Morgunblaðið - 08.01.1974, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 8. JANÚAR 1974
mgibjörg Gunnarsdóttir
frá Gröf - Þakkarkveðja
Fædd 3.11. 1893
Dáin 16.12. 1973
Hvað á maður samferðarfólkinu
í íífinu upp að unna, eða þeim,
sem maður mætir af tilviljun? Og
hvar stæði maður án hjálpar ná-
ungans í einhverri mynd? Slík
hugsun brýzt fram af og til, en
venjulega víkur hún fljótt til hlið-
ar fyrir annríki dagsins. Það er
svo auðvelt að láta hlutina renna
fram og hafa svo ekki meiri
áhyggjur af þeim.
Hve oft hef ég ekki staðið sjálf-
an mig að því að brjóta hið sjálf-
sagða lífslögmál, sem hér greinir.
Hvi lætur maður ekki oftar þakk-
læti sitt í ljós eða víkur hlýju orði
að því fólki, er hefur reynzt
manni vel á lífsleiðinni? — Eitt
bros getur dimmu i dagsljós
breytt *—.
Ingibjörg Gunnarsdóttir frá
Gröf í Víðidal er ein af þeim, sem
ég stend í óbættri þakkarskuld
við. Nú er hún dáin, svo að hér
verður litið um bætt. Ingibjörgu
þekkti ég í sjálfu sér ekki neitt
nema af orðspori. En fyrir hjart-
nær 40 árum bar mig veikan að
garði hennar í Gröf og naut um-
hyggju hennar og hjúkrunar.
Hafði ég þá aldrei séð hana áður.
Undirþeim kringumstæðum veitti
ég hvorki henni sjálfri né um-
hverfi hennar mikla athygli. Fyr-
ir mér stendur hún aðeins sem
ung, tápmikil húsmóðir í hvít-
þveginni baðstofu með öllu í röð
og reglu, þar sem hún án æðru, en
á hlýjan og öruggan hátt tók mál-
efni min í sínar hendur, þar til
náðist í lækni. Þetta þakkaði ég
henni aldreisem skyldi, þótt innra
með mér bæri ég og beri þakk-
látan huga til hennar fyrir um-
hyggju hennar og hjálp.
Ævisaga Ingibjargar Gunnars-
dóttur verður ekki rakin hér,
henni aðeins færð síðasta kveðja
og þakkir. Hún var fædd að Holti
á Asum 3. nóv. 1893 og lézt í
Reykjavík 16. des. 1973. Frá barn-
æsku ólst hún upp að Harastöðum
í Vesturhópi, en bjó lengst af með
manni sinum, Gunnari Jónssyni, í
Gröf. Að loknu lífsstarfi var hún
flutt heim í sína fögru æskusveit,
Vesturhópið, og lögð til hinztu
hvílu að Breiðabólstað sl. föstu-
dag.
Börnum Ingibjargar og öðrum
vandamönnum votta ég samúð
vegna fráfalls hennar.
Haukur Eggertsson.
Dáin, horfin! Hún amma mín er
dáin, og ég spyr sjálfan mig, getur
það verið? Jú, maðurinn er alltaf
jafn smár í ófullkomleik sínum.
Amma mín var búin að vera sjúk
Maðurinn minn
HALLUR ÞORLEIFSSON
andaðist aðfararnótt 7 þ m Fyrir hönd aðstandenda
Guðrún Ágústsdóttir.
Guðný Guðjónsdótt-
hin síðari ár, sérstaklega siðasta
árið, sem hún lifði. Hún var fullra
80 ára, er hún dó.
Áttræðis afmælisdagurinn var
hennar síðasti sólargeisli, þá var
hún nokkuð hress. Hún tók á móti
vinum og kunningjum, og ég man,
hve andlit hennar ljómaði, er hún
rifjaði þennan dag upp á eftir.
Svo leið rúmur mánuður, þá var
hún öll. Nú er Guð búinn að leysa
hana frá þjáningu og þraut; ég á
að gleðjast, en mér finnst ég hafa
misst mikið. Eins var missirinn
mér mikill, þegar afi minn dó. Þá
var ég 5 ára, nú er ég miklu eldri
og lít hlutina öðrum augum. Það
rifjast margt upp fyrir mér frá
minum bernsku- og æskuárum, ég
hef svo ótal margt að þakka
ömmu minni, að mig brestur orð,
en geymi það sem fjársjóð, sem
aldrei verður frá mér tekinn.
Ég kom til ömmu minnar dag-
inn áður en hún dó, hún gat lítið
talað við mig. Ég kyssti hana á
kinnina, þegar ég fór, og hún bað
Guð að blessa drenginn sinn að
venju. Arla morguns næsta dag
var hún dáin. Hún hélt fullri
rænu fram til þess síðasta, fylgd-
ist með mönnum og málefnum,
las dagblöðin og hlustaði á út-
varp, þegar hún gat vegna sjúk-
leika. Hún amma hafði sínar skoð-
anir á hlutunum, sumum fannst
þær kannski sérstæðar, en höfum
við ekki öll okkar skoðanir? Ég
hef trú á því.
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Ingvar Kárason.
ir Vík —
Það blés ekki byrlega fyrir ís-
lensku þjóðinni þegar amma okk-
ar fæddist undir hlíðum aust-
firskra blágrýtisfjalla hrollkaldan
dag I aðventu í byrjun síðasta
áratugar aldarinnar, sem leið.
Rétt ólokið var einhverjum mestu
harðærum í sögu þjóðarinnar ni-
unda tug aldarinnar, er þúsundir
manna sáu sér ekki annan kost
vænni en að yfirgefa fósturjörð-
ina í skiptum fyrir óvissa framtíð
í fjarlægri heimsálfu.
Guðný Guðjónsdóttir var hins
vegar ekki úr þeim málmi steypt
enda var trú á land og þjóð henn-
ar í fullu samræmi við trú hennar
á öðrum sviðum. Trú á Guð og
frelsarann en ekki síður á hið
'góða í manninum. Guðný var
fædd hinn 7. desember árið 1891
að Kömbum í Stöðvarfirði, dóttir
hjónanna Áslaugar Eiríksdóttur
og Guðjóns Guðmundssonar
bónda þar. Ölst Guðný upp I for-
eldrahúsum til sex ára aldurs, er
móðir hennar dó, og var Guðný þá
ein eftir með föður sínum. Árið
eftir fluttist hún að Randversstöð-
um í Breiðdal og dvöldust þau þar
feðginin í 3 ár við gott atlæti, þótt
stundum hafi verið þröngt I búi,
enda eignaðist Guðný þar þá einu
systur, sem hún átti í minningu
sinni siðar. Af óviðráðanlegum
ástæðum lauk dvöl þeirra feðgin-
anna á Randversstöðum fyrr en
skyldi og var Guðný um skeið á
hrakningum með föður sínum uns
þar að kemur, að þau flytjast að
Flugu í Breiðdal á heimili Ingi-
bjargar Friðbjörnsdóttur, gr þar
bjó ekkja með þremur sonum sín-
um. Elstur þeirra var Friðbjörn
Þorsteinsson, sem síðar varð eig-
inmaður Guðnýjar. Þess er
skemmtilegt að minnast, að það
var ekki einungis. Guðný, sem
festi ráð sitt á þessum bæ, heldur
einnig faðir hennar, er gekk að
eiga ekkjuna Ingibjörgu. Hefja
þau Guðný og Friðbjörn síðan bú-
skap með foreldrum sínum á
Flugu uns þau flytjast að Vík I
Fáskrúðsfirði, sem þau keyptu og
settu þar niður bú. Er Guðný lést,
hafði búseta þeirra I Vík staðið í
Minning
hálfa öld og ló nokkrum árum
betur, og er okkur barnabörnun-
um þessi þáttur í ævi ömmu okkar
fastari í vitund en það, sem áður
var lýst, enda áttum við þar öll
athvarf á sumrum I góðu yfirlæti
af hendi beggja, afa og ömmu.
Guðný og Friðbirni varð níu
barna auðið, er öll komust til
manns að einu undanskyldu.
Barnabörnin eru þó aðeins 15 en
barnabarnabörnin eru hins vegar
þegar orðin 18 svo allt bendir til,
að sá frændgarður verði ekki
smærri en efni stóðu til í upphafi.
Það eru lokaorð okkar barna-
barnanna og von, að minning
Guðnýjar ömmu okkar megi varð-
veitast björt og hrein í hjörtum
okkar allra og barna okkar, sem
minning um heilsteypta konu,
hjartahreina og trygglynda konu,
sem aldrei lagði illt til nokkurs
manns, þó að sakir væru nokkrar.
— Konu, sem kunni að fyrirgefa.
Barnabörn
t Móðir okkar
INGIBJORG ÞORSTEINSDOTTIR
andaðlstá Landakostspitala 5 janúar
Jóhanna Ingimundardóttir Konráð Ingimundarson
Guðbjörg Ingimundardóttir Sigurður Ingimundarson
Jenný Ingimundardóttir Sigurbjörg Ingimundardóttir
t
Föðursystir min
INGUNN NIELSEN fædd Tómasdóttir
Moseigade 20, Kaupmannahófn andaðist 14 des sl
Jarðarförin hefur farið fram.
F.h. aðstandenda
Inga Einarsdóttir.
t
Faðir og fósturfaðir okkar
HANNES STEFÁNSSON, skipstjóri
Hrafnistu,
verður jarðsungmn frá Fossvogskirkjo, miðvikudaginn 9. jan kl. 3.
Blóm afbeðín — minnist.líknarstofnana
Guðmundur Hannesson,
Ragnar Franzson.
t
Þökkum öllum ngér og fjær, sem hafa auðsýntökkur samúð við fráfall
PETER WIGELUND
skipasmíðameistara
Vilborg Wigelund, Hrefna W. Steinþórsdóttir,
Hrefna Wigelund, Kristján Kristjánsson
Svala Wigelund, Steinþór Steingrimsson
og barnabörn.
Kolbeinn Sigurðsson
skipstjóri — Minning
UM áramót látum við gjarnan
hugann reika um farinn veg lið-
inna ára og áratuga og stöldrum
við atburði þá, sem okkur hafa
orðið hvað minnisstæðastir. Lát-
um þá gjarnarn atburðina renna á
segulbandi minninganna um at-
vik, sár og ljúf, sem lifuð vorú í
starfi og leik, með vinum, frænd-
um og samstarfsmönnum. Eg læt
myndina frá bernskudögunum á
Eyrarbakka, sem allir drengir
þaðan eiga sameiginlega, verða
ívaf þeirrar minningakeðju, sem
þessi fáu og sundurlausu orð eiga
að fræða lesendann um. Fjaran er
eftirsóttasti leikvangur ungra
drengja, þar finnast hinir ótrúleg-
ustu hlutir, sem vekja áhuga og
aðdáun ungra sem aldinna.
Árabátar í nausti, tjargaðir og
veðurbarðir eftir volk margra ára
gegnum skerjóttan brimgarðinn,
sem eiga sín nöfn og-sínar sjálf-
stæðu sögur. Formenn þeirrá
hafa sótt björg i bú í aldaraðir á
hin áður fengsælu mið Eyrar-
bakkabuktar. Uti á bátalóninu
vagga sér mjúkleg.a litlir vélbátar
4—9 tonn að stærð, fyrirboðar
nýrrar vélaaldar, of stórir til þess
að setjast á land eftir hvern róður.
í hópi drengjartna í fjörunni er
margur efniviður í liðtækan sjó-
mann, þegar aldur gefur tilefni
til. Og ekki eru þeir háir í Ioftinu,
þegar skyldan og þá sérstaklega
þörfin kallar þá til starfa, grafa
upp fjörumaðk og beita síðan
fiskilóðirnar. Þá er næsta skrefið
að fara í róður, hlaupa í skarðið ef
mann vantar.
Á þessum stað, við brimsorfna
strönd Eyrarbakka, sjáum við
fyrstu viðbrögð til sjómennsku
hjá þeim manni, sem við minn-
umst í dag, Kolbeins Sígurðsson-
ar. Árin líða. Hinn 15. marz 1923
er þrútið loft og þungdr sjór í
Faxaflóa. Við hafnarbakkann í
Reýkjavík liggur togarínn Asa,
eign H.P. Duus. Hún er aðleggja I
veiðiferð, þótt veður sé vont.
Skipstjóri er hinn ungi, glæsilegi
Eyrbekkingur Kolbeinn Sigurðs-
son og hjálparkokkur á sama
skipi er undirritaður.
Rúm hálf öld er liðin síðan
þetta gerðist og því mikið vatn til
sjávar runnið og hraðfleygir um-
bótatímar gengið yfir land og
þjóð, það má segja að allt sé
breytt.
Nei, eitt hafði ekki breyst, mað-
urínn Kolbeinn Sigurðsson var
alla tíð, frá því ég kynntist honum
fyrst til síðustu stundar, sami vin-
ur vina sinna og velgjörðarmaður
ótal margra.
Kolbeinn var fæddur 9. septem-
ber 1892 á Akri á Eyrarbakka.
Foreldrar hans voru þau hjónin
Viktoría Þorkelsdóttir og Sigurð-
ur Jónsson verzlunarmaður.
Hann lauk farmannaprófi frá
Stýrimannaskólanum í Reykjavík
1914. Sigldi meðal annars með
hinum kunna heiðursmanni Guð-
mundi Guðnasyni er oft var
kenndur við togarann Njörð. Mun
Kolbeinn hafa verið í Nirði eldra í
fyrri styrjöldinni er hann var
skotinn niður. Þá sigldi Kolbeinn
lengi með Guðmundi Jónssyni á
Skallagrími, hinum kunna afla-
kóngi og þaðan kom hann vel
skólaður I öllu er laut að fiskiveið-
um með botnvörpu svo og /skip-
stjórn. Má því segja að við Ásu-
menn vorum mjög ánægðir með
okkar unga skipstjóra og sannast
það bezt á því, að sumir af fyrstu
áhöfn hans sigldu með honum I
áratugi á mörgum skipum. Má þar
nefna Sigurð Jónsson frá Loft-
stöðum, er var bátsmaður hjá Kol-
beini yfir 30 ár. Gegndi, hann
starfi sínu með miklum sóma,
enda hinn mesti heiðursmaður.
Hann er nú látinn. Ég sigldi með
Kolbeini á 4 skipum. Á gömlu
Ásu, þar til Nýja-Ása kom og
eftir það sigldi ég með Kol-
beini á togururcum Ölafi og Þór-
ólfi til vorsins 1928, þá skildu
leiðir okkar. Þrátt fyrir aðskilnað
átti ég eftir að njóta aðstoðar Kol-
beins.
Kolbeinn kvæntist eftirlifandi
konu sinni Ingileifu Gísladóttur,
Einarssonar, sjómanns i Reykja-
vík, hinn 9, október 1926. Þau
eignuðust 4 börn, 3 syni og 1
dóttur. Eru þrjú þeirra á lífi, en
sonur þeirra Gísli stýrimaður lézt
í sumar, í starfi um borð I skipi
sinu. Það var þvi ekki langt á
milli þeirra feðga. Kolbeinn hlaut
heiðursmerki fyrir sín frábæru
skipstjórastörf. Fyrst 1936 Ridd-
arakross Fálkaorðunnar og síðan
eða 1951 Stórriddarakrossinn. Þá
var hann sæmdur heiðursmerki
Sjómannadagsins 1962. Þessi fáu
Framhald á bls. 16.