Morgunblaðið - 28.08.1965, Blaðsíða 24

24
MOR.CUNBLAÐIÐ
Laugardagur 28. ágúst 1965
CEORCETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
— Ef að einhverjir brjótast inn, skulu þeir ekki geta sagt, að hér
sé sóðalegt umhorfs.
— En ég get ekki skilið þig
eftir hérna.
— Bull! Ég get alls ekki farið
strax til London.
Hann settí frá sér kertið og
greip hendur hennar báðum
höndum og hélt fast um þær. —
Soffía, ég stend í svo mikilli
þakklætisskuld við þig, að því
fá engin orð lýst. Þakka þér
fyrir. Þú getur skipað mér hvað
sem er. Á ég að myrða hana ung
frú Wraxton fyrir þig?
— Nei, því að ég hef fengið
ágætis hugdettu í sambandi við
hana. Hún skal verða kyrr til að
hjúkra honum Bromford, og
hver veit nema eitthvað meira
geti orðið úr því.
Herðamar á honum skulfu.
— Ó, Soffía! Soffia!
— Vertu ekki að hlægja að
þvl Mér finnst ég skyldug að
ráðstafa henni eitthvað, grey-
inu. Ekki vil ég, að hún giftist
Charles og geri alla Ombersley-
fjölskylduna ólukkuiega, en ég
er alveg viss um, að hún og
Bromford væru aiveg ágæt sam
an. Hrósaðu mér nú ekki meira,
en farðu út í nesthús á stund-
inni. Ég skal segja Cecy frá
þessu öllu.
Hún ýtti honum síðan fram í
forsalinn aftur og meðan hann
var að koma sér út, gekk hún til
hópsins, sem var samansafnaður
kringum arininn, og sagði: —
Það er sæmilega heitt í setustof-
unni, og ef þið vilj'ið sitja þar
um stund, Bromford lávarður,
þá skal verða uppbúið svefnher
bergi handa yður, og ég skal
senda Clavering til að draga af
yður stígvélin. Farið þér með
hann, ungfrú Wraxton, og sjáið
um, að vel fari um hann.
— Ég vona bara að reykháfur
inn reykí ekki eins mikið þar
eins og hér, sagði ungfrú Wrax-
ton kuldalega. Ekkert gæti verið
verra. Bromford lávarður er þeg
ar búinn að hósta tvisvar!
— Mikil vandræði! Þá ættuð
þér líka að fara með hann strax.
Lávarðurinn, sem sat í hnipri.
eins og ræfill, skjálfandi og
hnerrandi, þakkaði henni veik-
um rómi, og reis þvínæst upp úr
stólnum með hjálp ungfrú
Wraxton. Varla voru þau komin
inn í setustofuna, þegar hr.
Fawnhope kom inn og mælti í
ströngum rómi. — Það er ljótt
að drepa hænsni. Enginn maður
ætti að þurfa að neyðast til að
horfa á slíkt athæfi. Greifafrúin
þarf að fá egg.
Cecilia, sem hafði hrokkið illi
lega við og greinilega skipt lit-
um, sagði nú: — Augustus!
— Cecilia! sagði hr. Fawn-
hope og starði á hana hissa. —
Þú varst ekki hérna áðan, var
það?
— Nei, svaraði hún og kafroðn
aði. — Nei. Ég kom með ungfrú
Wraxton.
— Nú, var það þannig? sagði
hann og honum létti sýnilega. —
Mér fannst ég heldur ekki hafa
séð þig.
Hún svaraði einbeittlega, en
með nokkrum æsingi: — August
us! Ég vil ekki vera að hafa þig
að ginningarfífli. Ég verð að
segja þér, að mér hefur skjátl-
azt hræðilega. Ég get ekki gifzt
þér!
— Göfuga, göfuga mær! sagði
hr. Fawnhope, með sýnilegri við
kvæmni. Ég heiðra þig fyrir
þessa hreinskilni, og mun alltaf
telja mig hamingjusaman að
hafa tilbeðið þig. Sú reynsla hef
ur hreinsað mig og styrkt: þú
hefur innblásið mér skáldlegum
hita, sem heimurinn mun síðar
þakka þér, eins og ég geri þegar.
En hjónaband er ekki neitt fyrir
mann eins og mig. Ég hverf frá
því! Þú ættir að giftast honum
Charlbury, en þú leyfir mér að
tileinka þér ljóðin mín!
— Þa . . . þakka þér! svaraði
Cecilia, sem komst við af þessu.
— Já, hún ætlar að giftast
honum Charlbury, sagði Soffía í
huggunartón. — Og fyrst þetta
er nú allt afgert, Augustus, viltu
þá fara og ná í þessi egg fyrir
hana Sanciu?
— Ég hef ekkert vit á eggjum,
sagði hann. — Ég sótti hann
Talgarth niður í kjallara, og
hann er farinn eftir eggjunum.
í huga mníum, imdanfarna
Ég ætla að yrkja kvæði, sem
hefur verið að taka á sig mynd
klukkustund. Væri þér sama þó
að ég kallaði það: Soffía með
lampann í hendinni“?
— Seí, sei, nei! svaraði Soffía
vingjarnlega. — Taktu nú þetta
kerti og farðu inn í bókastof-
una. Á ég að segja honum Clav-
ering að kynda þar upp fyrir
þig?
Það skiptir engu máli,
þakka þér fyrir, sagði hann,
eins og viðutan, tók síðan kerti
og gekk í áttina til bókastofunn-
ar.
En hann hafði ekki fyrr lok-
að á eftir sér en Cecilia sagði,
eins og hálfringluð: — Ætli
hann hafi skilið mig? Hvers-
63
vegna sagðirðu mér ekki, að
hann væri hérna, Soffía? Ég
veit bara ekki, hvernig ég get
litið framan í hann.
— Nei, og það verður heldur
ekki farið fram á, að þú gerir
það, Cecy min góð! Charlbury
er farinn að ná í vagninn, og þú
verður að fara heim tafarlaust.
Hugsaðu þér bara, hvað hún
frænka mín hlýtur að vera á-
hyggjufull!
Cecilia, sem hafði verið í
þann veginn að andæfa þessu,
virtist nú vera á báðum áttum.
Og það var hún enn, þegar
Charlbury kom inn aftur og til-
kynnti, glaður í bragði, að vagn
inn yrði við dyrnar eftir fimm
mínútur. Soffía tók þegar upp
hatt frænku sinnar og kom hon-
um lögulega fyrir á ljósum lokk
um hennar. Og svo hjálpuðust
þau Oharlbury að leiða hana
út, án þess að hún veitti mót-
stöðu, og alla leið upp í vagn-
inn. Hans hágöfgi stanzaði að-
eins til að faðma velgjörðakonu
sína innilega að sér, síðan stökk
hann upp í vagninn, trappan var
tekin frá og hurðinni skellt í,
og vagninn ók af stað. Soffía
veifaði til þeirra úr dyrunum,
en gekk síðan inn í húsið, þar
sem hún fann imgfrú Wraxton
'það kuldalegasta, sem hún hafði
enn séð hana. Ungfrú Wraxton
sagðist óttast, að ekki væri að
vænta neinnar frekari hjálpar af
hendi greifafrúarinnar, og ósk-
aði að láta fylgja sér út í eld-
hiúsið, þar sem hún kvaðst ætla
að sjóða styrkjandi soð, sem
fjölskylda hennar hefði, kyn-
slóð eftir kynslóð, notað gegn
kvefi og með góðum órangri.
Soffía fylgdi henni ekki einasta
út í eldhúsið, heldur sigraðist
hún og á mótmælum greifafrú-
arinnar og heimtaði vatn sett á
eldinn til að búa til sinneps-
fótabað. Veslings Claveringhjón-
in, sem strituðust upp og niður
eldhússtigann með kol, teppi og
vatnsfötur, þræluðu sér til ó-
bóta í hálfa klukkustund, en að
því loknu var Bromford lávarð-
ur fluttur upp á loft, með allri
varúð, í bezta gestaherbergið,
færður úr stigvélum og frakka,
og íklæddur slopp, sem Sir Vin-
cent hafði verið svo forsjáll að
hafa með sér í tösku sinni, og
loks var honum komið fyrir
í hægindastól við arininn. Sir
Vincent fór eitthvað að malda
í móinn, er hann var þannig rú-
inn, ekki einasta sloppnum, held
ur og náttskyrtu, en Soffía þagg
aði niður í honum, með því að
segja, að sjálf væri hún að eft-
irláta ungfrú Wraxton sína eig-
in ferðatösku með öllu hennar
inni'haldi. — Og með tilliti til
þess, hve leiðinlega þér hafið
komið fram, Sir Vincent, finnst
mér það ekki nema sanngjarnt,
að þér bætið úr því með þessum
litla greiða mér til handa.
Hann deplaði augum til henn-
ar. — Og þér, Soffía? Ætlið þér
að verða hérna í nótt? Hann
hló, er hann sá, að hún gat ekki
svarað þessu og sagði: — Fyrr
á tímum hefðuð þér verið
brennd upp við staur, og með
réttu, Júnó! Jæja gott og vel,
ég skal taka þátt í gamninu með
yður!
Innan hálfrar klukkustundar
frá því að þetta gerðist, sat
Soffía við borð, sem hún hafði
dregið út í arinkrókinn í for-
salnum, og heyrði þá hljóðið,
sem hún hafði verið að bíða eft-
ir. Hún var að dunda við að
byggja spilahús úr skítugum
spilum, sem hún hafði fundið
í morgunverðarstofunni, og
hreyfði sig nú ekkert, þó að
dyrabjöllunni væri hringt af
mesta ofsa. Clavering kom fram
í forsalinn úr eldhúsinu, og var
í sýnilegum æsingi, og opnaði
dyrnar. Soffíu var skemmt er
hún heyrði einbeittan málróm
hr. Rivenhall: — Lacy Manor?
Gott og vel. Farið út og segið
að taka hestana .... ég skal
gera vart við mig sjálfur.
Síðan lokaði hr. Rivenhall
hinn aldraða þjón úti úr hús-
inu, stikaði inn í forsalinn, og
hristi rigninguna af hattinum
sínum. Hann kom auga á Soffíu,
sem var önnum kafn við bygg-
ingastarfsemi sína, og sagði, eins
blíðlega og hann gat.: — Gott
kvöld, Soffía! Ég er hræddur
um, að þú hafir alveg gefið mig
upp á bátinn, en það hefur rignt
svo mikið og tunglið sést ekki
fyrir skýjunum.
í þessum svifum kom Tina,
sem hafði verið að hoppa í átt-
ina til hans, ofsakát, og fór að
gelta, svo að hann neyddist til
að taka kveðju hennar, áður
en hann gat látið aðra til sín
heyra. Soffía iagði eitt spil var-
lega ofan á bygginguna sína, og
sagði: — En faliega gert af þér,
Charles! Ertu hingað kominn til
að forða mér frá afleiðingunum
af þessu gönuskeiði mínu?
— Nei, til þess að snúa þig
úr hálsliðunum. Hún opnaði aug
un betur og leit á hann: —
Veiztu ekki, Charles, að ég hef
fyrirgert mannorði mínu?
Hann fór úr kápunni, hristi
hana og lagði hana á stólbak. —
Er það svo? Ef svo er, hef ég
ekkert hér að gera: ég hafði
verið viss um, að ég mundi hitta
greifafrúna hérna hjá þér.
Hún fór að hlæja. — Hvað
þú getur verið anstyggilegur!
Hvernig gaztu upp á því?
— Ég er farinn að þekkja þig
það vel. Hvar er hún systir
mín?
Soffía tók aftur til við bygg-
inguna. — Nú, hún er farin aft-
ur til London með honum Charl
bury. Vagninn hlýtur að hafa
mætt þér á leiðinni.
— Mjög trúlegt. Ég hafði enga
hentugleika til að athuga merk-
in á vögnum, sem ég hitti. Fór
ungfrú Wraxton með þeim?
Hún leit nú upp. — Hvernig
veiztu, að ungfrú Wraxton kom
með henni Ceciliu?
— Hún var svo almennileg a?
senda mér orðsendingu til White
og tilkynna mér fyrirætlun sína,
svaraði hann hranalega. — Er
hún hér enn?
— Jú-ú, það er hún að vísu
en ég er hrædd um, að hún sé
ekki viðlátin, sagði Soffía. Hún
laut niður til að taka upp einn
andarungann, sem hafði vaknað
upp af værum blundi undir
múffu Ceciliu og brölt aftur út
úr kassanum, og var nú að
reyna að búa um sig í frunsun-
um á kjólnum hennar. — Taktu
við honum, Charles minn, með-
an ég næ þér í glas af sérríi.
Hr. Rivenhall rétti ósjálfrátt
út höndina og fann koma í hana
hnúð af gulum dún. Það virtist
ekki ómaksins vert að spyrja,
hversvegna hann þyrfti að vera
að halda á fuglsunga, svo að
hann settist niður við borðið,
strauk skepnuna með einum
íingri og horfði á frænku sína.
— Það er auðvitað ástæða þín
til að koma hingað.
— Það var alls ekki ástæðan,
og það veiztu bezt sjálf.
— En hvað frakkinn þinn er
votur, sagði hún og breiddi úr
honum við eldinn. — Þú hefur
vonandi ekki fengið kvef?
— Vitamega hef ég ekkert
kvef fengið, sagði hann, óþolin-
móður. Auk þess hefur ekkert
rignt síðasta hálftímann.
Hún rétti honum sérríglasið.
— En hvað ég er fegin! Aum-
ingja Bronrford lávarður fékk
þetta líka voðalega kvef. Hann
kom hingað til að skora Charl-
bury á hólm, en svo þegar hann
kom, gat hann ekkert gert nema
hnerra!
— Bromford? Þú ætlar þó
ekki að fara að segja mér, að
hann sé hér? <
— Jú, sannarlega er hann það.
Ungfrú Wraxton kom með hann.
Ég held bara, að bún hafi von-
að, að hann færi að biðja mín,
og þá hefði mannorði mínu ver-
ið bjargað, en maðurinn var al-
veg að deyja úr þessu hræðilega
kvefi sínu, sem hann er hrædd-
ur um, að fari í lúngun. Hann
gat því ekki um annað hugsað,
og engin furða.
— Ertu að gera gys að mér,
Soffía? spurði hr. Rivenhall, tor
trygginn. — Jafnvel hún Eugen-
ia hefði ekki farið að hrella þig
með þeim fábjána!
— Ungfrú Wraxton telur hann
ekki neinn fábjána. Hún segir,
að hann sé maður með viti, og
maður, sem ........
Ó— Þakka þér fyrir, ég er
búinn að heyra nóg! greip hann
fram í. — Þarna! Taktu þessa
skepnu af mér! Hvar er Eugen-
ina?
Hún tók við andarunganum
hjá honum og lét hann í kass-
ann til bræðra sinnar. Jæja, ef
hún er ekki að brugga eitthvert
soð í eldhúsinu, býst ég við, að
þú finnir hana hjá Bromford í
bezta gestahenberginu, svaraði
ihún.
— HvaS segirðu?
— Að reyna að mata hann á
hafragraut, útskýrði Soffía, og
var sakleysið uppmálað í fram-
an. — Aðrar dyr frá stigagat-
inu, ef þú vilt vita það.
Hr. Rivenhall stakk út úr glas
inu, setti það á borðið og til-
kynnti frænku sinni, skuggaleg-
ur á svipinn, að hann skyldi
bráðum veita henni makleg
málagjöld, stikaði síðan upp
stigann og Tina á eftir honum,
sýnilega sannfærð um, að hann
ætlaði að fara að sekmmta
henni eitthvað, sem um mun-
aði. Soffía gekk til eldhúss, til
þess að tilkynna greifafrúnni, að
enda þótt tveir gestir væru farn
ir, væri einn kominn í þeirra
stað.
Hr. Rivenhall hafði á meðan
gengið upp stigann, og hrundið
formálalaust upp dyrum, sem
hann fann þar. Og þar gaf held-
ur en ekki á að líta. í stól, sem
dreginn hafði venð að skíðlog-
andi arineldi sat Bromford láv-
arður bak við skerm, sem hafði
verið settur upp til að verja
hann súginum frá glugganum,
en báðir fætur voru á kafi í
rjúkandi sinnepsbaði, en teppi
'hafði verið lagt yfir herðar
hajns, utan yfir sloppkin fré Sir
Vinoent, og í hönidunium hafði
'haon hafragraojitairslkál og sikeið.
En kring um hann á þömium var
ungifrú Wraxton, reiðubúin til
að bæta meiru vaitni í baðið úr
katilimiim, sean var yfir eldimuim
og geda hoouim soð í staðimn
fyrir giraiuitinn.
— Ja, nú er ég .... æpti hr,
Rrverihall.
— Súguirimn! sagði lávarðurina
i miótmæLatón. — Ég finin kalda
laftið biása kxiing uim höfiuðið 4
mór!
— Viltu vena svo vænn að
Xoka diyrunum. Ohairiies? sagði
ungfrú Wraxton hvasst — Áttu
enga nærgætni til? Bromfoaxi
iávairður er afskaplega lasinn.
— Það má nú sjá það, se*n
minina er, svaraði hann og gekk
inn í herberigið. — Kannski vi'ld-
irðu útiskýra fyrir mór, Bugenía
xnín góð hvem fjandann sjálfan
þetta á aiiit að þýða.
Hún svaraði um hæl og roðn-
aði uim leið: — Svo er mamin-
vonzibu hennar írænfcu þinna*
fyrir að þalkka — já, ég get ekla
kaillað það amnað —, að með
því að neita mér um að bjóða
Bramfiard láivarði sæti í vagin-
iniuim heíur hún valdið honum
ihættuiegu kvefi, sem ég viddi
bara heitast ósika, að haifi ékki
varandieg áíhrif til hins verra 4
íheilsu hans.
Blaðburðarfólk
óskast til blaðburðar í eftirtalin hverfi
Meðalholt - Aðalstræti - Meistaravellir
- Skúlagata - Ingólfsstræti
SÍMI 22-4-80