Helgarpósturinn - 03.12.1987, Blaðsíða 14

EFTIR ÖNNU KRISTINE MAGNÚSDÓTTUR MYND JIM SMART
BILEIGENDUR
BODDÍHLUTIR!
ÖDÝR TREFJAPLASTBRETTI O.FL.
AR GERÐIR BÍLA, ÁSETNING
STAÐNUM.
Á FLEST-
FÆST Á
BILPLAST
Vagnhólða 19, «im< 688233.
PóstMndum.
Ódýrir nurtubotnar.
Tökum aö okkur tmqapiutvinnu.
\A»ljið ístanakt.
ÁTT ÞÚ í ERFIÐLEIKUM MEÐ HÁRIÐ.
LEITAÐU RÁÐA HJÁ HÁRGREIÐSLU-
MEISTARANUM.
SPURÐU HANN UM KERASTASE.
FÆST AÐEINS Á HÁRSNYRTISTOFUM.
HANDMENNTASKOLI ISLANDS
Sim! 27644 box 1464 1 21 Reykjavík
Handmenntaskóli íslands hefur kennt yfir 1250 íslending-
um bæði heima og erlendis á síðastliðnum sex árum. Hjá
okkur getur þú lært teikningu, litameðferð og skrautskrift
- fyrir fullorðna - og föndur og teikningu fyrir börn í
bréfaskólafomi. Þú færð send verkfæri frá okkur, sendir
okkur úrlausnir þínar og þær eru sendar leiðréttar til baka.
Þeim, sem minni tíma hafa, bjóðum við uppá stutt
hæfileikapróf á þessum sviðum. - Biddu um kynningu
skólans með því að snda nafn og heimilisfang til okkar eða
hringdu í síma 27644 núna strax, símsvari tekur við
pöntun þinni á nóttu sem degi. - Tímalengd námskeið-
anna stjórnar þú sjálf(ur) og getur því hafiö nám þitt,
hvenær sem er, og verið viss um framhaldið. Hér er
lækifærið, sem þú hefur beöið eftir til þess að læra teiknun
og skrautskrift á auðveldan og skemmtilegan hátt. Þú
jetur þetta líka.
EG OSKA EFTIR AD FA SENT KYNNINGARRIT
HMÍ MER AÐ KOSTNAOARLAUSU
NAFN.
»
I
^HEIMILISF..
KERASIASE
'FRÁ L’ORÉAL PARÍS
*
Olína Þorvaröardóttir, fréttamaöur og fjögurra barna
móöir, í viötali viö HP
AUDVITAD
ER ÞETTA
TOGSTREITA
Hún var í sínu reglubundna sex
daga fríi. Þannig frí fá fréttamenn
ríkissjónvarpsins á átta vikna
fresti. Þess vegna var hún líka
byrjuö aö baka fyrir jólin. Eins
gott því fríinu sem átti aö Ijúka á
þriðjudaginn hefur greinilega
lokiö aðeins fyrr. Að minnsta kosti
sást Olína Þorvarðardóttir á
skjánum á laugardagskvöldið.
Hún hafði komið börnunum
þremur á róluvöll í nágrenninu. Sá
elsti var að bera út DV: „Ég tala
yfirleitt um „litlu börnin" mín og
barnið mitt,“ segir hún. „Sá elsti,
Doddi, var nefnilega einbirni í sjö
ár, áður en ég fór á fullt!“
Ólína var 16 ára þegar hún varð
ófrísk, í gagnfræðaskóla, á leið í
menntaskóla: „ Ég bjó heima, var
bara barn í foreldrahúsum á Isa-
firði. Reyndar er ég Reykvíkingur,
en bjó á ísafirði í nokkur ár
meðan foreldrar mínir voru þar. A
þeim árum var ég ekkert farin að
leggja drög að framtíðinni. Var
orðin leið á grunnskólakerfinu og
menntakerfinu og ætlaði að verða
fiskverkunarkona held ég. Ég
lagði litla rækt við námið og vann
með því á daginn. Svo varð ég
ófrísk og fór að hugsa minn gang.
Það varð í rauninni til þess að
ég fór í menntaskóla. Mér fannst
einhvern veginn að þegar ég væri
komin með barn myndi ég missa
af einhverju í lífinu — einhverju
sem ég ætlaði mér ekki að missa
af. Doddi varð í rauninni bara
einn lítill fjölskyldumeðlimur sem
bættist við og fjölskyldustatusinn
breyttist ekkert.
Ég hefði auðvitað aldrei farið í
menntaskólann hefði ég ekki átt
svona góða fjölskyldu. Barnið var
með magakrampa í sex mánuði
og fjölskyldan hafði vaktaskipti.
Svo ég var alls ekki ein í
heiminum. Hefði senniiega aldrei
menntað mig meira hefði svo
verið.
Þegar ég lauk stúdentsprófi árið
1979 var Doddi orðinn fjögurra
ára. Þá hafði ég kynnst manninum
mínum, Sigurði Péturssyni. Við
fórum norður á Húsavík þar sem
við störfuðum við kennslu í eitt ár
við gagnfræðaskólann. Síðan var
pakkað saman pinklum og
pjönkum og farið suður til Reykja-
víkur þar sem við skráðum okkur
í háskólann. Þar byrjuðum við
haustið ’80, ég í íslensku og
Sigurður í sagnfræði. Við stungum
okkur á bólakaf í félagslífið í
háskólanum og eftir tveggja ára
nám fór ég að eiga börn. Þvi linnti
ekki fyrr en þremur árum seinna.
Það má segja að ég hafi verið
ófrísk allt mitt háskólanám. Lauk
náminu og var hálfnuð með
magister þegar ég tók mér frí og
byrjaði að vinna hjá sjónvarpinu.
Það spyrja margir eins og þú,
hvernig mér hafi tekist að komast
í gegnum háskólann með fjögur
lítil börn. Við vorum nú tvö að sjá
um þau! Meðan við vorum í
háskólanum tók stundataflan mið
af börnunum, ekki af þeim náms-
greinum sem okkur langaði að
læra. Við komum því þannig fyrir
að við vorum alltaf heima til
skiptis. Þegar Saga og Pétur voru
orðin tveggja ára komust þau á
dagheimili, en þá var Maddý
nýfædd og á brjósti. Þannig að
það létti í sjálfu sér ekki skóla-
gönguna þótt tvö væru á dag-
heimili því ég var bundin yfir
þeirri yngstu. En þetta hafðist allt
saman.
Ég hugsaði ekki svo mikið um
hvort það væri erfitt að vera með
fjögur börn og í námi. Það þýddi
ekkert. Auðvitað fann ég á sjálfri
mér að ég var stundum þreytt,
sérstaklega eitt árið. Þá sat ég í
háskólaráði og stúdentaráði, var í
fullu námi, söng í Háskólakórnum,
var að vinna BA-ritgerðina mína
og byrjuð að vinna sem blaða-
maður á NT. Þetta átti aldrei að
verða svpna en þróaðist einhvern
veginn. Ég var byrjuð að syngja í
kórnum, hafði verið kosin í bæði
ráðin til tveggja ára og búin að
sitja þar í eitt ár þegar mér gafst
kostur á að starfa sem blaða-
maður. Það hafði mig lengi langað
að starfa við. Ég gat ekki hætt við
námið fyrir blaðamennskuna, hélt
því tvennu áfram og þurfti að
ljúka hinum skyldunum. Sagði mig
samt fljótlega úr kórnum.
Maðurinn minn hjálplegur? Ég
kalla það svosem ekkert að vera
hjálplegur, við erum í þessu
saman. En hann svíkst aldrei
undan merkjum! Hér situr enginn
með fæturna uppi á borði, það er
alveg ábyggilegt!
Á NT starfaði ég frá því það var
stofnað '84 þar til ég tók
fæðingarorlofið vorið ’85. Þá urðu
ritstjóraskipti á blaðinu þannig að
ég fór ekki aftur til starfa þar. í
febrúar árið eftir byrjaði ég hjá
sjónvarpinu. Þar eru gengnar 12
tíma vaktir, unnið í þrjá daga, frí í
tvo. Við vinnum frá klukkan níu tii
níu. Auðvitað er ég með hugann
mikið heima þótt ég viti auðvitað
alltaf hvar börnin eru. Siggi hefur
líka nokkuð frjálsan vinnutíma
núna þannig að hann er heima
þegar þau eru ekki í dagvistun. Ef
þau eru kvefuð eða eitthvað lasin
hringi ég auðvitað oftar heim en
ella! Það er ekki hlaupið að því að
fara úr vinnunni á miðjum vinnu-
degi. Síðan hef ég manneskju sem
kemur hingað heim tvo til þrjá
daga í viku þegar ég er á vakt.
Hún hugsar um þau og hefur þau
heima ef illa viðrar. Auk þess
hjálpar hún til með heimilisstörfin.
Ég tók ákvörðun um að fá mér
húshjálp í fyrra, þegar ég hafði
unnið í hálft ár á sjónvarpinu. Ég
hef svo lítinn tíma fyrir börnin,
heimilið, fjölskylduna og allt sem
mig langar að gera, að það að
ætla sér að standa ennfremur í
þvottum, skúringum og öðru, það
gengur bara ekki upp. Ég er hins
vegar það mikil pjattrófa að ég vil
hafa heimilið þokkalegt, þess
vegna fékk ég mér heimilishjálp.
Þegar ég á frí eyði ég því með
börnunum. Þá les ég fyrir þau
sögur, við förum út að ganga,
gefum öndunum — eða bara
kúrum uppi í rúmi. Aðallega vil ég
hafa tíma til að tala við þau. Mér
finnst tíminn alltof lítill sem
maður á til að tala við börnin sín.
Það standa allir í þessu — ekki
lífsgæðakapphlaupi — heldur
þurftastreði. Jafnaldrar mínir eru
að koma þaki yfir höfuðið, búa að
sinni hreiðurgerð, og eins og
launin eru í dag þá gengur það
ekki upp að annar aðilinn vinni
úti. Konur í dag eiga.ekkert val.
Konur hafa ekkert um það að
velja að vera heima hjá
börnunum.
Börn eru ekkert minna krefjandi
þótt þau eldist. Þau eru ekki eins
háð líkamlegri umönnun og lítil
börn, en ef maður ætlar að
fylgjast með þroska þeirra og ala
þau upp, þá er það ekki síður
krefjandi eftir því sem þau eldast.
Og það er lúmskt hvað þarf að
fylgjast með þessum stóru
krökkum. Það tekur í rauninni
meira á mann sem uppalanda.
Það þarf að ræða við þau almennt
verðmætamat og lífsins gildi.
Maður þarf að stokka upp lífsfíló-
sófíuna hjá sjálfum sér til að
leggja þeim einhvern grunn.
Starf fréttamanns er í rauninni
of mikið fyrir fjögurra barna
móður! Enda er ég farin að leggja
drög að því að hægja aðeins á
mér. Ég tek mér frí frá sjón-
varpinu í sex mánuði, frá ára-
mótum. Ég ætla að leysa Herdísi
Þorgeirsdóttur ritstjóra Heims-
myndar af meðan hún fer í barn-
14 HELGARPÓSTURINN