Helgarpósturinn - 17.07.1986, Síða 21

ég undir að konur eigi að hafa sömu starfsmögu-
leika og karlmenn.
En ég er eindregið þeirrar skoðunar að fólk
eigi að skipta með sér heimilisstörfum. í þessu
sambandi dettur mér þó oft í hug sagan af ný-
ríku kerlingunni sem oft var sögð í stríðslok.
Hún átti dóttur sem lenti í ástandinu, giftist ynd-
islegum manni og flutti með honum til Ameríku.
Hann vann eins og forkur og þegar hann kom
heim á kvöldin baðaði hann börnin og annað í
þeim dúr. Þetta fannst móðurinni stórfínt og
taldi dótturina heldur betur hafa dottið í lukku-
pottinn.
Sonur þessarar sömu konu hafði aftur á móti
verið svo „óheppinn" að giftast „einhverri gálu“
í Ameríku líka, sem krafðist þess að hann baðaði
börnin og annað þegar hann kom dauðþreyttur
heim úr vinnunni. Þetta mislíkaði kerlingunni
móður hans hinsvegar stórlega! Þessi litla saga
ætti að kenna okkur að á sérhverju máli eru
a.m.k. tvær hliðar."
Báðir fætur á jörðinni
— Ertu rómantískur?
„Kannski er ég það, á minn hátt. Ég er senni-
lega fremur raunsær, en hef mjög mikið yndi af
tónlist og leiklist. Ég hef líka gaman af að iesa
góðar bækur og kvæði og því má e.t.v. segja að
ég sé dálítið rómantiskur. En að hafa báða fætur
á jörðinni hefur verið rauði þráðurinn í mínu lífi,
enda er ég dæmigerður sporðdreki."
— Uppáhöld?
„Einar Ben. hefur verið mitt uppáhaldsskáld
frá því að ég var ungur. Og sá tónlistarmaður
sem ég hef hvað mest dálæti á er Fats Waller.
Annars hef ég jafn gaman af klassískri tónlist,
jazz og vísnatónlist, en kannski siður dægurlög-
um.“
— Hvar stendurdu í pólitík?
„Ég er ekki meðlimur í neinum pólitískum
samtökum og hef aldrei verið. Ég vil fá að vera
í friði fyrir slíku. En auðvitað hef ég mínar skoð-
anir og kýs þann flokk sem ég treysti best til að
sjá málum okkar farborða. Ég er afskaplega
ánægður með þann flokk sem nú fer með stjórn
brgarinnar, ég hef alltaf átt mjög gott samstarf
við stjórn borgarinnar. Um landsmálapólitíkina
vil ég helst ekki tjá mig.“
— Huerjir áttu mestan þátt í aö móta lífsskoö-
anir þínar á uppuaxtarárunum?
„Sem barn átti ég náttúrlega góða foreldra
sem höfðu góð áhrif á mig. Nú eru margir minn-
isstæðir vinir horfnir af sjónarsviðinu, eins og sá
sem hafði hvað mest áhrif á mig, Runólfur
Sveinsson, fyrrverandi skólastjóri á Hvanneyri.
Þar var ég í sveit í fjögur sumur. Runólfur gaf sér
alltaf tíma til að ræða við mig. Um tíma ætlaði
ég mér að verða bóndi og það voru honum e.t.v.
vonbrigði að ég skyldi ekki fara í nám í landbún-
aðarfræðum. En hann sagði að aðalatriðið væri
að læra það sem hugur manns stæði til.“
— Huaö hefur skipt þig mestu máli í lífinu?
Rúnar hugsar sig um dágóða stund, segir síð-
an: „Ég hef nú alltaf verið heilsugóður. Og það
að hafa góða heilsu og sæmilega greind held ég
að sé einhver mesta gæfa sem manni getur
hlotnast."
— Attu þér einhuer einkunnarorö?
„Einni lífsreglu hef ég alltaf reynt að fylgja: að
ætlast aldrei til meira af öðrum en sjálfum mér.“
— Finnst þér aö enn eigiröu eitthuaö mikil-
uœgt ógert?
„Ætli ég eigi ekki bara eftir að prófa það að
verða garnall."
Rúnar
Bjarnason
slökkviliðs-
stjori i
HP-viðtali
Þrauka I fimm ár í viðbót
— Hugsaröu mikiö um ellina?
„Já, og ég lít eiginlega til hennar björtum aug-
um. Ég held að eftir að hafa stundað erfitt nám
og erfitt starf, þurft að leggja virkilega hart að
mér, þá geti það verið mjög áhugavert að eiga
rólegri stundir."
Ég spyr Rúnar hvort hann hafi lesið De senec-
tute, Um ellina, eftir Cicero í latínutímunum í
Menntó, en sú bók varð mér tvítugri sönnun
þess að eiginlega kæmi maður engu að ráði í
verk fyrr en í ellinni. . .
„Latínan var nú aldrei mín sterka hlið," segir
Rúnar, „og ég fékk ekki verulegan áhuga á
tungumálum fyrr en eftir stúdentspróf. Núna
held ég að ég geti bjargað mér á fimm tungumál-
um og tvö þeirra tala ég eins og innfæddur.
En svo við höldum okkur við aldurinn sem
færist yfir, þá hafði ég reyndar ekki hugsað mér
að vera svona lengi í slökkviliðsstjórastarfinu.
Tvívegis velti ég því fyrir mér að breyta til. Nú
finnst mér það vera orðið of seint. Ég vil frekar
þrauka í fimm ár í viðbót til að búa sem best í
haginn fyrir eftirrennara minn.
En ég játa að sá kraftur sem ég hafði í upphafi
er ekki til staðar lengur. Snjallt væri að flytja til
forstöðumenn innan borgarkerfisins á nokkurra
ára fresti. Þeir yrðu áreiðanlega frjórri fyrir
bragðið. En starfsemin hérna gengur vel, t.d.
sjúkraflutningarnir sem hafa verið mér mikið
baráttumál, og því finnst mér bara mannlegt að
segja að þetta sé harla gott.
Já, mér verður tíðrætt um sjúkraflutningana
og þá dettur mér í hug atvik sem átti sér stað fyr-
ir sex, sjö árum þegar sjúkraflutningabaráttan
stóð sem hæst. Þá kom að máli við mig ungur
blaðamaður á tímariti sem vildi fá ýmsa áhrifa-
menn í þjóðfélaginu til að setja saman vísu um
starf sitt. Ég bað hann um að hlífa mér því ég
væri alls óhæfur til slíks. Síðan var ég búinn að
steingleyma þessu og var að slá úti í garði þegar
blaðamaðurinn birtist skyndilega og sagðist
ekki hafa sig á brott fyrr en ég hefði sett saman
vísu. Ég sá mitt óvænna og tókst þá að hnoða
saman eftirfarandi:
Almannavarnir eru mér
áhyggjurnar mestu.
Brunavarnir sem betur fer
batnað hafa í flestu.
Sjúkraflutninga fæ ei enn
færi á að endurbæta,
því að borgina byggja menn
sem bara auranna gæta.“
Mikill gæfumaður
„En varla hefði Einar Ben. orðið hrifinn af
þessu hnoði,“ segir Rúnar hálffeimnislegur og
bætir við: „Og ég veit svo sem ekki hvort þú átt
nokkuð að vera að birta þetta því skömmu
seinna fór viðkomandi tímarit á hausinn!"
Og í þessum svifum ber Árna að með mynda-
vélina og við ætlum að fara þess á leit við Rúnar
að fá að mynda hann t fullum herklæðum. En
áður en við vindum okkur í það spyr ég hann að
lokum hvað hann telji mikilvægast í lífinu.
„Ég tel mikilvægast hvað ég hef átt mikilli vel-
gengni að fagna í lifinu," svarar Rúnar Bjarnason
með hægð. „Ég lít svo á að ég hafi verið mikill
gæfumaður."