okkar með þeim hætti.
Ég heyrði einn gestanna segja við
vin sinn vel við skál: „Ég hélt þetta
væri staður unga fólksins," og svo
benti hann hlæjandi á þau Önnu og
Guðjón. Vinurinn hló líka. En ef
Pöbb-inn og álíka staðir eru athvarf
unga fólksins, var hitt víst á þessu
kvöldi, að ekki voru allir þar inni
jafn ungir í anda og samferðafólk
okkar Helgarpóstsmanna. Þau virt-
ust nefnilega strax vera farin að
skemmta sér á meðan sjá mátti dap-
urleg andlit dóla yfir hálftómum
glösum inní þvögunni, sjálfsagt með
það á hreinu að heimurinn myndi
farast á morgun.
„UNDRASULL“
Þegar við náðum loks að tylla
okkur á stóla inni við barborðið, fór
ég að kynna hjónunum helstu nýj-
ungar í vínmenningu íslendinga,
svo sem eins og þá sem nefnd er
bjórlíki. Þau áttu erfitt með að skilja
þessar aðfarir með vínið þegar ég
lýsti því hvernig blandan yrði til.
Guðjón ákvað samt að reyna þetta
„undrasull" eins og hann nefndi það
síðar um kvöldið. Anna pantaði aft-
ur á móti einn sérrí af gömlum
vana.
„Þetta er nú alis ekki fjarskylt
þessum einum og sanna sem maður
fær í útlöndum," hafði Guðjón að
segja eftir fyrsta sopann af miðinum
gula. „En hvað heldurðu um áhrif-
in, heldurðu að þau séu eitthvað
sambærileg?" spurði hann mig
kankvíslega. Ég sagðist halda að
hann yrði að reyna það á sjálfum
sér. Og hann tók það gilt, fékk sér
annan, og hann stóran.
Við snerum frá barborðinu og
virtum fyrir okkur mannskapinn.
„Það eru náttúrlega óskapleg
þrengsli hérna, en svei mér ef fólkið
kann ekki bara vel við það," sagði
Anna, og Guðjón tók undir það og
dæmdi staðinn vistlegan. Hann
benti upp í loftið og sagði: „Aldrei
hélt ég að gömlu góðu síldartunn-
24 HELGARPÓSTURINN