Morgunblaðið - 28.08.1965, Blaðsíða 21

L'augardagur 28. ágúst 1965
MORCUNBLAÐIÐ
21
r <— Er þetta gott og heilsusam-
legt hérað? spurði aðkomumaður.
— Já, mjög svo. Þegar ég kom |
hingað gat ég hvorki hreyft legg
né lið, ekki mælt orð af vörum.
Það var varla nokkurt hár á höfði
mér og ég var sem sagt algjör-
lega ósjálfbjarga og sjáið þér
mig nú.
— Dásamlegt. Hversu lengi
hafið þér svo dvalið hér?
— Ég er fæddur hérna.
1
Það að brosa fyrir ljósmynd-
arann.
— Ég vona að manninum þín-
um leiðist ekki heimsóknir mín-
ar.
— Nei, öðru nær. Hversu leið-
ur sem hann er, þegar þú kem-
ur, þá kemst hann alltaf í gott
skap þegar þú ferð.
Hér fer á eftir stytzta Skota-
saga í heimi:
Einu sinni var betlari, sem
lifði góðu lífi í Aberdeen.
Hvað selurðu hann á?
• Hjá myndhöggvaranum
— Hversvegna lætur þú hers-
höfðingjann sita svona afkára-
lega, herra myndhöggvari?
— Ja, hann átti fyrst að vera
á hesti, en svo komst hermála-
nefndin að þeirri niðurstöðu, að
hún hefði ekki efni á að láta gera
hestinn.
• Betlarinn og gamli frakkinn
— Gætuð þér gefið mér gaml-
an frakka? spurði betlarinn.
— Já, en frakinn, sem þér eruð
i, er næstum nýr.
— Það er einmitt gallinn. Hann
er alveg að eyðileggja atvinnu
mína.
— Ég vona að það verði ekki
eins og seinast þegar þau toiuðu
bara um veðrið.
SARPIDONS SAGA STERKA --K- Teiknari: ARTHÚR ÓLAFSSON
Þeir gjörðu nú svo. Þegar
Júlía var komin I rekkju og
ætlaði að taka á sig náðir,
spruttu upp leynidyr í her-
bergi hennar, og kom þar
Fastínus jarlsson. Hann gekk
að hvílunni og mælti:
„Þessa rekkju munum við
byggja bæði náttlangt."
Hún mælti: „Gjör það ekki
góði vin og er það vansæmd
hraustum dreng að níðast á
konum.“
Hann kvaðst nú ráða vilja
sinni, og nú vildi hann stíga
upp í sængina. Þá ætlar hún
að kalla um hjálp, en hann tók
annarri hendi fyrir munn
henni. Varð henni þá önnur
höndin laus, og drap hún með
henni högg í þilið. Það heyrir
Sarpidon, og spruttu þeir Hel-
aner á fætur og hlupu til her-
bergis Júlíu. Fundu þeir þá
að dyrnar voru harðlæstar.
Jarlsson hljóp þá á hurðina og
brotnaði hún í spón. Vóð hann
þá inn með bert sverð í hendi.
Fastínus tók þá til fótanna og
vildi flýja, en jarlsson hljóp
eftir honum og tók manninn
sundur í miðju. Eftir það tók
hann Júlíu í fang sér, og
gengu þeir svo út úr borg-
inni, en varðmenn voru allir
í svefni. Héldu þau til skips
og létu undan landi, héldu svo
beina leið heim í Krítarey,
og fagnaði allur landslýður
Helaner höfðingja sínum.
JAMES BOND ->f-- —* ->f- Eftir IAN FLEMING
— Þrjátíu og tvær milljónir franka í
borði.
Og sá er segir, gefur út tilkynningu
fyrir hönd bankans um þetta boð Le
Chiffre.
Bond tekur áskoruninni með hinum
óvæntu peningum, er hann fékk frá banda
riska leyniþjónustumanninum Felix
Leiter.
Le Chiffre gefur lífvörðum sínum merki,
en þeir standa beint fyrir aftan Bond ..
.... og Bond finnur að eitthvað hart
kemur við hrygginn á honum.
JÚMBÓ —-X— —j<— — j<— “-K— — -X— Teiknari: J. MORA
Hinn ókunnugi tók nú stóran hníf úr
farangri sínum, hoppaði út úr bílnum og
sagði: — Það er miklu meira um vatn í
eyðimörkinni, en menn gera sér grein
fyrir. Sjáið þið bara allar þessar kaktus-
plöntur. — Ætlar hann að pressa allar
kaktusplönturnar til þess að fá vatn? uml-
aði Júmbó um leið og hann hristi höf-
uðið.
— Já, auðvitað — mjög venjulegt kakt-
usvatn, sagði maðuirnn. Hann sveiflaði
hnífnum og með hvini hjó hann einn
kaktusinn, svo að út úr honum skvettust
margir lítrar vatns.
— Plönturnar hér í eyðimörkinni geyma
vatn til þess að þrauka af löng þurrka-
tímabil, útskýrði maðurinn. — StórkosÞ-
iegt, sagði Júmbó. Eru kannski til ein-
hverjar, sem geyma benzín? Eða sóda-
vatn?
KVIKSJÁ — -X— —-K— —-K— Fróðleiksmolar til gagns og gamans
STULDUR HINNA KON-
UNGLEGU DJÁSNA (II)
„Séra Blood og frú“ yfir-
gáfu Tower full þakklætis
fyrir hinar góðu móttökur,
scrn þau höfðu fengið hjá Tai-
bots. Nokkrum dögum seinna
komu þau aftur með nokkur
pör af hönzkum og var það
örlítill þakklætisvottur til
Talbots. Þannig komust þau í
kynni við Talbots og eftir
fylgdu margar heimsóknir
þeirra til Tower, sem enduðu
með að frændi „prestshjón-
anna“ trúlofaðist hinni fögru
dóttur Talbots og hinn 9. maí
1671 átti að kynna þau hvort
fyrir öðru. Klukkan sjö kom
„presturinn“ ásamt þremur
mönnum, en þvi miður var
„prestsfrúin“ eitthvað sein,
svo að einn þeirra bauðst til
þess að bíða eftir henni við
hiiðið. Á meðan bað „prest-
urinn“ Talbot um að sýna
hinum mönnunum hin kon-
unglegu djásn.