Morgunblaðið - 28.08.1965, Blaðsíða 19

Laugardagur 28 ágúst 1965
MORGUNBLAÐIÐ
19
— Gengið
bragð I munninum f langan
tíma á eftir. Við höfðum með
okkur dálítið af átsúkkulaði og
þurrmjólk. Blönduðum við
þurrmjólkina með vatni og
reyndum að eyða leirbragðinu
með súkkulaðinu. Svo fór að í
mörg ár á eftir, gat ég ekki
bragðað súkkulaðL
Þann 9. ágúst héldum við
vestur skriðjökulinn og komum
niður í Illahraun. Fengum við
á leiðinni rigningu og þoku.
Stefndum við norðan við Loð-
mund í Kerlingafjöllum og kom
um eftir erfiðan dag í Árs-
skarðsskála. Var veður þá orð-
ið hið versta og hélzt það all-
an næsta dag. Létum við fyrir-
berast í skálanum 10. ágúst og
átum baunir og síðasta hangi-
kjötsbitann.
Við lögðum upp snemma um
morguninn 11. ágúst og héldum
vestur Kjöl. Óðum við Svartá
og Fúlukvísl. Var hún mittis-
djúp og straumhörð. Við höfð-
um ákveðið að stytta okkur leið
þvert yfir Langjökul og héld-
um nú upp á hann sunnan und-
ir Hrútafelli. Fengum við norð-
ankalda og þoku á jöklinum,-
og þegar leið á daginn gerði
hríðarveður. Urðum við a9
ganga eftir áttavita í 7 klukku-
tíma. Gátum við aldrei sleppt
honum úr hendi. Taug höfð-
um við á milli okkar, ef annar
lenti í sprungu. Munaði litlu
að svo færi einu sinni. Jökull-
inn var mjög sprunginn og tafði
það okkur mikið. Við stukkum
yfir þær sprungur, sem við gát-
um en urðum að krækja fyrir
aðrar. Niður var ekkert að sjá
annað en kolsvart hyldýpi. Erf-
itt var að komast niður af jökl-
inum við fremra vatnið í Flosa-
skarði. Var þá lokið erfiðasta '
kafla leiðarinnar. Höfðum við
þá verið 18 klukkutíma úr
Kerlingafjöllum. Nóttin var ill
og köld og urðum við að bera
grjót á tjaldskörina. Til viðbót-
ar var allt nesti á þrotum.
Um miðjan dag 12. ágúst
komum við í Kalmannstungu
og tók Stefán bóndi og hús-
freyjan á móti okkur með ein-
stakri gestrisni og leiddu okk-
ur til stofu. Var hraustlega tek-
ið til matarins og sjaldan hef-
ur mér þótt matur betri en ein-
mitt þá.“
„Það var nú svo, vinur
minn,“ sagði Þórarinn og teygði
úr sér. „Á þessu ferðalagi lifð-
um við í mörg ár. Þetta var
erfitt og gat orðið hættulegt,
en það var þess virði. Samt
held ég, að ég ráðleggi engum
nema þaulvönum fjallamönnum
að fara svona ferð gangandi.
Við sáum það á eftir að ýmis-
legt í útbúnaði okkar hefði mátt
vera öðru vísi.“
Mig langaði til að leggja eina
samvizuspurningu fyrir fjalla-
garpinn í lokin og spurði því:
„Hvað er það, sem heillar þig
mest í óbyggðum íslands, Þór-
arinn?“
Þórarinn hallaði sér aftur í
stólnum hugsandi á svip og það
var eins og hann rendi augun-
um yfir hálendið í einni svip-
an. Síðan sagði hann: „Friður-
inn og kyrrðin í náttúrunni og
ánægjan að kanna nýjar leiðir.“
Sokkarnir sem ailtaf
Framhald af bls. 10.
Þarna áttu Fjalla-Eyvindur og
Halla að hafa haldið til 1762.
Þá komu byggðamenn að þeim
og brendu hreysi þeirra, en þau
sluppu upp á jökulinn, þar sem
Eyvindur varðist með slöngu.“
„Hvernig var með tært vatn
á ferðalaginu?"
„Vatnið var misjafnt. Oft
fengum við gott vatn en hitt
var líka algengt að við yrðum
að leggja okkur til munns jök-
ulvatn. Höfðum við oft leir-
eru í tízku
Ef þér viljið fá vandaða sokka
sem njóta almennra vinsælda
— þá biðjið um
ÍSABELLA
Bjarnrún Jónsdóttir
Múla ú Landi — Kveðja
Þeir eru notaðir af vel klædd-
um konum um ailt land.
Þeir eru failegir
— fara vel og
endast lengi
ÍSABELLA
fæst hvarvetna
SUNNUDAGINN 2. ágúst andað-
ist i sjúkrahúsi í Reykjavík
Bjarnrún Jónsdóttir, Múla, eftir
tveggja sólarhringa legu þar. —
Bjarnrún er fædd að Björgum
í Köldukinn, Suður-Þingeyjar-
sýslu 4. marz 1885. Ung að árum
■tók hún að sér að stjórna rjóma-
búi í Landmannahreppi. Þá
kynntist hún Guðmundi Árnasyni
uhgum efnismanni. Þau giftust
1907. Hófu þau búskap, fyrst í
Vatnagarði. 1912 fluttust þau að
Múla og bjuggu þar æ síðan.
Guðmundur varð hreppstjóri það
ár og hafði flest eða öll opin-
ber störf með höndum fyrir sveit
6Ína. 20. júní 1950 andaðist hann.
Um hann reit ég 30. sama mánað
ar minningarorð í Morgunbláðið.
Þar er sagt frá störfum hans og
búskaparháttum og verður það
ekki endurtekið hér. Bjarnrún,
kona hans, sem nú er kvödd, lét
ekki sitt eftir liggja að gera garð
inn frægan. Hún var glæsikona
til líkama og sálar. Trygglynd
eg trúföst, sem telja má einstakt.
Hún átti fáa sína líka í þeim efn-
tim. Höfðingi var hún á alla lund
og vildi öllum gott gera. Fóstur-
börn Múlahjónanna voru sjö,
sum þeirra allt frá fæðingu.
Sjálf áttu þau ekki nema eina
Stúlku, sem dó ung. Skarðskirkju
gáfu þau til minningar um þessa
dóttur sína, mjög fagra altaris-
töflu og peningasjóð. Voru líka
svo lánsöm að eiga presta, sem
létu mikið gott af sér leiða Og
gott að blanda geði við.
Bjarnrún hafði góðan smekk
fyrir hið fagra. Hún gerði allt,
sem hún mátti til þess, að bæta
og prýða sönginn í kirkjunni og
ekki aðeins í kirkjunni, heldur
líka í heimahúsum og á góðra
vina fundum. Sjálf var hún alltaf
í söngkór og átti góðan þátt í því
að kirkjukór var æfður og var
virkur þátttakandi.
Múlaheimilið hefur lengi verið
þekkt fyrir höfðingskap og
heimilisprýði. — Landsveit er
fögur sveit. Eitt af því tilkomu-
mesta og fegursta er Skarðsfjall.
Vestan undir fjalli þessu stendur
bærinn Múli. Allt landslagið er
fagurt og tilkomumikið, vekur
Bjarnrún, nú er þér búið hvílu-
rúm við hlið þíns ástkæra eigin-
manns í fögrum skógarlundi í
Skarðskirkjugarði. þar sem birk-
ið angar og veitir skjól í kulda
og næðingum. Þú lýstir mörgum
og veittir hinu smáa skjól og
leystir margan vanda, þeirra,
sem erfitt áttu.
Þakka hjartanlega hinni látnu
heiðurskonu fyrir holl ráð og
góð, margs konar hjálp og vin-
semd, sem hún ætíð sýndi mér,
öll þau ár, sem ég átti þess kost
að vera í nágrenni við hana og
dvelja oft á hennar eigin heim-
ili.
Guðs friður og náð sé með þér
Bjarnrún, fósturbörnum þínum
og öllum, sm þér voru kærir og
vandabundnir, um alla eilífð. —
í Guðs friði.
Guðlaugur Jóhannesson.
traust og tryggð, göfgar h-ugann
og fyllir sálina lotningu fyrir
dýrð og dásemdum náttúrunnar.
Stutt er milli bæjanna Hellna og
Múla. Engan garð þurfti að hlaða
til þess að hann væri granna
sættir. Ég held, að ekki sé hægt
að hugsa sér meiri háttvísi í dag
legri umgengni en fólkið á þess-
um bæjum sýndi hvað öðru. Syst
kinin úr Köldukinn, Bjarnrún og
Magnús, bóndi á Hellum. hafa
sýnt það hér á Suðurlandi, að
þau hafa byggt lífsskoðun sína
á bjargi, allt er fast mótað, trútt
og tryggt.
Kistufells. Þar fyrir vestan eru
margir gosstaðir, sem efsti hluti
Ódáðahrauns er runninn úr. í
jöklinum, þar sem stórt stykki
hafði sprungið fram, mátti sjá
snjólögin greinilega mörkuð frá
ári til árs, eins og árshringa í
tré. Gæsavötnum náðum við
um kvöldið í stillilogni.
Morguninn eftir héldum við
vestur Vonarskarð í glampandi
sólskini. Tókum við stefnuna
beint yfir ár og sanda á miðj-
an Tungnafellsjökul. Ætlunin
var að ná góðu útsýni af jökl-
inum. Vorum við 8 tíma frá
Gæsavötnum á jökulinn. Það-
an gaf að líta einstakt útsýni
til fjallanna í norðri og suðrL
Vestur af Tungnafellsjökli var.
niður bratt móbergsfjall að fara
og var það klætt mjúkri mosa-
breiðu. Mosinn var svo þykk-
ur, að við sukkum í kálfa í
hann. Þar var gott að hvílast.
Létum við fyrirberast í Tómas-
arhaga um nóttina. Þar var
mikið af gæsum með unga sína
á vötnunum. Við notuðum ekki Ueiðin sem farin var mörkuð á
byssuna, því þegar til kom þá
gátum við ekki gerzt friðrofar sk0rtur ekki farinn að hrjá okk
þarna í kyrrðinnL enda matar- ur.“
kort.
w.1 yrtwffilili'i*'>*>>'"> 1 ^
Hér óðu þeir austustu kvísl Jökulsár á Fjöllum
„Var þreyta ekkert farinn að
segja til sín eftir þessa ströngu
göngu?“
„Við vorum báðir vanir göngu
menn, svo að það var nú ekki.
Byrðarnar sigu nokkuð í
fyrstu dagana, en síðan stælt-
umst við og gangan varð létt-
ari.
8. ágúst héldum við vestur
Sprengisand norðan Fjórðungs-
kvíslar og að Hofsjökli. Héld-
um við á jökulröndina og geng
um hana vestur að Arnarfelli.
Var jökullinn lítið sprunginn
og greiður yfirferðar. Dvöldum
við undir fellinu um nóttina.